Αρχαία Ελληνική Πυγμαχίαμα
Σύμφωνα με αναφορές στην Ιλιάδα
Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 11
πριν από περίπου 2800 - 3100 χρόνια θεμελιωνόταν το άθλημα της Πυγμαχίας. Διάφορες
κοινωνικές ομάδες σε διάφορες πόλεις μαζεύονταν στις πυρόφωτες γειτονιές τα βράδια και
έστηναν μάχες όπου μόνο γροθιές επιτρέπονταν. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με
τους κανονισμούς που ακολουθούσαν κατά τις μάχες τις πυγμαχίας δεν έχουμε. Πέρα
από αυτό όμως είναι ξεκάθαρη η χρήση προστατευτικών που φορούσαν στα χέρια τους
πρόγονοι των σύγχρονων γαντιών.
Υπάρχουν αρχαιολογικές αποδείξεις σε τοιχογραφίες καθώς επίσης και ζωγραφιές σε
ευρήματα αμφορέων πως οι Έλληνες ασκούσαν το άθλημα της πυγμαχίας κατά την μινωική
και μακεδονική περίοδο. Υπάρχουν αναρίθμητοι θρύλοι για την γενέτειρα πόλη και αρχική
καταγωγή του αθλήματος της πυγμαχίας στην Αρχαία Ελλάδα. Ένας θρύλος λέει πως ο
Θησέας ο βασιλιάς της Αθήνας στην ελληνική μυθολογία, γιος του Αιγέα και της Αίθρας,
είχε εφεύρει ένα είδος πυγμαχίας όπου οι δυο αντίπαλοι τοποθετούσαν τους εαυτούς τους
πρόσωπο με πρόσωπο και γρονθοκοπούσαν ο ένας τον άλλον μέχρι τελικής πτώσεως που
έφτανε και μέχρι το θάνατο.
Με την πάροδο των χρόνων, πυγμάχοι άρχισαν να παλεύουν φορώντας γάντια και υφασμάτινες
κορδέλες στα χέρια τους και στους αγκώνες τους ενώ άλλοι πολεμούσαν εντελώς γυμνοί.
Σύμφωνα με την Ιλιάδα, Μακεδόνιοι πολεμιστές υιοθέτησαν την πυγμαχία στους εσωτερικούς
διαγωνισμούς που πραγματοποιούσαν προκειμένου να τιμήσουν τους πεσόντες. Πυγμαχικοί
αγώνες διοργανώνονταν στη μνήμη του Πατρόκλου ο οποίος πέθανε από τα χέρια του Έκτωρα
αφού πρώτα είχε χτυπηθεί από τον Απόλλωνα, κατά την τρίτη έφοδο του για την άλωση της
Τροίας.
Το ότι το 688ΠΧ η πυγμαχία προτάθηκε για ολυμπιακό άθλημα στην επιτροπή, οφείλεται στην
διατήρηση των διοργανώσεων αγώνων πυγμαχίας που γίνονταν στην μνήμη του Πάτροκλου.
Οι υποψήφιοι πυγμάχοι προπονούνταν σε σάκους που τους αποκαλούσαν
κορυκούς. Οι αθλητές φορούσαν δερμάτινες κορδέλες στα χέρια τους που τις ονόμαζαν ιμάντες
αφήνοντας τα δάχτυλά τους ελεύθερα. Δεν υπήρχε καμία προστασία για το κεφάλι.
Ο Ιστορικός Φιλόστρατος αναφέρει όμως πως ο τίτλος της “Καταγωγής της πυγμαχίας”
ανήκει στην Σπάρτη, την Γη των μαχητών.
Οι Σπαρτιάτες πίστευαν πως δεν είναι αναγκαίο να φοράει κανείς κράνος κατά την διάρκεια
του αγώνα. Επίσης την πυγμαχία την χρησιμοποιούσαν για την εκπαίδευσή τους ώστε να
μαθαίνουν να αντέχουν τα σφοδρά χτυπήματα στο κεφάλι κατά την μάχη. Ωστόσο οι
Σπαρτιάτες ποτέ τους έκαναν αγώνες πυγμαχίας με αθλητικό χαρακτήρα αλλά καθαρά
για πολεμικούς σκοπούς και δεν σέβονταν ιδιαίτερα τους χαμένους.
Μέχρι το 500ΠΧ οι ιμάντες χρησιμοποιούνταν για προστασία των αρθρώσεων των δακτύλων
του χεριού. Οι ιμάντες ήταν λουριά από δέρμα βοδιού 3 με 3.7 μέτρα μακρύ και το τύλιγαν
γύρω από τα δάχτυλα και γύρω από την παλάμη μέχρι τον καρπό πολλές φορές μέχρι να σφίξει.
Το 400ΠΧ οι Έλληνες εφεύρουν το σφερέ όμοιο με τους ιμάντες με την μόνη διαφορά πως
ήταν χοντρό με εσωτερική επένδυση με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να είναι μαλακό ενώ
η εξωτερική επιφάνεια σκληρή.
Λίγο πριν την εφεύρεση του σφερέ, το οξύς ήταν είδη γνωστό. Το οξύς ήταν αξεσουάρ που
κάλυπτε τα δάχτυλα, την παλάμη, τον καρπό και έφτανε μέχρι τον αγκώνα, ενώ κατά το
μήκος της κερκίδας( το ενδιάμεσο πάνω κόκκαλο ανάμεσα στον αγκώνα και τον καρπό)
υπήρχε μια ζώνη βαμβακερή για να σκουπίζουν τον ιδρώτα τους ενώ στα δάχτυλα υπήρχε
επιπλέον δερμάτινη επένδυση προσφέροντας επιπλέον προστασία.
Ο Κορυκός ήταν ο αντίστοιχος σημερινός σάκος που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι πυγμάχοι
για να εκπαιδεύουν τις γροθιές τους. Τους κορυκούς τους χρησιμοποιούσαν στην παλαίστρα
και ήταν Δφτιαγμένοι με εσωτερική επένδυση άλλοτε από άχυρο, χώμα, άμμο αλεύρι και
άλλοτε από κεχρί.
Ήταν η 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος
αθλητής
- πυγμάχος όλων των εποχών του κόσμου. Δεν νικήθηκε ποτέ. Ήταν γεννημένος
στον Ιαλυσό
της Ρόδου - τότε δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η πόλη της Ρόδου - και ήταν ο πιο ωραίος
, ο πιο δυνατός
και ανίκητος Ολυμπιονίκης της Γης. Οι Έλληνες του 5ου αιώνα δεν τον αποκαλούσαν
αθλητή,
αλλά περιοδονίκη, που σημαίνει: ανίκητος αθλητής και άτρωτος άνθρωπος.
Είχε ύψος πάνω
από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: "Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε
δακτύλων,
ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος...".
Ο μέγας ποιητής Πίνδαρος αφιέρωσε μεγάλο και αινετικό ποίημα στον θείο και
ωραίο αθλητή
Διαγόρα. Το ποίημα αυτό που λέγεται: "Έβδομος Ολυμπιόνικος", ήταν γραμμένο
με χρυσά
γράμματα στη μετώπη του Ναού της Λυνδίας Αθηνάς, στην Λίνδο.
ευρήματα αμφορέων πως οι Έλληνες ασκούσαν το άθλημα της πυγμαχίας κατά την μινωική
και μακεδονική περίοδο. Υπάρχουν αναρίθμητοι θρύλοι για την γενέτειρα πόλη και αρχική
καταγωγή του αθλήματος της πυγμαχίας στην Αρχαία Ελλάδα. Ένας θρύλος λέει πως ο
Θησέας ο βασιλιάς της Αθήνας στην ελληνική μυθολογία, γιος του Αιγέα και της Αίθρας,
είχε εφεύρει ένα είδος πυγμαχίας όπου οι δυο αντίπαλοι τοποθετούσαν τους εαυτούς τους
πρόσωπο με πρόσωπο και γρονθοκοπούσαν ο ένας τον άλλον μέχρι τελικής πτώσεως που
έφτανε και μέχρι το θάνατο.
Με την πάροδο των χρόνων, πυγμάχοι άρχισαν να παλεύουν φορώντας γάντια και υφασμάτινες
κορδέλες στα χέρια τους και στους αγκώνες τους ενώ άλλοι πολεμούσαν εντελώς γυμνοί.
Σύμφωνα με την Ιλιάδα, Μακεδόνιοι πολεμιστές υιοθέτησαν την πυγμαχία στους εσωτερικούς
διαγωνισμούς που πραγματοποιούσαν προκειμένου να τιμήσουν τους πεσόντες. Πυγμαχικοί
αγώνες διοργανώνονταν στη μνήμη του Πατρόκλου ο οποίος πέθανε από τα χέρια του Έκτωρα
αφού πρώτα είχε χτυπηθεί από τον Απόλλωνα, κατά την τρίτη έφοδο του για την άλωση της
Τροίας.
Το ότι το 688ΠΧ η πυγμαχία προτάθηκε για ολυμπιακό άθλημα στην επιτροπή, οφείλεται στην
διατήρηση των διοργανώσεων αγώνων πυγμαχίας που γίνονταν στην μνήμη του Πάτροκλου.
Οι υποψήφιοι πυγμάχοι προπονούνταν σε σάκους που τους αποκαλούσανκορυκούς. Οι αθλητές φορούσαν δερμάτινες κορδέλες στα χέρια τους που τις ονόμαζαν ιμάντες
αφήνοντας τα δάχτυλά τους ελεύθερα. Δεν υπήρχε καμία προστασία για το κεφάλι.
Ο Ιστορικός Φιλόστρατος αναφέρει όμως πως ο τίτλος της “Καταγωγής της πυγμαχίας”
ανήκει στην Σπάρτη, την Γη των μαχητών.
Οι Σπαρτιάτες πίστευαν πως δεν είναι αναγκαίο να φοράει κανείς κράνος κατά την διάρκεια
του αγώνα. Επίσης την πυγμαχία την χρησιμοποιούσαν για την εκπαίδευσή τους ώστε να
μαθαίνουν να αντέχουν τα σφοδρά χτυπήματα στο κεφάλι κατά την μάχη. Ωστόσο οι
Σπαρτιάτες ποτέ τους έκαναν αγώνες πυγμαχίας με αθλητικό χαρακτήρα αλλά καθαρά
για πολεμικούς σκοπούς και δεν σέβονταν ιδιαίτερα τους χαμένους.
Μέχρι το 500ΠΧ οι ιμάντες χρησιμοποιούνταν για προστασία των αρθρώσεων των δακτύλων
του χεριού. Οι ιμάντες ήταν λουριά από δέρμα βοδιού 3 με 3.7 μέτρα μακρύ και το τύλιγαν
γύρω από τα δάχτυλα και γύρω από την παλάμη μέχρι τον καρπό πολλές φορές μέχρι να σφίξει.
Το 400ΠΧ οι Έλληνες εφεύρουν το σφερέ όμοιο με τους ιμάντες με την μόνη διαφορά πως
ήταν χοντρό με εσωτερική επένδυση με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να είναι μαλακό ενώ
η εξωτερική επιφάνεια σκληρή.
Λίγο πριν την εφεύρεση του σφερέ, το οξύς ήταν είδη γνωστό. Το οξύς ήταν αξεσουάρ που
κάλυπτε τα δάχτυλα, την παλάμη, τον καρπό και έφτανε μέχρι τον αγκώνα, ενώ κατά το
μήκος της κερκίδας( το ενδιάμεσο πάνω κόκκαλο ανάμεσα στον αγκώνα και τον καρπό)
υπήρχε μια ζώνη βαμβακερή για να σκουπίζουν τον ιδρώτα τους ενώ στα δάχτυλα υπήρχε
επιπλέον δερμάτινη επένδυση προσφέροντας επιπλέον προστασία.
Ο Κορυκός ήταν ο αντίστοιχος σημερινός σάκος που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι πυγμάχοι
για να εκπαιδεύουν τις γροθιές τους. Τους κορυκούς τους χρησιμοποιούσαν στην παλαίστρα
και ήταν Δφτιαγμένοι με εσωτερική επένδυση άλλοτε από άχυρο, χώμα, άμμο αλεύρι και
άλλοτε από κεχρί.
Ήταν η 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος
αθλητής
- πυγμάχος όλων των εποχών του κόσμου. Δεν νικήθηκε ποτέ. Ήταν γεννημένος
στον Ιαλυσό
της Ρόδου - τότε δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η πόλη της Ρόδου - και ήταν ο πιο ωραίος
, ο πιο δυνατός
και ανίκητος Ολυμπιονίκης της Γης. Οι Έλληνες του 5ου αιώνα δεν τον αποκαλούσαν
αθλητή,
αλλά περιοδονίκη, που σημαίνει: ανίκητος αθλητής και άτρωτος άνθρωπος.
Είχε ύψος πάνω
από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: "Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε
δακτύλων,
ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος...".
Ο μέγας ποιητής Πίνδαρος αφιέρωσε μεγάλο και αινετικό ποίημα στον θείο και
ωραίο αθλητή
Διαγόρα. Το ποίημα αυτό που λέγεται: "Έβδομος Ολυμπιόνικος", ήταν γραμμένο
με χρυσά
γράμματα στη μετώπη του Ναού της Λυνδίας Αθηνάς, στην Λίνδο.
Δείτε σχετικά βίντεο που συλλέξαμε για την αρχαία Ελληνική Πυγμαχία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου