ΟΙ 12 ΕΛΛΗΝΕΣ OLYMPIANS
ΜΕ ΗΓΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
του Γιώργου Λιβέρη
Δεν είναι μόνο οι Ολυμπιονίκες που έχουν κύρος και προσωπικότητα. Είναι και οι Olympians, οι οποίοι στην κορυφή της αθλητικής πυραμίδας της χώρας μας, έδειξαν την αξία τους μέσα και έξω από τους Στίβους. Ανεξάρτητα εάν κατάκτησαν μετάλλιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη συνέχεια με τον δυναμικό τους χαρακτήρα, πέρα από πρωταθλητές στον καθαρά αγωνιστικό τομέα, έγιναν και πρωταγωνιστές στα διοικητικά δρώμενα του αθλητισμού. Πράγμα μερικές φορές δυσκολότερο, καθώς η υπομονή, η συγκατάβαση, η κατανόηση, η πρόβλεψη, η λογική, η μετριοπάθεια είναι σπάνιο να συνδυάζονται και να συμπορεύονται με το αγωνιστικό πείσμα και την εσωστρέφεια που διακρίνει έναν γεννημένο πρωταθλητή και μια διασημότητα.
Ας προσπαθήσουμε να τους δούμε, με αντικειμενικό πνεύμα, μαζί.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: Ο 20Ος Αιώνας, αυτός της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού Αθλητισμού, κατά τα 7/10 κυριαρχείται από τη μορφή του Απόστολου Νικολαΐδη. Ως δημιουργού, εμπνευστού, υποστηρικτή και θεμελιωτή των περισσοτέρων ελληνικών αθλημάτων. Από το Ποδόσφαιρο μέχρι το Στίβο και από το αυτοκίνητο μέχρι το Μπάσκετ. Αθλητής την περίοδο 1914 – 1930, ιδιαίτερα επιτυχημένος και πολυσύνθετος, παρέμεινε στα διοικητικά πράγματα, πιστός μέχρι τέλους, ως αθόρυβος ενισχυτής Συλλόγων και Ομοσπονδιών. Είχε το μοναδικό χάρισμα να διαλέγει συνεργάτες, να τους κρατά σε ρυθμό εργασίας, να τους ελέγχει, αλλά και να τους εμπνέει. Πρωταγωνιστής στο κτίσιμο του Παναθηναϊκού, της ΕΠΟ, του σύγχρονου ΣΕΓΑΣ, της ΕΛΠΑ, του Ράλι Ακρόπολις, της σημερινής Ιππασίας και της αναγέννησης της ΕΟΕ μετά τη Χούντα. Φυσικά οι δυναμικοί άνδρες φέρονται διπλωματικά αλλά και σκληρά. Δεν γίνεται διαφορετικά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Πιθανόν για τον Χρήστο που τώρα άγει το 72ο έτος της ηλικίας του να υπάρχει μια ποικιλία διαμορφωμένων αντιλήψεων ανάλογα με τα επί μέρους στοιχεία που ο κάθε ένας έχει για την πολυκύμαντη πορεία του. Διότι φυσικά ουδείς είναι γνώστης όλων των λεπτομερειών της ζωής και των πλέον γνωστών ακόμη πρωταγωνιστών. Όμως ο Χρήστος ως μοναδικός σύγχρονος Έλληνας παγκόσμιος ρέκορντμαν, συνεχιστής μιας παράδοσης θρύλων, έχει το δικαίωμα να είναι ξεχωριστός, αφού και το επίτευγμά του είναι μοναδικό. Επί πλέον ο Χρήστος εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται μέσα στην καρδιά του Αθλητισμού, να συμπάσχει με τη νεολαία και να διατηρεί μια αδιάσπαστη επαφή με τις αγωνιστικές δραστηριότητες του τόπου. Πέρασε μπόρες που τις αντιμετώπισε στωικά, τις ξεπέρασε και βρίσκεται πάντα στητός και αγέρωχος κοντά μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΗΧΟΣ: Γνήσιος εκπρόσωπος ενός αθλήματος που στηρίζεται 80% στην Ψυχολογία, 10% στην εγκεφαλική λειτουργία και 10% στη φυσική κατάσταση. Σε μια φυσική κατάσταση που όμως όταν έχει τελειώσει το αγώνισμά σου έχεις χάσει σε ιδρώτα τα ίδια κιλά που έχει απολέσει και ένας Μαραθωνοδρόμος. Με τη διαφορά ότι εσύ δεν μπορείς να τα αναπληρώσεις στη διάρκεια του αγώνα. Είναι ο σκοπευτής Γιώργος Βήχος, χωρίς μετάλλιο (σε 3 συμμετοχές) όπως όλοι οι Olympians, αλλά: Πρώτος Έλληνας Πρόεδρος Διεθνούς Ομοσπονδίας και δημιουργός της ανεξάρτητης ΣΚΟΕ το 1959, η οποία μέχρι τότε υπαγόταν στο ΣΕΓΑΣ, όπως όλα τα αθλήματα. Δικηγόρος, Νομάρχης, πρώτος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, νομοθετικός ηγέτης, αλλά και εγωκεντρικός, απόλυτος, ισχυρογνώμων. Ίσως είχε περισσότερους εχθρούς από κάθε άλλον. Ήταν ικανός να σε κάνει ή φανατικό οπαδό του ή αφοσιωμένο εχθρό του. Μετά θάνατον όμως, όλοι μπορούν να τον αναλύουν αντικειμενικά και να αναγνωρίζουν τα μοναδικά επιτεύγματά του.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: ο μόνος από τους προηγούμενους Olympians που αντιμετώπισε ή καλύτερα ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, η οποία υπήρξε μοιραία γι’ αυτόν, διότι θα μπορούσε να έχει ζήσει άλλα 40 χρόνια και να συνεχίσει να ταρακουνάει τον κόσμο. Βαλκανιονίκης, μεγάλο ταλέντο των αλμάτων, αγωνίσθηκε το 1936 στο Βερολίνο, πανεπιστημιακός καθηγητής γυναικολογίας και δημιουργός του Ταμείου Υγείας Αθλητών. Δύσκολα συνεργάστηκε στον ΣΕΓΑΣ ή με κόμματα, Βουλευτής, ακραίος μαχητής, πολλές φορές πέρα από τα όρια, ασυμβίβαστος με την κοινωνία όπως διαμορφώνετο στην εποχή του. Τελικά δολοφονήθηκε το 1963 στη Θεσσαλονίκη, ενώ πάσχιζε για τα πιστεύω του. Δεν λαμβάνει θέση στο Πάνθεο των μεγάλων Olympians για την προσφορά του στον Αθλητισμό, αλλά για την λατρεία του προς την κοινωνία και τους πάσχοντες. Βεβαίως αγαπούσε ιδιαίτερα την προβολή, αλλά προσπαθούσε να την επιτύχει με κοινωνικό έργο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΑΤΗΣ: Ο βασικός πρωτοπόρος και κυρίαρχος εκφραστής των Ελλήνων πρωταθλητών της Μικράς Ασίας, του εξωτερικού ή της διασποράς. Εντυπωσιακός στην εμφάνιση, πραγματικός Ερμής, αλλά και στον πλούτο των προσόντων του. Σπρίντερ με δυνάμεις σφαιροβόλου και τεχνική πυγμάχου. Γεννήθηκε στη Σμύρνη και αγωνίσθηκε στους Ολυμπιακούς, με τα ελληνικά χρώματα φυσικά, το 1920 (πριν από την Μικρασιατική καταστροφή) όπως επίσης και μετά από αυτή το 1924 και το 1928. Στυλοβάτης του ΣΕΓΑΣ μέχρι τα βαθιά γεράματα, ως Αντιπρόεδρός του και ισόβιος Πρόεδρος του Πανιωνίου ΓΣΣ, τον οποίο εγκατέστησε στη Νέα Σμύρνη, τον άνδρωσε και τον έκανε κόσμημα για την Πρωτεύουσα. Δημιουργός ενός από τα πρώτα καλά αθλητικά καταστήματα στην Αθήνα, πριν από τον Αιμίλιο Ιωνά και τους Τζαννετή – Μαρόπουλο. «Ερασιτέχνης» συντάκτης στο «Έθνος»,μοναδικός τότε σε ειδήσεις στίβου. Ήρεμος, συνεργάσιμος, χωρίς έπαρση, υπήρξε υπόδειγμα υγιούς παράγοντα.
ΦΑΙΔΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Περισσότερο από τα αθλητικά του επιτεύγματα ξεχώρισε για το χιούμορ του, για τις επιτυχημένες ανέκδοτες ιστορίες του και τους εύστοχους συνδυασμούς του με τις διάφορες καταστάσεις, έτσι ώστε να διδάσκει πολύ ευχάριστα και επιτυχημένα. Ίσως ήταν ο πλέον χαρισματικός δάσκαλος του μπάσκετ όλων των εποχών. Στους Ολυμπιακούς αγωνίσθηκε στο Μπάσκετ (1952) αλλά και στην Κωπηλασία (1948) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έριχνε λιθάρι, δεν έπαιζε πινγκ πονγκ, ή δεν κάρφωνε στο Βόλεϊ. Από τη Θεσσαλονίκη ήρθε στην Αθήνα και γαλούχησε 2,3,4, γενιές παικτών, πολλών συλλόγων και των Ενόπλων Δυνάμεων. Στο όνομά του υποκλίνονται όσοι αγάπησαν το Μπάσκετ.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ: Κινούμενος σε διαφορετικούς κόσμους έχει μόνο κοινό σημείο με τους προηγούμενους και επόμενους τον αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό και τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γεννήθηκε το 1937 στην Καλλιθέα και από το 1950 έδειξε τη μοναδικότητά του στα γράμματα και τον αθλητισμό ή καλύτερα στα μαθηματικά και τη δισκοβολία. Όπως εύκολα κατέρριψε τα ρεκόρ του Σύλλα, έτσι εύκολα μπήκε στο Πολυτεχνείο και όπως λογικά έγινε σύντομα καθηγητής και ακαδημαϊκός (σε πολλές Εθνικές Ακαδημίες του εξωτερικού) έτσι έγινε και Πρόεδρος του ΕΓΣ. Κλειστός, συγκεντρωμένος, εργατικός και τελειομανής, προτιμά να μένει στο γραφείο του και να περιγράφει τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας (μαθηματικός αυτός) παρά να αναλώνεται σε δεξιώσεις ή ότι άλλο. Η γεμάτη δύναμη προσφορά του έχει άλλους στόχους.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: Όταν ασχολείσαι με την πολιτική, ακόμη και επιτυχημένος, βάζεις τα πάντα σε κίνδυνο. Την υπόληψή σου, την οικογένειά σου, τη ζωή σου. Ο επιστήμονας που έγινε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού και Δήμαρχος Θεσσαλονίκης βρέθηκε σε κυκλώνα άγνωστης αιτίας, προέλευσης και αποτελέσματος. Για τούτο συνηθίζω να τονίζω ότι τα διοικητικά έχουν άλλες απαιτήσεις από τα αγωνιστικά και κρύβουν μεγαλύτερους κινδύνους από ένα αιμάτωμα ή ένα κλακάζ. Ο Βασίλης εκρηκτικός σπρίντερ με τον εντυπωσιακό χρόνο 10.22 στα 100μ. και με άριστη εμφάνιση στους Ολυμπιακούς του Μονάχου (1972) με 10.24 και 10.45, πριν αποχωρήσει τραυματίας. Ανεξάρτητα τι πρόκειται να ακολουθήσει ο Παπαγεωργόπουλος αγωνίσθηκε για το Δήμο πάσχισε για τη Θεσσαλονίκη και τα πιστεύω του και κόσμησε τον Αθλητισμό με την παρουσία του με τον δικό του σύγχρονο τρόπο.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ: Είναι ωραίο να σκιαγραφείς ανθρώπους και δυνατές προσωπικότητες. Διότι πέρα από τον γενικό αγώνα που ισχύει για όλους τους ανθρώπους, αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη έμφαση σε πρωταθλητές και Olympians που έγιναν πρωταγωνιστές της ζωής. Ο Στρατηγός Άγγελος Παπαδήμας υπήρξε από τους λίγους στρατιωτικούς που τιθάσευσε τον εαυτό του στους απαιτητικούς κανονισμούς της αγωνιστικής σκοποβολής, γυμνάσθηκε σύμφωνα με τις αθλητικές – και όχι τις στρατιωτικές – αρχές και έγινε μεγάλος πρωταθλητής στο πιστόλι ταχύτητας κατά 5 Ολυμπιακών Ανδρεικέλων. Το 1936 κατετάγη 4ος (ως Ταγματάρχης) ενώ το 1952 (ως Στρατηγός πλέον) είχε άλλη μια απλή συμμετοχή. Αδελφός Υπουργού, διετέλεσε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Σκοπευτικής Εταιρίας, ιδιοκτήτριας του Σκοπευτηρίου Καισαριανής, θέση από την οποία πολλά προσέφερε στη διατήρηση και ανάπτυξη του Σπορ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΤΙΚΑΣ: Τους θρύλους δεν μπορεί να τους κερδίσει ούτε ο καρκίνος. Ο Χιώτης πολυσύνθετος δρομέας, με βασικό του αγώνισμα τα 400μ. εμπόδια, βοήθησε τη διάδοση του Αθλητισμού, όχι με την προσφορά του μετά την αποχώρησή του αλλά πριν. Όταν για μια 10ετία ήταν απόλυτος κυρίαρχος στα βαλκάνια και με τις επιδόσεις του συγκέντρωνε 70 χιλιάδες κόσμο στο Στάδιο, ενώ συγκινούσε όλη την Ελλάδα. Έκτος νικητής στα 400μ. εμπόδια στο Βερολίνο με χρόνο 54.2 (έναντι 52.4 του νικητή, θρυλικού δρομέα Γκλεν Χάρντιν) με άπειρες Βαλκανικές νίκες σε 200, 400,εμπόδια,4Χ100, 4Χ400 με στόφα μεγάλου νικητή χωρίς όμως παιδεία και δυνατότητες μετάδοσης γνώσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν ο ΣΕΓΑΣ για να τον βοηθήσει οικονομικά τον διόρισε βοηθό προπονητή στο Στάδιο, κυνηγούσε με το σκουπόξυλο τον Βασίλη Μαυροειδή, το μεγάλο αυτό ταλέντο, για να τρέξει στην προπόνηση διότι τεμπέλιαζε.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΙΝΗΣ: Ανάλογος παλαιστής στην Ελευθέρα Πάλη δεν ξαναπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα, ούτε και με τις ελληνοποιήσεις. Αναδείχθηκε 5ος Ολυμπιονίκης το 1932 στο Λος Άντζελες στα 56 κιλά. Επομένως ζύγιζε μέχρι τα 56 κιλά, όσο δηλαδή οι σημερινές νεανίδες. Εντούτοις στην ισχύουσα τότε ανοικτή ελεύθερη κατηγορία, δηλαδή χωρίς όριο κιλών, κατακτούσε τον τίτλο κερδίζοντας και τους κατά πολύ βαρύτερους. Αγωνιστής, δημιουργός, ηγέτης, βοήθησε με το όνομά του να δημιουργηθεί η Ομοσπονδία Πάλης και να καθιερωθούν τα βαρέα αθλήματα. Μεταπολεμικά ήταν πάντα κοντά στην Πάλη, την Άρση Βαρών και τον Μίλωνα μέχρι τα βαθιά γεράματά του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν και στο σκληρό επάγγελμα του βιβλιοδέτη.
ΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΑΣ: Διατηρεί και σήμερα παγκόσμια τον τίτλο του δισκοβόλου με την ταχύτερη περιστροφή. Ήταν κάτι το ασύλληπτο πως στριφογύριζε και πετούσε το δίσκο. Το μάτι δεν τον προλάβαινε και καθώς δεν υπήρχαν κάμερες υψηλής ταχύτητας δεν μπορούσε να γίνει ανάλυση του παλμού του. Ήταν μικρόσωμος και φυσιολογικής μυϊκής δύναμης. Π.χ έριχνε μόνο 13μ. σφαίρα. Το 1936 στο Βερολίνο κατετάγη 6ος με 47.75 με κλεμμένη σκόνη (από Σουηδό) για τα χέρια, επειδή έβρεχε και ο δίσκος γλιστρούσε. Έφθασε τα 51μ. χωρίς πολύ προπόνηση και περιορισμένους αγώνες, διότι η αγάπη του – ή το πάθος του – ήταν το κυνήγι, μαθημένος από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Χίο. Θρυλικός βαλκανιονίκης, καθ’ ότι ήταν αδύνατον να ηττηθεί. Ζούσε εντελώς φτωχικά, όπως όλοι. Θυμάμαι όταν μια φορά τον αναζήτησα το 1951 – 52 και ενώ ήταν εν ενεργεία (έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς του 1948 και 1952) τον βρήκα στο σπίτι του. Ποιο σπίτι του. Μια παράγκα 3Χ3, της Ηλεκτρικής Εταιρίας Μεταφορών που ήταν φυλάκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου