Σε μυεί στην πυγμαχία…
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ ΣΤΟΝ ΦΙΛΑΘΛΟ, ΣΤΙΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011)
Διάβασα το βιβλίο του Γιώργου Στεφανόπουλου. Οι περισσότεροι τον ξέρουν, φαντάζομαι. Οι πιο πιτσιρικάδες, που ίσως δεν τον γνωρίζουν, θα πρέπει να πληροφορηθούν ότι μιλάμε για ένα ιερό τέρας της ελληνικής πυγμαχίας. Σε εποχές, βέβαια, που η πυγμαχία στην Ελλάδα ήταν υπαρκτή, όχι ανύπαρκτη όπως σήμερα.
Ο «Στεφ», λοιπόν, έβγαλε ένα βιβλίο τούτες τις μέρες. Εχω θαμπωθεί! Λόγω καψούρας με το άθλημα έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα βιβλία που έχουν τυπωθεί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι, ας το πούμε, συλλέκτης. Αρα, έχω μέτρο σύγκρισης.
Ο Στεφανόπουλος, λοιπόν, έβγαλε ένα μικρό αριστούργημα. Το διαβάζεις μονορούφι και μαθαίνεις πράγματα. Μυείσαι όχι μόνο στην πυγμαχία γενικά, αλλά ακόμα κι αν το γνωρίζεις το σπορ καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα τόσο για το άθλημα στην χώρα μας, αλλά και για την προσωπικότητα αυτού του παλικαριού.
Παιδί από τα λίγα ο Στεφ, ψυχούλα μιλάμε έξω από το ρινγκ, ένα άτομο
εξαιρετικό, αγνό, με αξιοπρέπεια και, βέβαια, πυγμαχάρα.
Και πού φαίνεται η μεγάλη μαγκιά του Γιώργαρου; Οτι δεν φοβάται να μιλήσει για τα λάθη του. Δεν φοβάται ακόμα και να παραδεχτεί κάποια από τα σφάλματά του. Εκεί τον παραδέχεσαι περισσότερο. Οτι δεν αφήνει έξω καμία προσωπική του περιπέτεια και την αναλύει με τον δικό του τρόπο, ενώ άνετα θα μπορούσε να αποφύγει κάποια αγκάθια.
Ο Στεφανόπουλος έχει γεννηθεί στις 31 Μαρτίου 1962 στο Περιστέρι. Εχει πάρει το πρωτάθλημα Ελλάδας 14 φορές, έχει ανέβη στο Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, έχει βγει 5ος στους ολυμπιακούς αγώνες του Λος Αντζελες, έχει ένα αργυρό κι ένα χάλκινο μετάλλιο σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έχει κοντραριστεί στα ίσια με το θηρίο από την Κούβα, τον τεράστιο Σαβόν.
Με ρεπορτάζ
Οπως ξέρετε δημοσιογραφικά ξεκίνησα από τα βαρέα σπορ, με τα οποία πάντα κρατάω επαφή, αφού αυτά με συγκινούν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο από πολύ μικρή ηλικία.
Ως εκ τούτου είχα την τύχη να καλύψω κάνοντας ρεπορτάζ από κοντά πολλούς από τους αγώνες του Γιώργου Στεφανόπουλου (όπως και του Τσαχάκη, του άλλου μεγάλου παικταρά του ελληνικού μποξ). Και είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Εχω μαζέψει πολύ ωραίες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια…
Κι ένα ευχαριστώ
στον μέντορα…
Το βιβλίο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες ο Στεφανόπουλος, και το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα, έχει τίτλο «Μια ζωή σαν ρινγκ». Από τον εκδοτικό οίκο i Write. Και είναι αφιερωμένο στον Λευτέρη Λειβάδη, τον προπονητή του, τον «μέντορά μου», όπως γράφει ο πρώην πυγμάχος. Αλλο ένα χρυσό παιδί που έχει βγει από το ελληνικό μποξ. Ο Λευτέρης ο Λειβάδης. Με τρομερές επιτυχίες σαν προπονητής.
Η κουβέντα
Ηπιαμε έναν καφέ με τον Στεφανόπουλο πριν τρείς, τέσσερις μέρες. Ηθελε να μου δώσει το βιβλίο του με αφιέρωση και να πούμε δυο κουβέντες, αφού γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, αν και είχαμε χαθεί για καιρό. Και μου είπε μια μεγάλη αλήθεια, δική του αλήθεια: «Βασίλη, τις περισσότερες μπουνιές δεν τις έφαγα όσα χρόνια ήμουνα πυγμάχος. Τις έφαγα μετά. Από την ζωή…».
Το μωρό σφίγγει τα χέρια του γροθιές…
Ας πάρουμε, όμως, κι ένα δείγμα γραφής από κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιώργου. Τον οποίο, μάλιστα, άκουσα τις προάλλες και στην εκπομπή από τον sport-fm με Πανούτσο και Καρπετόπουλο, οι οποίοι μίλησαν πολύ κολακευτικά για το πόνημα του Στεφανόπουλου. Ο Πανούτσος, άλλωστε, έχει κάνει παλιά διαιτητής πυγμαχίας, για όσους δεν το γνωρίζουν. Εχει γνώση του αθλήματος, δηλαδή.
Γράφει, λοιπόν, ο Στεφανόπουλος στον πρόλογό του: «Η δική μου ζωή ήταν το δυσκολότερο ρινγκ στο οποίο μπήκα. Η ζωή μου είναι ο δυσκολότερος αγώνας, στον οποίο έχω πάρει μέρος. Δεν με πειράζει. Εγώ γι’ αυτό μπήκα. Για να αγωνιστώ. Το τέλος θα δείξει αν βγήκα νικητής. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μέχρι σήμερα έχω κερδίσει αρκετά «σημεία».
Αυτό, βέβαια, δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Συμβαίνει σε όλους. Ο καθένας μέσα σ’ ένα ρινγκ βρίσκεται, απλά δεν έχει κάνει στο μυαλό του αυτή την αναγωγή. Το μποξ – άλλος λίγο, άλλος πολύ – το έχουμε όλοι μέσα μας.
Ο άνθρωπος, από την ώρα που γεννιέται, τα χέρια του τα κάνει γροθιές, λες και γνωρίζει απ’ την αρχή της ζωής του τι τον περιμένει, λες κι εκπαιδεύεται από μωρό γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν».
Αλήθειες
Και συνεχίζει ο «Στεφ»: «Θα γράψω, λοιπόν! Θα γράψω για όσα διαμόρφωσαν εμένα, πριν περάσω τα σκοινιά του ρινγκ. Θα δημοσιοποιήσω την κρυφή πλευρά του ολυμπιονίκη πυγμάχου. Αυτή που δεν είναι ορατή και που τη γνωρίζουν ελάχιστοι. Θα γράψω για το πώς ο Στεφανόπουλος – άνθρωπος, καθόρισε τον Στεφανόπουλο – πυγμάχο, και πώς τελικά ο Στεφανόπουλος – πυγμάχος, διαμόρφωσε τον Στεφανόπουλο – άνθρωπο. Κι αφού πήρα την απόφαση να το κάνω, θα γραφτούν μόνο ΑΛΗΘΕΙΕΣ! Αλήθειες άγνωστες, αλήθειες σκληρές, αλήθειες πικρές και για μένα και για άλλους, αλλά ΑΛΗΘΕΙΕΣ!!!».
Με ζουμί
Εγώ στα καλά λόγια δεν είμαι εύκολος. Οταν, όμως, βλέπω μια τέτοια προσπάθεια κι έναν τέτοιον τρόπο γραφής, τότε λέω «μπράβο». Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ξενέρωτη αυτοβιογραφία, με μια «αρπαχτή», σαν κι αυτή που συχνά – πυκνά βγάζουν πρώην αθλητές, και ειδικά στο εξωτερικό.
Εδώ υπάρχει ζουμί. Υπάρχει ψαχνό. Υπάρχει ουσία. Κι εκεί είναι η πραγματική έκπληξη. Ενας πρώην αθληταράς που έχει περάσει στο πίσω μέρος της μνήμης του κόσμου, έρχεται και λέει πράγματα που δεν τα περιμένεις. Και σε υποχρεώνει να διαβάσεις το βιβλίο ακόμα κι αν δεν ξέρεις καν τι είναι μποξ! Αυτό είναι το φοβερό. Οποιος το δει, θα με θυμηθεί.
Μου είπε ο Γιώργος, όταν τελειώσαμε τον καφέ μας, «Θέλω να μου πεις τη γνώμη σου όταν το διαβάσεις και, κυρίως, αυτά που δεν σου άρεσαν». Δεν θα τον πάρω τηλέφωνο. Θα του το πω από την στήλη. Γιώργαρε, όπως εντυπωσίαζες σαν μποξέρ, έτσι έκλεψες την παράσταση και σαν γραφιάς. Συγχαρητήρια από την καρδιά μου, μεγάλε.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου