«Να πετάς σαν πεταλούδα, να κεντρίζεις σαν μέλισσα» ήταν το μότο του Μοχάμεντ Άλι που πέρασε στην Ιστορία ως ο «Μέγιστος»! Με ρεκόρ 56 νίκες και 5 ήττες, ο «χορευτής του ρινγκ» κατάφερε με τη σημειολογία του κορμιού του και τις γρήγορες κινήσεις του, εφάμιλλες ενός επαγγελματία χορευτή και ενός υπέροχου τεχνίτη, να κερδίσει τρεις φορές τον τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών!
Η έκθεση «In the Rings with Ali», αφιερωμένη στην 70ή επέτειο των γενεθλίων του, μας έβαλε στα παρασκήνια της ζωής του χαρισματικού πυγμάχου, από το 1960 έως το 1996, σημειώνοντας όχι μόνο την προσφορά του στον αθλητισμό, αλλά και το εξαιρετικό ανθρωπιστικό έργο του! Φωτογράφοι και καλλιτέχνες στην γκαλερί «Smokehouse Forman» ξεδίπλωσαν την ιστορία μίας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκόσμιου αθλητισμού όλων των εποχών, μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και αναμνηστικά αφιερώματα.
Μέρος των εσόδων από τα έργα της έκθεσης διατέθηκαν στη Διεθνή Αμνηστία, την έρευνα του Πάρκινσον, καθώς και σε μια τοπική λέσχη πυγμαχίας στο ανατολικό Λονδίνο
Γεννημένος με τη στόφα του μποξέρ, o Κάσιους Μαρσέλους Κλέι δίνει το πρώτο ραντεβού του με την ιστορία του αθλητισμού σε ηλικία 12 ετών. Το κλεμμένο ποδήλατό του είναι μόνο η αφορμή! Ακολουθεί πιστά τη συμβουλή του αστυνομικού και έμπειρου προπονητή Τζο Ελσμπι Μάρτιν και καταφέρνει, σε ηλικία 18 ετών, να αναδειχτεί ως ο κορυφαίος αθλητής της ερασιτεχνικής πυγμαχίας της Αμερικής, διάκριση που του δίνει, παράλληλα, την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς της Ρώμης, όπου κατακτά το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία ελαφρών βαρών. Ωστόσο, η μεγάλη επιτυχία του έγχρωμου αθλητή δε συγκινεί καθόλου τους λευκούς συμπολίτες του, στη γενέτειρά του, Λουίζβιλ. Η άρνηση να του σερβίρουν φαγητό σε κάποιο εστιατόριο οδηγεί τον πικραμένο Κάσιους να πετάξει το μετάλλιό του στον ποταμό Οχάιο.
Ο δρόμος για το επαγγελματικό πρωτάθλημα ανοίγεται μπροστά του. Οι συνεχόμενες νίκες του, υπό τις οδηγίες του προπονητή του, Αντζελο Νταντί, γρήγορα τον φέρνουν αντιμέτωπο με μια μεγάλη πρόκληση: τον παγκόσμιο πρωταθλητή Σόνι Λίστον. Ο νεαρός Κάσιους, λίγο πριν από τον αγώνα, με αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της κομπορρημοσύνης, δηλώνει: «Ο Λίστον δε θα με χτυπήσει. Δεν προλαβαίνεις να χτυπήσεις αυτό που δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μάτια σου»! Πράγματι, στις 25 Φεβρουαρίου του 1964, στο Μαϊάμι, σε ηλικία 22 ετών, γίνεται ο δεύτερος νεότερος σε ηλικία παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών.
Ο Μοχάμεντ Αλι γίνεται εφιάλτης για τους αντιπάλους του: τους πληγώνει εντός ρινγκ με τις γροθιές του, τους ταπεινώνει εκτός με την ευστροφία του. Πάνω από τον Σόνι Λίστον γιορτάζει τη νίκη του!
Τον Απρίλιο του 1967, την εποχή που ο πόλεμος στο Βιετνάμ αντιμετωπίζεται ως αναγκαίος από μεγάλη πλειοψηφία της αμερικανικής κοινής γνώμης, ο Μοχάμεντ Άλι σοκάρει, λέγοντας ότι «δεν έχω τίποτε να χωρίσω με τους Βιετκόνγκ, αρνούμαι να συμμετάσχω σ' αυτόν τον πόλεμο». Γι' αυτήν τη στάση του τιμωρείται με αφαίρεση του τίτλου του παγκόσμιου πρωταθλητή, απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε διοργάνωση για 3,5 χρόνια και πενταετή φυλάκιση. Την ίδια χρονιά, αηδιασμένος με το ρατσισμό που επικρατεί στη χώρα του, γίνεται μέλος του Εθνους του Ισλάμ και υιοθετεί το όνομα Μοχάμεντ Αλι.
Οι τρεις αναμετρήσεις με τον Τζο Φρέιζερ έμειναν στην Ιστορία
Το 1970 η απόφαση αναιρείται και ο Μοχάμεντ καλείται να αντιμετωπίσει τον παγκόσμιο πρωταθλητή Τζο Φρέιζερ στον «πυγμαχικό αγώνα του αιώνα». Η συνάντηση ανάμεσα σε δύο αήττητους μέχρι τότε πρωταθλητές βαρέων βαρών προσελκύει την προσοχή εκατομμυρίων φιλάθλων σε όλον τον κόσμο. Η πολιτική, η θρησκεία, το αντιπολεμικό κίνημα και οι χαρακτήρες των δύο μποξέρ δίνουν μια άλλη διάσταση σ' αυτό που συνέβη στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Η αγώνας λήγει με νίκη του Φρέιζερ στο 15ο γύρο.
Στις 30 Οκτωβρίου 1974 στην Κινσάσα του Ζαΐρ, υπό τις ιαχές 70.000 Αφρικανών «Ali, boma aye-yay!» («Αλι, ρίξ' τον νοκ άουτ και σκότωσέ τον»), παίρνει τη ρεβάνς από όσους τον θεωρούσαν τελειωμένο. Ο Τζορτζ Φόρμαν, που έχει πάρει το 1973 τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή από τον Φρέιζερ, πέφτει νοκ άουτ.
Το 2005 ο Μοχάμεντ Αλι τιμήθηκε με το «Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας», καθώς και με το «Χρυσό Μετάλλιο Ειρήνης» για την κοινωνική του δράση
Το 1982 προσβάλλεται από τη νόσο του Πάρκινσον. Ως γνήσιος πρωταθλητής της ζωής αντιμετωπίζει την αρρώστια με σθένος. Υποστηρίζει για μία ακόμη φορά ότι «οι πρωταθλητές δε γίνονται στα γυμναστήρια. Γίνονται μόνο αυτοί που έχουν βαθιά μέσα τους μια επιθυμία, ένα όνειρο, ένα όραμα».

 http://www.agelioforos.gr