http://www.palema.gr

Η υποκρισία, της υποκρισίας, την υποκρισία…

Γράφτηκε από τον  Παπαδημητρίου ΘωμάςΚυριακή, 06 Νοεμβρίου 2016

• μέγεθος γραμματοσειράς  

Ο Κώστας Αβράμης στο βάθρο των νικητών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παλαιμάχων του 2015 στην Αθήνα.palema.gr

Πριν από ένα χρόνο, περίπου, έγραψα το «τελευταίο» μου άρθρο στο site. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «τελευταίο», επειδή τώρα ακριβώς παραβιάζω τα γραφόμενά μου.

Τα παραβιάζω επειδή νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Για την ακρίβεια, όχι τη δική μου ανάγκη, αλλά ενός ανθρώπου που, από το πουθενά, βρέθηκε στο έλεος του κυκλώνα. Όχι ότι χρήζει υποστήριξης ένας τέτοιος παλαιστής, αλλά σίγουρα δεν έχω να χάσω κάτι. Πρόκειται για τον Κώστα Αβράμη.

Με τον Κώστα Αβράμη γνωριζόμαστε σχεδόν επιφανειακά. Όσο γνωρίζω τους προπονητές των αντιπάλων μου. Οι κλασικές χαιρετούρες και πέραν τούτου, ουδέν. Υπάρχει, φυσικά, ένας σεβασμός προς το πρόσωπό του. Το ξεκαθαρίζω τώρα, για να μην θεωρηθεί ότι είμαι εντολοδόχος ή ότι γράφω μετά ιδιοτέλειας, λόγω κοντινού προσώπου.

Ο Κώστας Αβράμης, λοιπόν, έκανε το «λάθος» να συμμετάσχει σε ένα ντοκιμαντέρ, με σκοπό την προβολή της πάλης, μέσω αναβίωσης αρχαίων μύθων και ιστοριών. Πάλεψε με έναν ταύρο. Και αυτό ονομάστηκε έγκλημα. Οι απανταχού φιλόζωοι ευαισθητοποιήθηκαν, δραστηριοποιήθηκαν και ξεκίνησε μία, άνευ προηγουμένου στο χώρο μας, στοχοποίηση του προπονητή πάλης. Φράσεις όπως «κακοποίηση ζώου», «ντροπή για τον προπονητή» και άλλα τέτοια παρεμφερή, έδωσαν και πήραν. Ο κάθε πικραμένος βγήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα sitesκαι έβγαλε τον πόνο του.

Λίγες κουβέντες για τους φιλόζωους. Ανέκαθεν, είχα περίεργα συναισθήματα απέναντί τους. Πιθανόν, επειδή αντιλαμβάνομαι διαφορετικά την αγάπη για τα ζώα από αυτούς τους ανθρώπους. Και κυρίως, επειδή αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τη φύση και τη θέση του ζώου στη γη, συγκριτικά με τον άνθρωπο. Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πώς κάποιος άνθρωπος που δείχνει μία ευαισθητοποίηση, όσον αφορά ψυχές θνητών όντων, αγωνίζεται για τα ζώα, όταν την ίδια στιγμή άνθρωποι γύρω μας χρήζουν βοηθείας. Όταν θα μπορούσαν, έχοντας την ίδια ευαισθητοποίηση, σπαταλώντας τον ίδιο χρόνο, χαλώντας τα ίδια λεφτά, να περιθάλψουν και να ταΐσουν άπορους και άστεγους συνανθρώπους μας, αυτοί ασχολούνται με τα ζώα. Η απάντηση τους είναι ότι τα ζώα είναι ανυπεράσπιστα όντα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους και κάποιος πρέπει να φροντίσει και γι’ αυτά. Σχετικό αυτό, κύριοι. Τι μέσα διαθέτει ένας άστεγος, ας πούμε, ώστε να καταφέρει να ξεφύγει από τη φτώχεια του; Μήπως υπάρχει επαρκής υποστήριξη, ώστε να πουν οι φιλόζωοι «αυτούς τους ανέλαβαν άλλοι, ας προστατεύσουμε εμείς τώρα τα ζώα»; Όχι. Άρα, πώς γίνεται να δίνεις περισσότερη σημασία στα ζώα, όταν παράλληλα άνθρωποι τη χρειάζονται περισσότερο;

Αβίαστα, κάποιος κακεντρεχής, με βάση τα παραπάνω, θα βγάλει το συμπέρασμα ότι είμαι κάποιος που αδιαφορεί για τα ζώα ή στη χειρότερη, τα μισώ. Έχω άλλη φιλοσοφία γύρω από τα «ζωντανά». Πρώτα ο άνθρωπος, μετά τα υπόλοιπα ζώα. Μπορεί κάποιος ευαισθητοποιημένος, δηλαδή, να δραστηριοποιείται με τα κοινά (με τα κοινά των ανθρώπων…) πρωτίστως. Και δευτερευόντως, να προστατεύει και τα ζώα. Όχι να αφιερώνει όλο του το είναι στα ζώα. Αυτό δεν μπορώ. Και αυτό απεχθάνομαι στους φιλόζωους. Η αγάπη τους προς τα ζώα πηγάζει κυρίως από την απέχθειά τους στον συνάνθρωπο. Γνώμη μου, πάντα, έτσι;

Η αληθινή αγάπη για τα ζώα εκφράζεται διαφορετικά. Όσοι νομίζουν ότι φιλώντας τον σκύλο στο στόμα «φιλοζωούν», ονειροβατούν. Όσοι αποκαλούν το σκυλί «παιδί» ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο. Το να εξομοιώνεις τον άνθρωπο με ένα ζώο, με βρίσκει αντίθετο. Το να αγαπάς το ζώο, στην πραγματική του υπόσταση, με βρίσκει σύμφωνο.

Το ισχυρότερο δέσιμο ανθρώπου με τα ζώα, είναι στην επαρχία. Υπάρχουν άνθρωποι που επί μια ζωή βοσκούσαν γίδια και πρόβατα και όταν αναγκάστηκαν, λόγω υγείας και υπερηλικίας, να τα πουλήσουν, έβγαλαν καρκίνο. Ναι, αυτοί που κατηγορούνται από τους φιλόζωους ότι εκτρέφουν τα ζώα με σκοπό να τα σφάξουν. Αυτοί οι άνθρωποι, οι τσομπάνηδες, όπως περιπαικτικά τους αποκαλούνε, έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους, όταν βρέθηκαν μακριά από κάθε επαφή με τα ζωντανά. Υπάρχουν άνθρωποι, στην επαρχία πάντα, οι οποίοι έχουν σκυλιά που τα υπεραγαπούν και τα ταΐζουν, χωρίς να τα φιλούν στο στόμα ή να κοιμούνται μαζί τους. Αυτή θεωρώ ότι είναι μια πραγματική υπόσταση σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα.

Ξέρω ότι ο Κώστας Αβράμης, όπως κι εγώ, κατάγεται από ένα επαρχιακό χωριό. Ξέρει, λοιπόν, να σέβεται και να αγαπά τα ζώα. Και, διαβάζοντας κάποια κοριτσάκια στο fb να κράζουν τον Αβράμη, νιώθω αηδία. Μου προκαλεί τεράστια αποστροφή να βλέπω άτομα ανυπόληπτα, πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών τους, να λοιδορούν ανερυθρίαστα έναν άνθρωπο που τους έχει τιμήσει στο εξωτερικό, αλλά και πρότυπο για κάθε νέο παιδί, επειδή θεωρούν ότι κακοποίησε ένα ζώο. Για να μην πω για τα εξευτελιστικά σχόλια περί ένδυσης κ.λπ.

Στην τελική, ρε μάγκες, πού είναι η κακοποίηση; Επειδή έτσι τη βάφτισαν κάποιοι φιλόζωοι; Κακοποίηση, για να μην ξεχάσουμε και τα όποια ελληνικά ξέρουμε, συνεπάγεται πληγή, τραύμα και γενικότερα σωματική βλάβη. Από πού κι ως πού ενστερνίζονται κάτι τέτοιο; Εξέτασαν το ζώο; Διαπίστωσαν μέσω του βίντεο κάποιον τραυματισμό; Επίσης, κακοποίηση σημαίνει βιαιοπραγία. Πώς βάφτισαν βιαιοπραγία και κακοποίηση την πάλη; Την πάλη μας; Από πότε οι λαβές και οι ρίψεις συνιστούν κακοποίηση; Οι λαβές συνιστούν έναν ευγενικό τρόπο έκφρασης δύναμης και υποταγής των αντιπάλων, χωρίς να τον πληγώσουν. Θα πρότεινα, λοιπόν, στους κυρίους να μελετήσουν πρώτα τα στοιχεία του αθλήματος της πάλης, πριν καταδικάσουν έναν ευυπόληπτο άνθρωπο σε δημόσια διαπόμπευση. Γιατί, για να το πω κι αλλιώς, όλοι εσείς οι οποίοι κρύβεστε πίσω από τα πληκτρολόγια και κατηγορείτε τον Αβράμη, είστε μία τρίχα από τα μέζεά του.