...ΜΟΡΦΕΣ...!!!

Ο ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ...

''Η ΚΛΕΙΔΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ''

έλεγαν στην Αρχαία Σπάρτη...

Δεν 

θα σας μιλήσω λοιπόν, για τον Αντιστράτηγο Νίκων Αρκουδέα,αλλά 

για τον ''Στρατηγό-στρατιώτη'' της Ελληνορωμαϊκής πάλης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΚΟΥΔΕΑ.

Η δική του ευεξία,είναι η δική μας υπερηφάνεια.

Χρόνια τον θυμάμαι, να περνάει από τα σοκάκια της Πλάκας στις 16.30 την οδό Αδριανού, με βήμα γοργό αλλά σταθερό,να χαιρετάει με νεύμα, για να μη χάσει χρόνο, προκειμένου να είναι στη ώρα του στη προπόνηση στον ιστορικό  ΕΘΝΙΚΟ Γ.Σ ανελλιπώς.

ΤΟΝ γνώρισα πρίν τους Ολυμπιακούς αγώνες του ΜΕΞΙΚΟ το 1968 ,τότε με το βλέμμα του εφήβου, διέκρινα την ευγένεια όχι μόνο της συμπεριφοράς του, αλλά  και της ψυχής, που φαινότανε στο πρόσωπο του.

Χάρις στην ουσιαστική εργασία που έχει προσφέρει, ο Εθνικός Γ.Σ επί χρόνια τροφοδοτεί την εθνική ομάδα με επίλεκτους αθλητές.

ΓΑΝΩΤΗΣ,ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ,ΜΗΓΙΑΚΗΣ,

ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ,ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ,

ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ,ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΣ,ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ,ΜΗΤΡΟΒΑΣΙΛΗΣ,ΑΡΚΟΥΔΕΑΣ,ΚΟΛΑΡΟΣ...

άριστος τεχνίτης,εργάτης της πάλης όσο λίγοι,εδώ ταιριάζει το σλόγκαν "σημασία στη λεπτομέρεια" ο ίδιος πάλευε χρόνια με τους μαθητές του διδάσκοντας τους.

ΠΙΣΤΕΥΕΙ απόλυτα αυτό που κάνει,τον διακρίνει η ευγένεια της προσωπικότητας του.

Η σεμνότητα είναι το μεγαλείο του...

 Χαρά του οι επιτυχίες όλων αθλητών της πάλης...

ΕΔΩΣΕ ουσιαστικό νόημα στη λέξη ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΑ, χάρις στην συμπεριφορά του προς τους αθλητές άλλων συλλόγων που γυμνάστηκαν κατά  καιρούς στη παλαίστρα του 

ΕΘΝΙΚΟΥ,αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση.

ΣΗΜΕΡΑ συνεχίζει να γυμνάζει με χαμόγελο,καλοσύνη,αξιοπρέπεια!!!

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΚΟΥΔΕΑΣ,αποτελεί φωτεινό παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης για το άθλημα.

Eχει τιμηθεί για την προσφορά του στον αθλητισμό από την Ε.Ο.Φ.Π από την Ε.ΦΙ.Β.Α κ.α

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ !!!

ΔΑΣΚΑΛΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ !!!

έγραψε ο Θεόδωρος Συνοδινός

• 
  
  
  
  
  • 
    
    
    
    

    Lazaros Patsourakos
    

    Αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα που ποτέ κανένας δεν της έδωσε τη θεση που της αξίζει, όχι στο χωρο της πάλης μόνο, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα, θα έπρεπε να την έχουν μικροί και μεγάλοι άγιο φυλαχτό μέσα στην καρδιά τους. Ο λόγος του θα έπρεπε να είναι ευαγγέλιο για κάθε νεότερο που σέβεται τον εαυτό του και τοιερό αυτό μεγαλείο της Πάλης μας. Στα 50 χρόνια κοντά στο άθλημα, εγώ προσωπικά, αποκαλύπτομαι πάντα στο μεγαλείο και την αξιοσύνη του άνδρα. Ας το κάνουν κι άλλοι και ας τον ακούσουν έστω για ένα λεπτό. Ο λόγος του έίναι θεία εντολή αθλητικής ΄φυσεως.

Ο Παναγιώτης Αρκουδέας, ο προπονητής των Ολυμπιονικών της πάλης μιλάει στην «Κ»

AΘΛHTIΣMOΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 02-02-13 83 χρόνια δεν σταματά να παλεύει Ο Παναγιώτης Αρκουδέας, ο προπονητής των Ολυμπιονικών της πάλης μιλάει στην «Κ»Των Ν. Α. Κωνσταντοπουλου - Σπυριδουλας Σπανεα Η πάλη έχει χαρακτηριστεί, για την Ελλάδα, «άθλημα των Ολυμπιονικών», οπότε τον τίτλο «προπονητής των Ολυμπιονικών» φέρει δικαιωματικά ο Παναγιώτης Αρκουδέας. Η ζωντανή ιστορία της ελληνικής πάλης. Εχει μάθει τα μυστικά των ταπί στους Ολυμπιονίκες, Στέλιο Μυγιάκη, Πέτρο Γαλακτόπουλο, Μπάμπη Χολίδη και Δημήτρη Θανόπουλο, στον ανιψιό του (γιο του αδελφού του, Βαγγέλη), Κώστα, που αναδείχθηκε 6ος σε Ολυμπιακούς, και σε δεκάδες άλλους παλαιστές που εκπροσώπησαν επάξια τη χώρα μας. Παρά τα 83 χρόνια του (γεννήθηκε το 1930) εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα στο ταπί του Εθνικού Γ.Σ. και να διδάσκει στα παιδιά, εκτός από αθλητισμό, και αγωγή. Διότι, όπως λέει, «στον Εθνικό, σκοπός μας είναι να καλλιεργήσουμε τα παιδιά». Προ ημερών, η διεθνής ομοσπονδία τον βράβευσε ως έναν από τους πέντε καλύτερους προπονητές του κόσμου. Ο ίδιος δεν συγκινείται με αυτά. Το μεγαλύτερο βραβείο του είναι να βρίσκεται ανάμεσα στους παλαιστές του και να τους βλέπει να προοδεύουν. Με νοσταλγία θυμάται τα χρόνια, λίγο μετά την Κατοχή, περί το 1948, όταν πήγαινε στον «Φωκιανό» για να παλέψει στην άμμο. «Τους μικρούς δεν μας άφηναν να παλεύουμε, αλλά ο Γιώργος Ζερβίνης μ’ έγραψε στην Ενωση Ερασιτεχνών. Εγινα πρωταθλητής και αγωνίσθηκα στους Μεσογειακούς της Αιγύπτου το 1951. Τότε, για να πάμε στο εξωτερικό, έπρεπε να γίνει έρανος. Φτωχικά, αλλά ωραία χρόνια», αναπολεί. Σταμάτησε τον αθλητισμό σχετικά μικρός και προτίμησε ν’ ασχοληθεί με την προπονητική στον ΕΓΣ. «Είχαν έλθει δύο μεγάλοι δάσκαλοι, ο Τούρκος Νασού Αγκάρ και ο Ιταλός Μπιάνκι. Από αυτούς έμαθα τι σημαίνει προπονησιολογία και πάλη», λέει. Τον ρωτάμε για τα «παιδιά» του, τους Ολυμπιονίκες. Το πρόσωπό του φωτίζεται: «Ο Πέτρος, ο Στέλιος, ο Δημήτρης και ο Μπάμπης, που ερχόταν από τον Ατλαντα, αγαπούσαν την πάλη, δούλεψαν φιλότιμα, κουράστηκαν. Ηταν χαρά μου να τους βλέπω στην παλαίστρα. Συνεπέστατοι και πειθαρχημένοι, αγαπούσαν το άθλημα και διψούσαν για διάκριση. Μαζί με τον Γανωτή, είναι τα «ιερά τέρατα» της ελληνικής πάλης. Η πάλη ήταν στο... πετσί τους. Σαν χθες θυμάμαι τον Στέλιο, όταν ο πατέρας του τον έφερε και ζήτησε να τον αναλάβω». Εχει περισσότερα από 60 χρόνια δίπλα στα ταπί. Ακόμα και σήμερα, όταν κοουτσάρει, η φωνή του θυμίζει έφηβο. Ποιο είναι το μυστικό του; «Η κίνηση είναι πηγή ζωής. Οι άνθρωποι έχουμε στη φύση μας το παιχνίδι. Ακόμα και εμείς οι μεγάλοι. Το δικό μου παιχνίδι είναι η πάλη. Χαίρομαι να βλέπω τους παλαιστές μου να γίνονται καλοί αθλητές και καλοί άνθρωποι». Οι Ελληνες, χάρη στην πάλη, έχουν χειροκροτήσει Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές κόσμου και Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις (Γιάννης Αρζουμανίδης, Μαρία Πρεβολαράκη, που είναι αθλήτρια του ΕΓΣ) το άθλημα φθίνει. «Αν δεν υπάρχει οικονομική άνεση, δεν μπορείς να έχεις μόνιμη εθνική ομάδα. Ταλέντα πάντα υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς θα τα συγκεντρώσεις, θα τους δώσεις τη δυνατότητα να γυμνασθούν σωστά και θα τα κρατήσεις. Κάθε γονιός σκέπτεται διαφορετικά το μέλλον του παιδιού του. Θυμάμαι τη μητέρα μου που μας έλεγε: σας έκανα γερούς και πάτε στην πάλη και σακατεύεστε. Ετσι λένε όλοι οι γονείς. Με την πάλη δεν μπορείς να εξασφαλίσεις τη ζωή σου». Ο κ. Αρκουδέας δεν έζησε από την πάλη. Ηταν τεχνίτης υαλοπινάκων και εργαζόταν σε ανθυγιεινό περιβάλλον. «Ηλθαν οι ξένοι προπονητές να με δουν στην δουλειά μου και βγήκαν αμέσως. Δεν άντεξαν», θυμάται.