Η άγνωστη ιστορία της νίκης του στα 62 κιλά της Ελληνορωμαϊκής το 1980 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας.
Κείμενο Γιώργου Λιβέρη
Ο Στέλιος Μυγιάκης γεννήθηκε το Μάιο του 1952 στο Ρέθυμνο αλλά στη παλαιστική κυψέλη του Εθνικού Γ.Σ στην Αθήνα γνώρισε, από τα εφηβικά του χρόνια τη ζωή και τον αθλητισμό. Στο «ταπί» του συλλόγου έμαθε τα μυστικά της ελληνορωμαϊκής στην παρέα του Νίκου Μπίρη, Γιώργου Πετμεζά, Πέτρου Γαλακτόπουλου, Δημήτρη Σάββα, Βασίλη Γανωτή και βεβαίως των αφών Αρκουδέα.
Ο Στέλιος είχε την ευτυχία να μετάσχει 4 φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά μια φορά να αναδειχθεί Χρυσός. Έτσι έγινε ο μόνος Έλληνας Χρυσός Ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή και γενικά στην Πάλη.
Πρώτη συμμετοχή του Μυγιάκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 1972 στο Μόναχο (πάντα στα 62 κιλά) όπου παρά την απειρία του – ήταν μόλις 20 χρονών – έκανε 5 νίκες και κατετάγη 7ος. Το 1976 στο Μόντρεαλ ήταν φοβερά άτυχος. Αφού αρχισε με νίκες επί του Τούρκου Ουζάλ και του Σουηδού Μάλκβιστ κληρώθηκε με τον μετέπειτα ασημένιο νικητή Νέλσονα Νταβιντιάν (ΕΣΣΔ) και ακολούθως με τον φοβερό μετέπειτα χρυσό νικητή Καζιμίρ Λίπιεν (Πολωνία) που τα 3 προηγούμενα χρόνια (1973 – 74 – 75) είχε αναδειχθεί πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής.
Στη Μόσχα το 1980 ο Μυγιάκης στα 28 χρόνια του ήταν μεστός από πείρα και πάθος για διάκριση. Ιδιαίτερα τον εμψύχωνε και ο Γαλακτόπουλος, ο ανίκητος «Πετράν».
Πριν φθάσει στον τελικό ο Μυγιάκης είχε κάνει 4 θαυμάσιες νίκες με τους Γκιουλάμ (Αφγανιστάν) τον παλαιό αντίπαλο από το 1976 Σουηδό Μάλκβιστ, τον Μπόρις Κραμορένκο (ΕΣΣΔ) και τον Καζιμίρ Λίπιεν ενώ είχε και ένα «μπάι». Δεν ήταν εύκολοι αντίπαλοι αυτοί. Βέβαια ο Λίπιεν ήταν πλέον 31 ετών αλλά για τους ανατολικούς οι ηλικίες μικρό ρόλο παίζανε τότε. Ο Κραμορένκο ήταν πολύ δυνατός και το προηγούμενο βράδυ ο Μυγιάκης δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την αγωνία του.
Στον τελικό η μοίρα τα έφερε να παίζει με τον Ούγγρο Ιστβαν Τοτ, ο οποίος μπορούμε να πούμε ότι ήταν του χεριού του γιατί πάντα τον νικούσε. Αλλά στον τελικό της Μόσχας ο Τοτ είχε καλύτερα συνολικά σημεία και έκανε παιχνίδι τακτικής. Να μην χάσει, να έρθουν ισοπαλία ή να μην παλεύουν σύμφωνα με τους κανονισμούς και να αποκλεισθούν και οι δυο. Αυτό τον ευνοούσε.
Στη μεγάλη αίθουσα του αγώνα, το «ταπί», δηλαδή η παλαίστρα ήταν στη μέση και στη μια πλευρά είμαστε κάπου 15 Έλληνες δημοσιογράφοι. Ο Τοτ δεν πάλευε αλλά έσπρωχνε. Ο Μυγιάκης προσπαθούσε να τον πιάσει αλλά αυτός έφευγε. Μοιραίο ήταν να δεχθεί ποινή (πασίβ) ο Τοτ καθώς δεν αγωνιζόταν. Αλλά αυτό δεν τον φόβισε και συνέχισε την τακτική του. Έτσι ο πλαϊνός κριτής σήκωσε το χέρι του, σήμα για νέα ποινή. Αλλά ο διαιτητής δεν συμφωνούσε και άφηνε τον Τοτ να σπρώχνει ή να φεύγει. Και ενώ ο Πέτρος Γαλακτόπουλος είχε αγανακτήσει στη γωνία με τον διαιτητή ξαφνικά αυτός σηκώνει το χέρι του. Μόλις το βλέπω κατάλαβα ότι πήραμε το Χρυσό, διότι καθώς ήμουν κριτής πάλης, γνώριζα τη συνέχεια, ότι πλέον συμφωνούσε και ο διαιτητής με τον κριτή. Πετάγομαι επάνω στα έδρανα και βάζω τις φωνές. Με βλέπουν οι άλλοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι και σκέπτονται (όπως μου είπαν μετά), «κάτι κατάλαβε ο Λιβέρης, άρα πήραμε το Χρυσό» και πετάγονται και εκείνοι με φωνές.
Το πρώτο Χρυσό στην ιστορία της Ελληνικής Πάλης ήταν γεγονός.
Μετά τον αγώνα ο Στέλιος Μυγιάκης δήλωσε στους δημοσιογράφους.
«Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου. Χρόνια κούρασης και στερήσεων ανταμείφθηκαν. Η υπερέντασή μου ήταν τρομερή. Ο Τοτ πάντα έχανε από εμένα και δεν φοβήθηκα παρόλο που ήξερα πως ήθελε να ακυρωθούμε και οι δυο. Απλά ανησυχούσα μήπως πληρώσω τη φοβερή κούραση που ένοιωθα».
Η κατάταξη του τελικού των 62 κιλών στη Μόσχα:
1. Μυγιάκης (Ελλάς)
2. Τοτ (Ουγγαρία)
3. Κραμορένκο (ΕΣΣΔ)
4. Φίρτζιτς (Γιουγκοσλαβία)
5. Κίροφ (Βουλγαρία)
6. Λίπιεν (Πολωνία)
7. Κάρουτ (Συρία)
8. Βεϊσάντα (Τσεχοσλοβακία)
Το βράδυ μετά το Χρυσό ο Στέλιος Μυγιάκης με τον προπονητή του Πέτρο Γαλακτόπουλο μέθυσαν με Βότκα.
Γιώργος Λιβέρης
Γιώργος Λιβέρης