Χθες βρέθηκα στο αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά (ΕΑΚΝΑΚ). Στον χώρο στάθμευσης υπήρχαν 12 πούλμαν, που είχαν μεταφέρει παιδιά σχολείων. Περίπου 500–600 μαθητές είχαν επισκεφθεί το κέντρο, στο οποίο αντηχούσαν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών, που έπαιζαν ανέμελα. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν καθημερινά, όποτε ο καιρός το επιτρέπει. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, πού θα πηγαίνουν όλα αυτά τα παιδιά εάν, τελικά, όπως προβλέπεται, το ΕΑΚΝΑΚ κλείσει, έπειτα από λειτουργία πάνω από 50 χρόνια; Και πού θα βρουν αθλητικό καταφύγιο οι εκατοντάδες απλών αθλουμένων, που άλλοι σχεδόν καθημερινά και άλλοι δύο, τρεις, τέσσερις φορές την εβδομάδα γυμνάζονται εκεί; Δεν αναφέρομαι στους πρωταθλητές, διότι αυτοί θα βρουν τη λύση. Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν θα κουραστώ να το «φωνάζω»: Η ελληνική Πολιτεία πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν αποτιμώνται τα πάντα σε χρήματα. Οι επενδύσεις δεν είναι μόνο υλικές. Τι σπουδαιότερη επένδυση από έναν λαό υγιή; Οσοι απεργάζονται την καταστροφή του ΕΑΚΝΑΚ και την παραχώρηση του χώρου στον επενδυτή που θα πάρει το Ελληνικό, χωρίς ταυτόχρονη κατασκευή ισοδύναμου αθλητικού κέντρου στην ίδια περιοχή για τις ίδιες χρήσεις, ίσως δεν έχουν σκεφθεί ποιες συνέπειες θα έχει τούτο. Ελπίζω πως η νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι, θα ξαναμελετήσει το σοβαρό αυτό θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου