Aποψη: Να δώσουν ελπίδα στους Αθηναίους

Του Δημητρη Pηγοπουλου Την επομένη της παρθενικής συνεδρίασης της διυπουργικής επιτροπής, ορισμένοι μπορεί να παρατηρήσουν ότι η Αθήνα δεν υπέφερε ποτέ από επιτροπές και μελέτες. Το έλλειμμα πολιτικής βούλησης και γνήσιου ενδιαφέροντος έφερε την πόλη στην άθλια κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Και σωστό και λάθος. Πραγματικά, η Αθήνα είναι πιθανότατα μία από τις πιο «μελετημένες» πόλεις στον κόσμο. Θα περίμενε κανείς, ύστερα από τόση «μελέτη», να έχουν δρομολογηθεί λύσεις για ορισμένα, έστω, από τα μεγάλα προβλήματά της. Αλλά για να περάσεις από τη μελέτη στην εφαρμογή θα πρέπει να υπάρχουν αφοσιωμένοι πολιτικοί που να την αγαπούν και να την νοιάζονται. Αν θα πρέπει να ανασύρω από τα βάθη της μνήμης μου πολιτικούς αυτής της στόφας με ανάλογες αρμοδιότητες, στέκομαι μόνο σε δύο ονόματα, ανάμεσα σε δεκάδες δημάρχους, υπουργούς, νομάρχες, περιφερειάρχες και πάει λέγοντας. Ο ένας έφυγε νωρίς (ο Αντώνης Τρίτσης), ο άλλος (Στέφανος Μάνος) δίνει τις μάχες του, αλλά κανείς δεν τον ακούει. Ακόμα κι αν η έλλειψη πάθους μπορεί να εξισορροπηθεί από τις ικανότητες, πόσοι πολιτικοί με λόγο στα θέματα της Αθήνας έχουν την πολυτέλεια του χρόνου για να εμβαθύνουν στα προβλήματά της; Ανασχηματισμοί, κυβερνητικές αλλαγές, όλα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Η διυπουργική είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται ένα μικρό, ευέλικτο σχήμα, που θα συντονίζει την επιχείρηση ανασύνταξης του αθηναϊκού κέντρου ανεξάρτητα από κυβερνητικές αλλαγές και κόμματα.  Ο Στέφανος Μάνος είχε προτείνει να δοθεί ένας τέτοιος ρόλος στο Ιδρυμα Νιάρχου, αλλά ποια κυβέρνηση έχασε τα λογικά της για να υπερασπιστεί μία κατά τ’ άλλα αυτονόητη επιλογή; Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ένα μεγάλο τμήμα της χθεσινής πρώτης συνεδρίασης καταναλώθηκε στο θέμα του μεταναστευτικού. Ασφαλώς πρόκειται για ζήτημα αιχμής. Εχω, όμως, την αίσθηση πως η συζήτηση για την Αθήνα επικεντρώνεται συχνά γύρω από μεγάλα και δύσκολα θέματα, ενώ δίπλα χάσκουν μικρές ανοιχτές πληγές που μπορεί να κλείσουν πολύ ευκολότερα. Το πρόβλημα της Αθήνας σήμερα είναι και πρόβλημα ψυχολογίας. Χρειάζονται μικρές ή μεγαλύτερες πρωτοβουλίες, ελάχιστου ή μηδενικού κόστους, που θα ανυψώσουν το ηθικό των πολιτών. Πρωτοβουλίες που θα μιλήσουν στην καρδιά του Αθηναίου και θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά του. Η αλλαγή στον Δήμο Αθηναίων είναι μια ευνοϊκή συγκυρία, από την άποψη ότι ένας νέος δήμαρχος κουβαλάει αναπόφευκτα ελπίδες και προσδοκίες. Ενα πρόγραμμα μαζικών φυτεύσεων, ο άμεσος προγραμματισμός ποδηλατοδρόμων, μέτρα υπέρ της εμπορικής κίνησης και των πεζών κοστίζουν ελάχιστα και δίνουν ένα τόνο αλλαγής, που τόσο ανάγκη έχει η πόλη.