Ερημώνουν...«κάθε πέρσι και καλύτερα».

AΘΛHTIΣMOΣ  23-12-10

Ερημώνουν τα ελληνικά στάδια  Ο ένας μετά τον άλλο, απογοητευμένοι (πρωτ)αθλητές αποφασίζουν να σταματήσουν τον αθλητισμό Του Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Κάθε χρόνο και χειρότερα.  Ή «κάθε πέρσι και καλύτερα».  Ο κόσμος «αραιώνει» από τον Αγιο Κοσμά.  Πριν από λίγα χρόνια, πρωί - απόγευμα, έως νωρίς τη νύχτα, αθλητές σωματείων και των εθνικών ομάδων στίβου προπονούνταν στο κλειστό προπονητήριο του ΣΕΓΑΣ και στ’ ανοιχτά στάδια, μ’ ένα στόχο: Να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούσαν.  Κάποιων το όραμα ήταν πιο φιλόδοξο: Η διάκριση στα ευρωπαϊκά και στα παγκόσμια πρωταθλήματα, ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγοι το υλοποιούσαν, πολλοί προσπαθούσαν. Ανάλογη ήταν η εικόνα και στο ΟΑΚΑ, αλλά και στο προπονητικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οι αθλητές που προπονούνταν σε αυτά τα κέντρα, άρχισαν να μειώνονται σταδιακά. Ως και τον χειμώνα του 2008, όμως, δεν έβλεπες άδεια τα στάδια. Ηταν λιγότεροι οι αθλητές και οι προπονητές τους, όμως οι χώροι είχαν κίνηση, ζωή. Ενα χρόνο αργότερα, όλο και συχνότερα τα στάδια είχαν λίγους αθλητές.  Και φθάσαμε στην εφετινή περίοδο, οπότε, ειδικά το πρωί, αριθμητικά υπερτερούν οι βετεράνοι αθλητές, που προπονούνται. Το απόγευμα, οπότε επιτρέπεται η προπόνηση μόνο των επίλεκτων, η κατάσταση αλλάζει. Αλλά και πάλι, το στάδιο δεν σφύζει από ζωή, όπως κάποτε. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ο ένας μετά τον άλλο, πρωταθλητές αποφασίζουν να σταματήσουν τον αθλητισμό.  Τελευταία -αν δεν έχουμε χάσει κάποια- τέτοια περίπτωση είναι της σφυροβόλου, Ανδριάνας Παπαδοπούλου. Η 20χρονη αθλήτρια, που το 2007 πήρε τη 2η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κορασίδων και το 2009 την 8η στο ευρωπαϊκό των νεανίδων, ενώ το 2008 ήταν φιναλίστ (10η) στο παγκόσμιο νεανίδων, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, διότι δεν «έβλεπε φως» στον αθλητισμό. Δεν το είπε με αυτά τα λόγια, τούτο, όμως, εννοούσε. Δεν είναι η μόνη που αποφασίζει κάτι τέτοιο.  Ο πρωταθλητισμός δεν δίνει, πλέον, επαγγελματική διέξοδο στους νέους. Πόσοι μπορούν να γίνουν Ολυμπιονίκες ή πρωταθλητές κόσμου, ώστε να τύχουν ευεργετημάτων; Δεν είναι, όμως, μόνο αυτοί που απομακρύνονται απογοητευμένοι από τα στάδια. Είναι και όσοι αντέχουν και εμμένουν ν’ αγωνίζονται, αλλά δεν μπορούν να προπονηθούν σωστά. «Πληρώνουν» τις υπερβολές του παρελθόντος. Τότε που οι πρωταθλητές -όχι μόνο του στίβου, άλλωστε, όσα γράφουμε δεν αφορούν αποκλειστικά τον στίβο- διορίζονταν στο Δημόσιο ή στις ένοπλες δυνάμεις και, μετά τη λήξη της αθλητικής σταδιοδρομίας τους, αντί να πάνε στις εργασίες τους, παρέμεναν ουσιαστικά αργόμισθοι.  Αντί το κράτος μας να βρει όλους τους παλαιούς πρωταθλητές και να τους υποχρεώσει να προσφέρουν με κάποιο τρόπο στη χώρα, «τιμωρεί» τους νυν πρωταθλητές, με το να μην τους επιτρέπει, ουσιαστικά, να κάνουν σωστή προετοιμασία. Διότι ο πρωταθλητής χρειάζεται και την πρωινή προπόνηση. Πώς θα την κάνει, όμως, αν υποχρεούται να είναι καθημερινά παρών στην υπηρεσία του; Μπορεί να πείτε, «σε αυτή την οικονομική κρίση, εσύ προτείνεις το κράτος να πληρώνει μερικούς αργόμισθους». Ουσιαστικά, ναι αυτό προτείνω. Ταυτόχρονα, όμως, προτείνω να σταματήσει να πληρώνει άλλους αργόμισθους. Το προανέφερα, άλλωστε. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που θα έπρεπε να κάνει η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, είναι να ξεκαθαρίσει τι θέλει. Δεν μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη (τους αθλητές κανονικούς δημόσιους υπάλληλους) και τον σκύλο χορτάτο (αθλητικές επιτυχίες)...