Ο «Ηρακλής Τσέπης»...

  
Ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου

 Ο Τούρκος ολυμπιονίκης λύγισε μόνο από το βάρος της επιτυχίας του

Της Σπυριδουλας Σπανεα Το ύψος του δεν ξεπερνούσε το 1,50 μ., αλλά στο βάθρο των απονομών ήταν πάντα ψηλότερα απ’ όλους. Ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, κάτοχος τριών χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων στην άρση βαρών, μπορεί να χωρούσε να περάσει από το παράθυρο μιας τουαλέτας, αλλά ποτέ ξανά δεν χώρεσε τόση δύναμη σε έναν... κοντορεβιθούλη. Ο «Ηρακλής Τσέπης» γεννήθηκε ως Ναΐμ Σουλεϊμάνοφ στις 23/1/1967 σε ένα ορεινό χωριό της Βουλγαρίας, το Πτιχάρ, από μουσουλμάνους γονείς. Ο μπαμπάς του (1,52 ύψος) ήταν εργάτης στα ορυχεία και η μητέρα του (1,40) δούλευε σε χαμάμ. Ο «μετρ της άρσης βαρών» Ιβάν Αμπατζίεφ (γνωστός και ως ο «πατέρας των απαγορευμένων ουσιών) βρέθηκε δίπλα στον μικρό και στα 15 του ο Ναΐμ κατέρριψε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ ανδρών. Η βουλγαρική κυβέρνηση του δίνει ως ανταμοιβή ένα διαμέρισμα και μισθό. Ο Δεκέμβριος του 1984 φέρνει ταραχές στη Βουλγαρία και πολλή ένταση εις βάρος των Μωαμεθανών. Στο μεταξύ, το μποϊκοτάζ των Βουλγάρων δεν είχε επιτρέψει στον Ναΐμ να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες. Αυτό, σε συνδυασμό με τα προβλήματα που βίωναν οι ομόθρησκοί του, του έδειξαν ότι το μέλλον του είναι μακριά από τη χώρα όπου γεννήθηκε. Ο... κόμπος έφτασε στο χτένι όταν του άλλαξαν τ’ όνομα σε Ναούμ Σαλαμάνοφ. «Κάθε μέρα στη Βουλγαρία φοβόσουν. Παρακολουθούσαν τις συνομιλίες στο τηλέφωνο και όλες τις κινήσεις. Ηταν αφόρητη η κατάσταση», θα δηλώσει αργότερα. Ενα ταξίδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μελβούρνη το 1986 του έδωσε την ευκαιρία που ζητούσε. Χάρη στο ύψος του, το έσκασε από το παράθυρο της τουαλέτας του εστιατορίου όπου έτρωγε η βουλγαρική αποστολή. Οι Τούρκοι διπλωμάτες τον έστειλαν στο Λονδίνο απ’ όπου, με το αεροπλάνο του τότε πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σουλεϊμάνογλου (πλέον) φίλησε την άσφαλτο του αεροδρομίου και οι Τούρκοι βρήκαν τον ήρωά τους. Λέγεται ότι η μεταγραφή κόστισε 1.000.000 δολάρια. Στη Σεούλ, το 1988, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στα 60 κιλά και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Στο αεροδρόμιο της Αγκυρας τον υποδέχονται 1.000.000 άνθρωποι. Η ιστορία του μικροσκοπικού αρσιβαρίστα γίνεται αιτία για να ανοίξει η Βουλγαρία τα σύνορα προς την Τουρκία. Σχεδόν 1.000.000 μουσουλμάνοι αλλάζουν πατρίδα. Η ζωή του Ναΐμ έχει αλλάξει. Επιχειρηματίες καταθέτουν στα πόδια του χρυσάφι κι ένας λαός τον προσκυνάει. Δεν αργεί να παρασυρθεί. Αρχίζει να ενδιαφέρεται για... τις νυχτερινές πίστες. Καπνίζει, πίνει και διασκεδάζει. Μεγάλη αδυναμία έχει στις τραγουδίστριες· με μία απ’ αυτές αποκτά μία κόρη εκτός γάμου, γεγονός που αποδοκιμάστηκε. Η ήττα στο Ευρωπαϊκό του 1992 ήρθε σαν επακόλουθο, αλλά γίνεται και... καμπανάκι για τον αθλητή. Στους Ολυμπιακούς θυμίζει σε όλους ποιος είναι ο κυρίαρχος των 60 κ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Ατλάντα, στα 64 κ., επαναλαμβάνει τον θρίαμβο στον αγώνα του αιώνα με τον Βαλέριο Λεωνίδη. Η τουρκική κυβέρνηση του έδωσε ακόμη ένα σπίτι (22 συνολικά) και 10 κιλά χρυσάφι. Στο Σίδνεϊ, το 2000, μηδενίσθηκε στο αρασέ στα 145 κιλά. H μετά τον αθλητισμό ζωή του δεν είναι ανάλογη της λαμπρής αθλητικής του καριέρας. Προσπάθησε να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά εκείνοι που τον αποθέωναν δεν τον ψήφισαν ούτε για δήμαρχο ούτε για βουλευτή. Το ποτό, τα τσιγάρα και τα ξενύχτια προκάλεσαν προβλήματα στην καρδιά του, ενώ πληροφορίες θέλουν να έχει σπαταλήσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Η «αιώνια» φιλία με τον Βαλέριο Λεωνίδη Κάθε άθλημα έχει τη δική του «μονομαχία του αιώνα». Στην άρση βαρών, αυτή από πολλούς θεωρείται του Σουλεϊμάνογλου με τον Βαλέριο Λεωνίδη, στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα. Ο Ναΐμ είχε προβάδισμα 2,5 κ. στο αρασέ (147,5 - 145), αλλά όταν ο Τούρκος πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ με 185, ο Λεωνίδης σήκωσε 187,5. Ο «Ηρακλής Τσέπης» σηκώνει μετά τα ίδια κιλά και ο Βαλέριος δεν κατάφερε να απαντήσει στα 190. «Ηθελα το χρυσό μετάλλιο. Είχε πεθάνει ο αδελφός μου, ενώ περίμενα να γεννηθεί και ο γιος μου. Αυτά μου έδιναν δύναμη. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα», θυμάται σήμερα ο ασημένιος ολυμπιονίκης και συνεχίζει: «Με τον Ναΐμ είχαμε κι άλλη μια δυνατή κόντρα στο Παγκόσμιο του 1994, στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έκανα δύο φορές παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά υπήρξαν παραβιάσεις των κανονισμών στο ζετέ, με αποτέλεσμα να αποσυντονιστώ και να χάσω την πρωτιά». Η φιλία τους συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. «Είναι μια φιλία πραγματική και όχι για επικοινωνιακούς σκοπούς. Πρόσφατα με πήρε τηλέφωνο, γιατί μου είπε ότι με είδε στον ύπνο του. Εκτιμάμε ο ένας τον άλλο. Τώρα, όταν βρισκόμαστε σε αγώνες βγαίνουμε παρέα και θυμόμαστε τα παλιά», υπογραμμίζει ο Βαλέριος Λεωνίδης. Ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, ο πρώτος αρσιβαρίστας με τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, αγαπάει ιδιαίτερα το ελληνικό φαγητό και τη διασκέδαση. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν ο τελευταίος που έφευγε από το Κέντρο Αρσης Βαρών της Νίκαιας, διότι περίμενε να τελειώσουν οι δημοσιογράφοι, προκειμένου να πάνε όλοι παρέα στα μπουζούκια. «Πάμε μπέλι ντανς;», ρωτούσε με «σπαστά» ελληνικά. Και όταν βρισκόταν σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί, δεν δίσταζε να δείξει τις ικανότητές του στο τσιφτετέλι, ενώ διασκέδαζε σαν μικρό παιδί με το πέταγμα των λουλουδιών. Δεν είχε κανένα κόμπλεξ για τον σωματότυπό του και η εικόνα που έδινε σε όσους τον γνωρίσαμε ήταν ενός σταρ.