Ο ελληνικός αθλητισμός στέκεται όρθιος εν μέσω της κρίσης

Αθλητισμός και... άλλα

ΔΕΥΤΈΡΑ, 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2013

Ο ελληνικός αθλητισμός στέκεται όρθιος εν μέσω της κρίσης

Οι πρόσφατες μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού, σε 

παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών – γυναικών, αλλά και σε μικρότερων 

ηλικιών, αποδεικνύουν πως κατορθώνει να στέκεται στα πόδια του, παρά την 

μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία, φυσικά, έχει πλήξει και αυτόν. Είναι, όμως,

 όλες αποτέλεσμα υποδομής ή κάποιες έρχονται χάρη στο ταλέντο και την 

προσωπική δουλειά κάποιων αθλητών. Νομίζω πως συμβαίνουν και τα δύο. 

Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται στ’ αθλήματα, στα οποία σημειώσαμε τις

 πρόσφατες επιτυχίες, αρχής γενομένης από των μεγάλων ηλικιών, στα οποία 

η διάκριση είναι πάντα σαφώς δυσκολότερη:

«Ελληνικό τζούντο = Ηλίας Ηλιάδης.

Ο χρυσός» Ολυμπιονίκης του 2004 και 3^ος πέρσι στο Λονδίνο, κατέκτησε άλλο ένα παγκόσμιο μετάλλιο, χάλκινο αυτή την φορά (είναι το πρώτο του τέτοιου χρώματος, έχει και από δύο χρυσά και ασημένια), αλλά, δυστυχώς, είναι μόνος, πλέον. Η μεγάλη επιτυχία του 2004, προς στιγμήν, φάνηκε πως θα έδινε ώθηση στο άθλημα, αλλά δεν υπήρξε συνέχεια. Η νυν διοίκηση δε, «φρόντισε» να εξαφανίσει, αγωνιστικώς, την κορυφαία Ελληνίδα, την Ιουλιέτα Μπουκουβάλα. Οπότε ο Ηλιάδης απέμεινε «σαν την καλαμιά στον κάμπο». 

Αντίθετα, η κωπηλασία δείχνει πως έχει βάθος,

όχι μόνο βιτρίνα. Παρότι αποσύρθηκαν κάποιοι σπουδαίοι αθλητές, με Ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια και, μολονότι στο πρωτάθλημα κόσμου δεν πήγαν κάποιοι από τους μεγάλους που συνεχίζουν, αλλά μια νεανική ομάδα, η Ελλάς συνέλεξε ένα χρυσό (4πλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών) κι’ ένα ασημένιο μετάλλιο, με την Κατερίνα Νικολαΐδου (φωτογραφία) στο σκιφ ελαφρών βαρών (έχασε πολλά κιλά για να "πέσει" κατηγορία και δικαιώθηκε για την επιλογή 

της και τον κόπο της, αφού αναδείχθηκε και πρωταθλήτρια Ευρώπης στις γυναίκες

 και κόσμου στις νέες γυναίκες)  και μια 6^η θέση (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών

). Φαίνεται πως υπάρχει ευοίωνο μέλλον. Η δουλειά του Ιταλού, Τζοβάνι Ποστιλιόνε

 αποδίδει καρπούς. Στην ρυθμική γυμναστική η διάκριση είναι πολύ δύσκολη. Ειδικά,

 όταν μιλάμε για το ατομικό, δεδομένου ότι οι συμμετοχές είναι πάρα πολλές, σε 

αντίθεση με την κωπηλασία. 

Η 19χρονη, Βαρβάρα Φίλιου 

(φωτογραφία) από χρόνια είχε 

δείξει το ταλέντο της. Στο 

\παγκόσμιο πρωτάθλημα το 

επιβεβαίωσε, με την 8^η θέση στο

 σύνθετο και την 4^η στην 

κορδέλα. Σκεφθείτε, ότι η Ελλάς 

είχε να πάρει θέση στην οκτάδα

 του σύνθετου από το πρωτάθλημα

 του… 1991, που είχε διεξαχθεί, 

μάλιστα, στο «Ειρήνης και Φιλίας» 

(η έδρα παίζει σημαντικό ρόλο στην γυμναστική), οπότε η Μαρία Σανσαρίδου

 είχε αναδειχθεί 7^η. Ως φαίνεται, καταλυτική για την πρόοδο της Φίλιου

 είναι η προπονητική συνδρομή τής Μορφούλας Ντόνα, η οποία το 2000,

 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ, σημείωσε την μεγαλύτερη επιτυχία της

 ελληνικής ρυθμικής στο ατομικό. Είχε καταλάβει την περίοπτη 7^η θέση. Η Φίλιου 

το 2011 είχε καταταγεί 23η στο πρωτάθλημα κόσμου.

Υπάρχουν, φυσικά, και οι πρόσφατες διακρίσεις του υγρού στίβου σε

 νεανικά πρωταθλήματα κόσμου και Ευρώπης. Η εθνική νέων γυναικών του

 πόλο αναδείχθηκε 3^ηστον κόσμο. Αυτή των νεανίδων δε, ανέβηκε στο υψηλότερο

 σκαλί του βάθρου των νικητριών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλήμα, και, μάλιστα, 

μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι

, πόσο μεγάλη ήταν η

 συγκίνηση ν' ανακρούεται ο

 εθνικός μας ύμνος μέσα

 στην Πόλη. Το ελληνικό γυναικείο πόλο παραμένει

 σε πολύ υψηλό επίπεδο, βοηθούσης, πάντως, και της

 μη ιδιαίτερη διάδοσης της υδατοσφαίρισης γυναικών, διεθνώς. Λίγοι φαντάζονταν,

 πάντως, ότι, εν μέσω όλων

 των γνωστών προβλημάτων (κλειστά πολλά κολυμβητήρια τους τελευταίους χειμώνες

, κορίτσια, που, ή σταματούν εντελώς το πόλο ή ξενιτεύονται, βρίσκοντας υποτροφίες 

για σπουδές, και άλλα τα οποία απλώς αγωνίζονται για τους συλλόγους τους,

 αποσυρόμενα από τις εθνικές ομάδες), το ελληνικό γυναικείο πόλο θα βρισκόταν

 συνεχώς στην κορυφή ή πολύ κοντά σε αυτή. 

Στην κολύμβηση, χρυσό

μετάλλιο κατέκτησε ο Απόστολος Χρήστου (φωτογραφία) στα 100μ. υπτίως και χάλκινο ο Μιχάλης Κοντιζάς στα 50μ. υπτίως στο παγκόσμιο εφηβικό πρωτάθλημα. Αλλά στο άθλημα αυτό, από τα πλέον διαδεδομένα παγκοσμίως, τα δύσκολα για τους κολυμβητές αρχίζουν από την κατηγορία ανδρών – γυναικών. Πολλοί Ελληνες και Ελληνίδες, άλλωστε, διακρίθηκαν κάποτε σε ευρωπαϊκά ή και παγκόσμια εφηβικά πρωταθλήματα, αλλά ελάχιστοι από αυτούς κατόρθωσαν να έχουν σχετικά ανάλογη συνέχεια στην κατηγορία ανδρών - γυναικών. Χρειάζεται πολλή δουλειά και εξίσου

 πολλή υπομονή και επιμονή.