Συνέχιση της προσπάθειας γιατί το 2024 είναι κοντά
Στη σκιά των ηττών του Ολυµπιακού και του ΠΑΟΚ στα ποδοσφαιρικά Κύπελλα Ευρώπης και των θλιβερών γεγονότων του Βόλου στον αγώνα της τοπικής οµάδας µε τον Αρη, «κρύφτηκαν» µερικές σηµαντικές επιτυχίες του ελληνικού αθλητισµού. Τα πέντε µετάλλια (ένα χρυσό, δύο ασηµένια, ισάριθµα χάλκινα) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθληµα κολύµβησης σε κολυµβητήριο 25 µ. και το χρυσό και ασηµένιο στο Παγκόσµιο πρωτάθληµα πάλης νέων (έως 22 ετών) συνιστούν επιτεύγµατα για τον αθλητισµό µας. Αλλά…
Αλλά πρέπει να μείνουμε προσγειωμένοι. Να μην αιθεροβατούμε. Να μη θεωρήσουμε ότι γίναμε δύναμη της κολύμβησης και, κυρίως, να μην πιστέψουμε πως στην πάλη πραγματοποιείται αναπτυξιακή εργασία.
Στην κολύμβηση, εδώ και χρόνια, έχουν γίνει άλματα προόδου συγκρινόμενα με τα δεδομένα ακόμη και της δεκαετίας του ’90. Ομως κι έτσι, πόρρω απέχουμε από τις δυνάμεις του αθλήματος. Βεβαίως, ουδείς έχει την απαίτηση να γίνουμε ΗΠΑ, Αυστραλία κ.λπ. Συνεπώς δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε τη δουλειά. Το ευχάριστο είναι ότι, πλην των μεταλλιούχων (Α. Βαζαίος, Α. Ντουντουνάκη, Απ. Χρήστου), και τα άλλα παιδιά (Γ. Σπανουδάκης, Μ. Δρασίδου, Δ. Μάρκος) σημείωσαν πανελλήνια ή ατομικά ρεκόρ. Ηταν μια αποστολή απολύτως επιτυχημένη.
Διαφορετικά είναι τα πράγματα στην πάλη. Τα δύο μετάλλια είναι άσχετα με την όποια αναπτυξιακή προσπάθεια γίνεται. Ο πρωταθλητής κόσμου, Γ. Πιλίδης, που έχει σταθερά εντυπωσιακή πορεία από την κατηγορία παίδων, βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας, ενώ ο Α. Χοσόνοφ είναι αθλητής εκ μεταγραφής από τη Ρωσία. Αρα οι θριαμβολογίες περιττεύουν. Εκείνο που απαιτείται είναι δουλειά. Αλλωστε, το 2024 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού δεν είναι μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου