Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΡΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΗ

ΣΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΤΡΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

 Ο Γιώργος Λιβέρης σκιαγραφεί τόσο τις προσωπικότητες του αθλήματος, 

όσο και τους αγωνιστικούς πρωταγωνιστές του.

 Το 1912 ιδρύθηκε με γαλλική πρωτοβουλία η Παγκόσμια Ομοσπονδία Πάλης. Πήρε το όνομα FILA και το διατηρεί μέχρι σήμερα παρά τις μεγάλες αναταράξεις και αλλαγές παγκόσμια στα Σπορ. Τα (διατηρούμενα) αρχικά FILA προέρχονται από τον τίτλο: «Federation International Lutte Amateur».

          Σήμερα η FILA έχει την έδρα της στη Λωζάννη αλλά η ερμηνεία των αρχικών του τίτλου της δίδεται στα αγγλικά και τελείως διαφορετικά ως εξής: «International Federation of Associated Wrestling Styles» !!

          Οι γνωρίζοντες τις εξελίξεις δεν παραξενεύονται διότι η Πάλη από τα πρώτα βήματά της αντιμετώπισε καταστάσεις που δεν αντιμετώπισε που δεν τις επέτρεψαν ομαλή πορεία.

          Η επαγγελματική πάλη ήταν ο μεγάλος εχθρός της Ολυμπιακής.

O Tzim Londos

 Ιδίως η αμερικανική επαγγελματική πάλη ήταν και είναι περισσότερο ένα θέαμα, παρά ένας αγώνας για την επιβολή του ισχυρότερου. Ακόμη και σήμερα που οι επαγγελματίες όλων των σπορ μπορούν να μετέχουν των Ολυμπιακών Αγώνων η αμερικανική επαγγελματική πάλη, ή άλλως «Κατς», βρίσκεται στο πυρ το εξώτερο. Στην κατηγορία των «κατσέρ» πρέπει να συμπεριληφθεί και ο δικός Τζιμ Λόντος που το 1930 αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στους αγώνες μιας πτώσης. Ο Τζιμ Λόντος είναι ο μετανάστης Χρίστος Θεοφίλου που γεννήθηκε το 1896 στο Κουτσοπόδι Άργους και πήγε στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή. Η τεχνική και οι δυνάμεις του, επέτρεπαν να εφαρμόζει τέλεια με το «αεροπλανικό κόλπο» τους κανονισμούς της μιας πτώσης, σε αντιγραφή του ιαπωνικού «Σούμο». Άλλοι Έλληνες που σταδιοδρόμησαν ως «Κατσέρ» στις ΗΠΑ είναι ο Ολυμπιονίκης του 1906 από την Πάτρα Δημήτρης Τόφαλος, Δημήτρης Καρυστινός και άλλοι.

          Στην Ελλάδα η ΕΟΦΠ υποστηρίζει ότι γεννήθηκε το 1935, αλλά αυτό είναι σχετικό. Από την πρώτη προσπάθεια του 1935 και τις αδιάκοπες ενέργειες των μεγάλων ερασιτεχνών παλαιστών Γιώργου Ζερβίνη και Νίκου Μπίρη για το ξεκαθάρισμα των καταστάσεων πέρασαν 14 χρόνια μέχρι να αποσαφηνιστούν τα πράγματα.

          Όταν αρχικά η ελληνική πάλη ανήκε στο ΣΕΓΑΣ Πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής ήταν ο Δαμιανός Βεκούσης και μέλη οι Λουκάς Μαναίος, Παύλος Πέππας, Γιάννης Μακριδάκης, Ζακ Καρυωτάκης κ.λ.π. Πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ανεξάρτητης Ομοσπονδίας έγινε το 1935 στο κατάστημα του Νίκου Μπίρη όπου συγκεντρώθηκαν μεταξύ των άλλων οι Κώστας Παπαδάκης, Ζακ Καρυωτάκης, Ντίνος Συντροφιός, Ζαχαρίας Μαζαράκης κ.λ.π. Ο τότε Γενικός Γραμματέας της Πυγμαχικής Ομοσπονδίας Ζακ Καρυωτάκης υπέβαλε ένα σχέδιο χρονοδιαγράμματος για την σταδιακή αποσκίρτηση από τον ΣΕΓΑΣ. Η συνηγορία του ΕΓΣ (με τους Κώστα Ρουμπέση και Παύλο Πέππα) και του ΠΓΣ (με τους Γιάννη Μακριδάκη και Γεωργίου Γερακάκη) ήταν αποφασιστικής σημασίας. Το πρώτο Δ.Σ σχηματίσθηκε ως εξής: Πρόεδρος Κ. Ρουμπέσης, Αντιπρόεδρος Δ. Βεκούσης, Γεν. Γραμματέας Π. Πέππας, Ειδ. Γραμματέας Ζακ Καρυωτάκης, Ταμίας Γ. Γερακάκης. Μέλη Μ. Καροτζέρης, Τ. Βελλόπουλος, Ε. Σταματόγλου και Γ. Παπαδόπουλος.

          Η νεοσύστατη Ομοσπονδία είχε την υποχρέωση της προετοιμασίας των παλαιστών μας για τους Βαλκανικούς και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και την ευθύνη να αντιμετωπίσει τους δημοφιλέστατους επαγγελματίες παλαιστές Γρηγόρη Καρπόζηλο και Χρήστο Λαμπράκη που συνάρπαζαν τα πλήθη.

          Πρώτος προπονητής της νέας Ομοσπονδίας που έλαβε το (διατηρούμενο) όνομα ΕΟΦΠ ήταν ο Ούγγρος Πέττερς που ανέβασε το τεχνικό επίπεδο, ιδίως των παλαιστών που πήγαν στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και ήσαν οι εξής: Νίκος Μπίρης (61 κ.) Γ. Λεφάκης (79 κ.) Δ. Ζαχαρίας (72 κ.) και Σ. Βατανίδης (66 κ.).

          Ο Β’ ΠΠ κατέστρεψε χώρες και ανέτρεψε καταστάσεις. Η επαγγελματική πάλη στο μεταξύ κέρδισε έδαφος. Για τον διαχωρισμό των ερασιτεχνών αθλητών των βαρέων αθλημάτων το 1948 δημιουργήθηκε η ΕΟΦΠΠΑ, αλλά δεν μπόρεσε να διατηρηθεί  παρά μόνο 2 χρόνια. Στο διάστημα αυτό Πρόεδρος της ΕΟΦΠ ήταν ο Γ. Γερακάκης. Με ελευθερία κινήσεων και παραγωγικό έργο η ΕΟΦΠ ουσιαστικά άρχισε να δραστηριοποιείται από τις 18/8/1950 με αυτόνομο Δ.Σ και Πρόεδρο τον Λουκά Μαναίο.

          Από το 1950 μέχρι σήμερα, στα 61 χρόνια ζωής της η ΕΟΦΠ είχε 15 Προέδρους, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν ερασιτέχνες αγωνιζόμενοι στο άθλημά της, πράγμα αρκετά σπάνιο για τις περισσότερες Ομοσπονδίες. Μάλιστα 4 υπήρξαν και  Olympians. Με βάση την πορεία της Ομοσπονδίας και τους Προέδρους της που με την προσωπικότητά τους την οδήγησαν στο δρόμο της επιτυχίας ή όχι θέλω να προσδιορίσω πρόσωπα και διακρίσεις.

Αναμνηστική φωτογραφία από εκδήλωση με τους
επίλεκτους παλαιστές της δεκαετίας του '60.
 Καθήμενοι από αριστερά:Δημ.Σάββας (Ε.Γ.Σ)
Οθων Μοσχίδης(Β.Α.Ο)Στέφανος Ιωαννίδης
 (ΧΑΝΘ)Πέτρος Γαλακτόπουλος
 και Βασίλης Γανωτής (Ε.Γ.Σ)
Όρθιοι διακρίνονται μεταξύ των άλλων οι: Αρκουδέας,
Πετμεζάς,Ιωαν Τσάχ ( με τα γυαλιά) και άλλοι.

              ΒΥΡΩΝ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ: (1924 – 1995) 

Επιστροφή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972
Αριστερά  ο Ηλίας Χατζηπαυλής(2ος στα σκάφη Φινν)
Πέτρος Γαλακτόπουλος(με ένα ακόμη αργυρό μετάλλιο στην
 Ελληνορωμαική)και ο Βύρων Καραγιάννης,ο Πρόεδρος,
της Ε.Ο.Φ.Π με τις περισσότερες διακρίσεις

χωρίς συζήτηση ο πλέον επιτυχημένος Πρόεδρος της ΕΟΦΠ. Επί 14 χρόνια (1969 – 73 και 1975 – 85) οδήγησε την πάλη στις επιτυχίες. Η πολιτική (των τρίτων) ανέκοψε την πορεία του. Με τις ικανότητές του, τις ξένες γλώσσες του και τη διπλωματία του έγινε Α’ Αντιπρόεδρος της FILA και (ακόμη περισσότερο) Πρόεδρος της Επιτροπής Διαιτητών. Συνεργαζόταν απόλυτα με τον Γιουγκοσλάβο Πρόεδρο της FILA Ερσεγκάν και από τα πόστα του είχε την δυνατότητα να αποτελεί ασπίδα προστασίας για τους Έλληνες παλαιστές στις διεκδικήσεις τους. Γνωρίζουμε πως τα ισχυρά ασιατικά κράτη κ.λ.π. θέλουν να μονοπωλούν τα μετάλλια. Συμπαραστάτη στις προσπάθειές του είχε πάντα τον Ιωάννη Φυκιώρη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

          Ο Βύρων Καραγιάννης ήταν γιός της ηρωίδας Λέλας Καραγιάννη που εκτελέσθηκε στο Χαϊδάρι από τα στρατεύματα κατοχής. Υπήρξε πρωταθλητής της ελληνορωμαϊκής στα 87 κιλά με τα χρώματα του ΠΓΣ. Από το 1975 ήταν ένας άξιος εκπρόσωπος του ελληνικού αθλητισμού στο διεθνή χώρο με δυνατότητες αλλά και ήθος, που ενέπνεε εμπιστοσύνη και σεβασμό αλλά στα 63 χρόνια του τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από την πάλη ενώ μπορούσε πολλά να προσφέρει. Στη διάρκεια της Προεδρίας του οι Έλληνες παλαιστές σημείωσαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Κέρδισαν το μοναδικό χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο και άλλα τρία αργυρά και δύο Χάλκινα. Ουδείς τον πλησιάζει έστω και από μακριά.

     ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ
     Χρυσός Ολυμπιονίκης
       στα 62 κιλά 
της Ελληνορωμαϊκής  στους 
Ολυμπιακούς  της Μόσχας
    το 1980

ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δύο Ολυμπιακά  Αργυρά μετάλλια
 ΜΕΞΙΚΟ -ΜΟΝΑΧΟ
  

 Τελικός των 62 κιλών της Ελληνορωμαικής στους
 Ολυμπιακούςτης Μόσχας το 1980.
Ο Στέλιος Μηγιάκης(δεξιά)
επιτίθεται στον συνεχώς αμυνόμενο Ούγγρο Τόθ

Δύο χάλκινα μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες  
του Λος Άντζελες το 1984 και της Σεούλ το 1988

ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΟΛΙΔΗΣ 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
2ος Ολυμπιονίκης Λος Άντελες 

ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 

3ος ΟΛυμπονίκης

ΜΟΣΧΑ 1980

ΛΟΥΚΑΣ ΜΑΝΑΙΟΣ (1895 – 1966)

ΛΟΥΚΑΣ ΜΑΝΑΙΟΣ

 Δυναμικός και σκληροτράχηλος ανώτερος στρατιωτικός έβγαζε τον ισχυρό χαρακτήρα του καθώς ήταν γεννημένος στη Δεσφίνα Παρνασσού. Προήδρευσε μόνο μια διετία (1950 – 52) αλλά ιδιαίτερα δύσκολη καθώς είχε προηγηθεί η ΕΟΦΠΠΑ και οι Γ. Γερακάκης και Κ. Ρουμπέσης στο διάστημα 1948 – 50 είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα.

          Ο Λουκάς Μαναίος (ΕΓΣ) υπήρξε εξαίρετος αθλητής Στίβου (κυρίως) και παλαιστής. Διετέλεσε ρέκορντμαν σφυροβολίας με 34.52 (1931) μετά 4 καταρρίψεις ενώ στον ακοντισμό είχε επίδοση 55.75. Επίσης είχε επίδοση 1.60 στο ύψος, 12.44. στη σφαίρα και 12.2 στα 100μ. Για την εποχή εκείνη τον έφερναν μεταξύ των κορυφαίων πολυαθλητών.

          Στην πάλη δραστηριοποιήθηκε ευθύς ως τελείωσε την καριέρα του στο Στίβο περί το 1934. Στο στρατό υπηρέτησε στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Νικολάου Πλαστήρα.

          ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ:


 Όταν το 1965 ο Ιωάννης Μακριδάκης έφυγε από τη ζωή ενώ ήταν εν ενεργεία Πρόεδρος της ΕΟΦΠ, δεν είχε προσφέρει μόνο για 3 χρόνια (από το 1962) τις υπηρεσίες του (1962 – 65) ως Πρόεδρος αλλά ουσιαστικά για 30 περίπου. Από τα πρώτα βήματα της Ομοσπονδίας το 19935 ο Ιωάννης Μακριδάκης ήταν εκεί μαζί  με τους πιονέρους της προσπάθειας. Ακόμη όταν το 1957 προέκυψε θέμα Προέδρου στην ΕΟΦΠ αλλά και μέλους της ΕΟΕ δέχθηκε να γίνει ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής – Μαυροκορδάτος ισχυρότατος εντός της Ολυμπιακής Επιτροπής και στον ΠΓΣ Πρόεδρος για 5 χρόνια (1957 – 62) αυτός να μείνει ως Αντιπρόεδρος και να διοικεί από το πόστο αυτό. Ο Ιωάννης Μακριδάκης καίτοι μέλος του ΠΓΣ ποτέ δεν έκανε διαχωρισμούς στους Συλλόγους, έφερε νέους αθλητές όπως τον Δημήτρη Σάββα από την Πολωνία, δημιούργησε παράγοντες όπως τον Γιάννη Τσαχ, ισχυροποίησε επιτελικά την ΕΟΦΠ, δέχθηκε την ανεξαρτητοποίηση της Άρσης βαρών και γενικά υπήρξε ένας άψογα κινούμενος και διοικητικά δημιουργικός παράγων.

          ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ:Μια μόνο θητεία βρέθηκε στην τόσο υπεύθυνη θέση του Προέδρου, αλλά με το μεστό και ουσιαστικό έργο του τιμήθηκε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (στις 5/1/2005) με το Χρυσό Στεφάνι της για την άριστη προετοιμασία της παλαιστικής μας ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 όπου κατετάγη 4η ως αφορά τη βελτίωση της απόδοσης των αθλητών σε σχέση με την προηγούμενη Ολυμπιάδα ως εκπρόσωπος της Ε.Ο.Φ.Π .
 Επίσης έχει τιμηθεί και με τα διάσημα «Σεβαλιέ» από την  FILA για την προσφορά του στο άθλημα.

          Είναι χαρακτηριστική η αθλητική του σταδιοδρομία από την εγγραφή του στον Παναθηναϊκό: Αθλητής, (1972 – 80) πρωταθλητής με άνοδο στις κατηγορίες, μέλος Δ.Σ, έφορος Εθνικών Ομάδων, Πρόεδρος Τεχνικής Επιτροπής, Γενικός Γραμματέας και τελικά Πρόεδρος.

          Η αγάπη του για την Πάλη και γενικότερα για τα βαρέα αθλήματα πιστοποιείται όχι μόνο από το γεγονός ότι είναι ο μόνος Έλληνας ο οποίος έχει διατελέσει Πρόεδρος τόσο της Πάλης, όσο και της Πυγμαχίας αλλά από την ΕΦΙΒΑ. 

Είναι η Ένωση Φιλάθλων Βαρέων Αθλημάτων, η οποία εδώ και 26 χρόνια ηγείται των προσπαθειών για τη διάδοση και ανάπτυξη της Πάλης, της Πυγμαχίας και της Άρσης Βαρών. Με κεντρικό άξονα τον Παναθηναϊκό, εδώ και 40 χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Μιχ. Πανόπουλος ο Θ. Συνοδινός πασχίζει στον κόσμο των βαρέων αθλημάτων.

          ΖΑΚ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (1906 – 1989):Δεν υπήρξε Πρόεδρος της Πάλης. Υπήρξε Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας, αλλά με εντολή της συνείδησής μου τον τοποθετώ μεταξύ των ηγετών του αθλήματος, λόγω της προσφοράς του στον πνευματικό χώρο των βαρέων αθλημάτων.

          Ο Ζακ (Ιάκωβος) Καρυωτάκης, λεπτός στο χαρακτήρα, ευαίσθητος στην ψυχή και (ολίγον) αδύναμος στο σώμα, υπήρξε ο μεγάλος θεωρητικός των βαρέων αθλημάτων. Είναι ατελείωτα τα κείμενά του από το 1930 μέχρι το 1980 τα αφιερωμένα στα ορθόδοξα βαρέα αθλήματα (Πάλη – Πυγμαχία – Άρση Βαρών) όπως και στα νεώτερα που αποκτήσανε δημοφιλία όπως Ζίου – Ζίτσου, Τζούντο, Καράτε, ακόμη και το Σούμο. Στις πολλές δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται ιστορικά κείμενα, τεχνικά αναμνήσεις, οδηγίες κ.λ.π. Είναι γνωστό ότι το 1935 όταν οι πρωτοπόροι αποφάσισαν να αποσκιρτήσουν από το ΣΕΓΑΣ και να δημιουργήσουν ανεξάρτητη (ερασιτεχνική) Ομοσπονδία Πάλης ο Ζακ Καρυωτάκης, ετοίμασε το – όποιο – εκείνο πρώτο Καταστατικό. Τότε ήδη ήταν Γ.Γ. της Ομοσπονδίας Πυγμαχίας που υπήρχε ήδη από το 1925.

          Ο Ζακ Καρυωτάκης ήταν επίσης σκάκερ, φιλοτελιστής, φίλος της τέχνης και αριστοκράτης. Έτσι η ΕΟΕ, ιδιαίτερα συντηρητική τότε, τον περιελάμβανε στα μέλη της ως εκπροσωπούντα τα βαρέα αθλήματα. Με την ιδιότητα αυτή πήγε αρχηγός της ομάδας πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Σ’ αυτούς ο Αντώνης Γεωργούλης κατέλαβε την 6^η θέση στην κατηγορία βαρέων βαρών.

          ΟΡΕΣΤΗΣ ΓΕΡΑΣΕΙΜΙΔΗΣ: Διετέλεσε Πρόεδρος του ΠΓΣ τη διετία 1958 και Πρόεδρος της ΕΟΦΠ την περίοδο 1965 – 1969. Στο διάστημα αυτό και ως μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής πήγε το 1968 Αρχηγός Αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη του Μέξικο.

          Κυρίως με τις ευθύνες αυτών των θέσεων αλλά και με τον έντονο φιλαθλητισμό που τον διέκρινε ασχολήθηκε με την Πάλη και λειτουργώντας άριστα διοικητικά έδωσε πολύ καλά οργανωτικά στοιχεία. Έφερε από το υπερπόντιο ταξίδι του μόνο ένα Χάλκινο Μετάλλιο αυτό του Πέτρου Γαλακτόπουλου, ίσως ήταν λίγο όμως η όλη θητεία του θεωρείται επιτυχημένη. Δυστυχώς και αυτός έφυγε συγκριτικά γρήγορα από τη ζωή.

          Άθλημα του Ορέστη Γερασειμίδη υπήρξε βασικά το βόλεϊ όπου ήταν πρωταγωνιστής στον ΠΓΣ. Ήταν το κυρίαρχό του Σπορ, αλλά ποτέ δεν έδειξε, στη διάρκεια των ηγετικών διοικητικών του καθηκόντων στο Σύλλογο ή την ΕΟΑ μια προτίμηση σ’ αυτό, πάντα αντιμετώπιζε δίκαια όλα τα αθλήματα.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΥΟ ΑΡΓΥΡΑ
 ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΜΕΤΑΛΙΑ

          ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ: 
 Επιτυχημένος (έως αδικημένος) Ολυμπιονίκης, επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά ως Πρόεδρος της ΕΟΦΠ δεν μπόρεσε να βρει το δρόμο του. κράτησε τη θέση μόλις 2010 -11. Ίσως σωστά λένε πως εύκολο είναι να είσαι αθλητής, δύσκολο πρωταθλητής, αλλά δυσκολότερο Πρόεδρος. Προηγήθηκαν του «Πετράν»   από το ίδιο πόστο ο Αντώνης Γεωργούλης και ο Γιώργος Ποζίδης, δυο πρωταθλητές μας με Ολυμπιακές διακρίσεις.
 Ο Γεωργούλης 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ 6ος νικητής
στα Βαρέα Βάρη της Ελληνορωμαϊκής 
στους Ολυμπιακούς  του Ελσίνκι το 1952

το 1952 στο Ελσίνκι κατετάγη 6^ος στα Βαρέα Βάρη της Ελληνορωμαϊκής αλλά ως πρόεδρος της ΕΟΦΠ έμεινε μόνο στα χρόνια 1974 – 75 στο μεσοδιάστημα από 2 θητείες του Βύρωνα Καραγιάννη. 
Ο Γιώργος Ποζίδης της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης ήταν 8^ος το 1980 στη Μόσχα και 6^ος στο Λος Άντζελες στα 90 κιλά της Ελληνορωμαϊκής, αλλά ως Πρόεδρος της ΕΟΦΠ έμεινε μόνο το διάστημα 2003 – 04.

          Αυτά φανερώνουν την πολυπλοκότητα και τις δυσχέρειες τις οποίες αντιμετωπίζει το άθλημα στα διοικητικά του, διότι τόσο ο Πέτρος Γαλακτόπουλος όσο και ο Γιώργος Ποζίδης χωρίς να έχουν σπουδάσει μάρκετινγκ στο εξωτερικό στάθηκαν πολύ καλά στα δικά τους επιχειρηματικά περιθώρια. Από την άλλη πιθανότατα είναι και η απογοήτευση που καταλαμβάνει κάθε Πρόεδρο όταν βλέπει τον περίγυρο του αθλήματος να ανταγωνίζεται και την Πολιτεία – σε κάθε εποχή, όχι τώρα – να ακολουθεί  ένα δικό της τρόπο σκέψης. Αυτά για έναν πρωταθλητή και Ολυμπιονίκη που περιμένει ένα δρόμο στρωμένο με κόκκινο χαλί είναι αρνητικά και απογοητευτικά.

          ΘΟΔΩΡΟΣ ΧΑΜΑΚΟΣ: Ο Θόδωρος Χαμάκος προερχόμενος έχοντας αναπηδήσει από τα διοικητικά (όχι τα αγωνιστικά) πλαίσια του Άτλαντα Καλλιθέας αποτελεί μια νέα έκφραση στην προεδρική θέση που έχει περισσότερη σχέση με τις παρούσες συνθήκες παρά με την παράδοση του αθλήματος. Τη θέση του Προέδρου κράτησε 18 χρόνια (!) από το 1985 μέχρι το 2003, περισσότερο από κάθε άλλον. Στο διάστημα αυτό έγινε μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής, εισήλθε στα υψηλά δώματα της FILA και υπερπολλαπλασίασε τα Σωματεία της Πάλης, πέρα και πάνω από τις οικονομικές και κοινωνικοταξικές δυνατότητες της χώρας μας. Στο διάστημα αυτό βίωσε ως άρχων της Πάλης 4 Ολυμπιακούς Αγώνες (1988 – 92 – 96 – 2000) και έφερε στην πατρίδα ένα μόνο μετάλλιο, το Χάλκινο του Μπάμπη Χαλκίδη που το είχε κερδίσει ήδη και το 1984. Για τη σχετική σύγκριση: 4 Ολυμπιάδες βίωσε και ο Βύρων Καραγιάννης, αλλά έφερε 5 μετάλλια.

          Όσον αφορά την κρατική οικονομική ενίσχυση ο Χαμάκος είχε την μοναδική ευτυχία να ηγείται την περίοδο του πακτωλού και του Χρυσού Μίδα, αλλά «έπεα πτερόεντα», λόγια σοφά ακόμα από την εποχή του Ομήρου.

          ΚΩΣΤΑΣ ΘΑΝΟΣ: 

Φετινός και εν ενεργεία Πρόεδρος. Νωπά είναι ακόμη τα άριστα αθλητικά του επιτεύγματα. Ας τα δούμε επί τροχάδην. Γεννήθηκε την 1/1/1973 στην Καρδίτσα. Άρχισε την πάλη το 1987 με το ΓΑΣ Πλαστήρα Καρδίτσας και αναδείχθηκε πολλές φορές πρωταθλητής Ελλάδος. Το 1996 πήρε μεταγραφή στον Ηρακλή Περιστερίου. Στην Εθνική Ομάδα εισήλθε το 1996 και ακολούθως στην Πυροσβεστική και στα ΤΕΦΑΑ. Μετάλλια έχει κατακτήσει σε Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς και Μεσογειακούς Αγώνες στις κατηγορίες 90 και 97 κιλών. Το 2000 στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ κατετάγη 4^ος στα 97 κιλά της Ελληνορωμαϊκής.

          Σήμερα ο Κώστας Θάνος εκτός από Πρόεδρος της ΕΟΦΠ είναι και μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Συμμετασχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

          Η παράδοση της γενέτειρας του Θάνου βγάζει μεγάλους αθλητές αλλά η προεδρία στην Ομοσπονδία Πάλης την οποία τώρα αρχίζει και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς είναι ακανθώδης. Αντίθετα με τις προηγούμενες δεκαετίες των άνετων χορηγήσεων τώρα μόνο διαμαρτυρίες θα τον ακολουθούν. Κάθε επιτυχία Έλληνα παλαιστή έχει διπλή αξία και σημασία. Να ευχηθώ το καλύτερο δυνατόν.

          ΑΛΛΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ: Υπήρξαν και άλλοι Πρόεδροι της ΕΟΦΠ, στο παρελθόν και πρόσφατα όπως ο Γ. Γερακάκης (1948 – 49), ο Κ. Ρουμπέσης (1949 – 50), ο Χαράλαμπος Πετρόπουλος (1952 – 57) και ο Αντώνης Τσαμεσίδης για αρκετό διάστημα, από το 2005 έως το 2010. Ο Τσαμεσίδης υπήρξε αξιόλογος παλαιστής και το 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου κατόρθωσε να προκρίνει 3 παλαιστές, τον πεπειραμένο Εμζάριο Μπετινίδη και τους σχετικά νέους Παναγιώτη Παπαδόπουλο και Θόδωρο Τουνουσίδη, αλλά δεν μπόρεσαν να φέρουν μετάλλιο.

          Η ιστορία μας στην Πάλη αρχίζει από το 1896, ίσως και από το 1858 με τις Ζάππειες Ολυμπιάδες, ενώ στο απώτερο παρελθόν φθάνουμε στους Αρχαίους Ολυμπιακούς με το Παγκράτιο και την Ορθοπάλη. Αυτές σε εξέλιξη έφεραν την Ελληνορωμαϊκή ενώ η Ελευθέρα Πάλη των Ολυμπιακών Αγώνων δημιουργήθηκε για να καλύψει το σύνολο των μορφών από τη γαλλική, τη ρωσική, την τουρκική, την φινλανδική και την ελβετική.

          Στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχουμε κατακτήσει 11 μετάλλια (1 – 3 – 7) με 81 άνδρες και 4 γυναίκες. Μεγάλοι παλαιστές μας επίσης υπήρξαν οι: Στέλιος Μυγιάκης,
 Μπάμπης Χολίδης,

ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΟΛΙΔΗΣ 
Δύο χάλκινα μετάλλια 
στους Ολυμπιακούς αγώνες  
του Λος Άντζελες το 1984 και της Σεούλ το 1988

 Δημήτρης Θανόπουλος, Γιώργος Τσίτας, Στέφανος Χριστόπουλος, Γιώργος Χατζηιωαννίδης, Αρτιόμ Κιουρεγκιάν, Αμιράν Καρντάνοφ, Όθων Μοσχίδης, Στέφανος Ιωαννίδης, Τάσος Μωϋσίδης, Βασίλης Γανωτής, Δημήτρης Σάββας, Νικόλαος Σημαντήρας, Παναγιώτης Αρκουδέας, Σωτήρης Βέντας, Αντώνης Γρύλλος, Ηρακλής Δεσκουλίδης, Σπύρος Δευτεραίος, Θανάσης Ζαφειρόπουλος, Θανάσης Καμπαφλής, Νίκος Καρυπίδης, Γιώργος Κουτσούμπας, Νίκος Λαζάρου, Γιώργος Πετμεζάς, αφοι Ποικιλίδη, Ντίνος Συντροφιός, Σ. Παναγιωτόπουλος κ.λ.π.


www.hoa.gr/gr/articles/elliniki_pali.php