Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
16 χρόνια χωρίς τον μεγάλο Ρόρι
Τρίτη 14/06/11
| Συντάκτης: Βαγγέλης Κύρκος
| Συντάκτης: Βαγγέλης Κύρκος
Όταν ρώτησαν τον Τζίμι Χέντριξ «πως είναι να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο», απάντησε με έναν αποστομωτικό τρόπο. «Γιατί δεν ρωτάτε τον Ρόρι Γκάλαχερ»; Τον μεγάλο Ιρλανδό καλλιτέχνη που μας άφησε πριν 16 χρόνια στις 14 Ιουνίου.
Το τέλος τον βρήκε σε μια κλινική στο Λονδίνο, όπου φανερά καταβεβλημένος από την εξάρτησή του από το αλκοόλ έχασε τη μάχη με τη ζωή. Τι κι αν πριν μερικούς μήνες είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση συκωτιού. Δεν έφερε αποτέλεσμα. Ετσι, απλά, ήρεμα, όπως ήταν και ο ίδιος εκτός σκηνής, μας άφησε σε ηλικία 47 ετών.
Ωστόσο, όταν ανέβαινε πάνω στη σκηνή για να επιδείξει τις δεξιότητές του με την εξάχορδη «μάγισσα», ήταν σαν να έβλεπες έναν άλλον άνθρωπο. Εναν άλλον εαυτό, που παρασυρόταν στους δρόμους που του χάραζαν οι μελωδίες. Δύσκολα, άλλωστε, θα βρεις πολλούς σαν και τον «Θείο Ρόρι». Να μπορούν να κινηθούν σε ένα φάσμα μουσικών ειδών, που ξεκινούσε από το folk και κατέληγε (έστω και αν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή) στο heavy metal.
Δεν το συζητάμε ότι ήταν «μάστορας» στα μπλουζ, στα οποία έβαλε τη δική του σφραγίδα με μερικά αριστουργήματα έμπνευσης, όπως τα Laundromat, Do you Read Me, A Million Miles Away, Bad Penny, αλλά και στο classic/hard rock, το οποίο εμπλούτισε με κομμάτια όπως το Moonchild, το Shadow Play, το Last of the Independents κ.ο.κ. Αλλωστε, οι 30 εκατ. δίσκοι που πούλησε το μαρτυρούν μόνοι τους.
Το ξεκίνημα της καριέρας του έγινε με τους Taste, μπάντα η οποία άντεξε 10 χρόνια (1960-70). Όμως, το ταλέντο του βιρτουόζου Ιρλανδού δεν μπορούσε να περιοριστεί εκεί. Επρεπε να εκφραστεί και μέσω solo καριέρας. Και έγινε, όταν βρήκε στο πρόσωπο του Τζέρι Μακ Αμβόι τον άνθρωπο που με το μπάσο του θα «συνταξίδευαν» μέσα στις επιτυχίες για τα επόμενα χρόνια. 21 για την ακρίβεια. Σχεδόν μια ζωή σε στούντιο ηχογραφήσεων και μουσικές σκηνές δηλαδή.
Εξάλλου, για τον Ρόρι δεν υπήρχε άλλος δρόμος εκτός από τη μουσική. Γόνος οικογένειας μουσικών από το Μπαλισάνον της Ιρλανδίας (δίπλα στην πολύπαθη Βόρειο Ιρλανδία), με αδελφό (τον Ντόναλ) επίσης αφοσιωμένο στο πεντάγραμμο, ήταν λογικό πως θα ακολουθήσει τα χνάρια. Και το έκανε πολύ καλύτερα από όλους, Ισως και σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί αργότερα ανοίξει το δικό του μονοπάτι, που μετατράπηκε σε… λεωφόρος, γιατί πολλοί επηρεάστηκαν από αυτόν και θέλησαν να τον ακολουθήσουν Όχι όμως να τον φτάσουν. Δεν το λέμε εμείς άλλωστε, το είπε ο Τζίμι Χέντριξ!
Η μετακόμιση της οικογένειάς του στο Κορκ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Εκεί, στην πόλη που μεγάλωσε, ανδρώθηκε και «χτίστηκε» η προσωπικότητά του, ήρθε σε ηλικία 15 ετών πρώτη φορά σε επαφή με τη γυναίκα που αγάπησε (ίσως) περισσότερο από όλες. Τη Fender Stratocaster του 1961, που αγόρασε για 100 λίρες και δεν αποχωρίστηκε ποτέ στην καριέρα του. Οσο μεγάλος και τρανός κι αν έγινε.
Οσοι βρέθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981 στο «Νίκος Γκούμας» της Νέας Φιλαδέλφειας τον είδαν από κοντά να «μαγεύει» μαζί της τα πλήθη μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει την καλύτερη συναυλία που έχουν δει στη ζωή τους. Μια συναυλία που έμεινε για πάντα «χαραγμένη» στη μνήμη και του ίδιου του Γκάλαχερ, επειδή σημειώθηκαν επεισόδια εντός και εκτός γηπέδου, επειδή πολλοί άνθρωποι ήθελαν να μπουν στο γήπεδο και να τον απολαύσουν.
Τι είδαν όμως τότε οι 40.000 άνθρωποι (και πολλοί άλλοι παγκοσμίως) που τους έκαναν να παραληρούν; Ας αφήσουμε τα λόγια και ας απολαύσουμε. Αναπαύσου εν ειρήνη Ρόρι. Μας έδωσες πολλά και ας έφυγες νωρίς…
Moonchild
Shadow Play
The Last of The Independents
Shin Kicker
Laundromat
Off the Handle
Bad Penny
Tattoo'd Lady
Bullfrog Blues
Philby
A Million Miles Away
Out on a Western Plain
Too Much Alcohol
Και ένα bonus Moonchild, Ζωντανά στην Αθήνα το 1981
Το τέλος τον βρήκε σε μια κλινική στο Λονδίνο, όπου φανερά καταβεβλημένος από την εξάρτησή του από το αλκοόλ έχασε τη μάχη με τη ζωή. Τι κι αν πριν μερικούς μήνες είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση συκωτιού. Δεν έφερε αποτέλεσμα. Ετσι, απλά, ήρεμα, όπως ήταν και ο ίδιος εκτός σκηνής, μας άφησε σε ηλικία 47 ετών.
Ωστόσο, όταν ανέβαινε πάνω στη σκηνή για να επιδείξει τις δεξιότητές του με την εξάχορδη «μάγισσα», ήταν σαν να έβλεπες έναν άλλον άνθρωπο. Εναν άλλον εαυτό, που παρασυρόταν στους δρόμους που του χάραζαν οι μελωδίες. Δύσκολα, άλλωστε, θα βρεις πολλούς σαν και τον «Θείο Ρόρι». Να μπορούν να κινηθούν σε ένα φάσμα μουσικών ειδών, που ξεκινούσε από το folk και κατέληγε (έστω και αν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή) στο heavy metal.
Δεν το συζητάμε ότι ήταν «μάστορας» στα μπλουζ, στα οποία έβαλε τη δική του σφραγίδα με μερικά αριστουργήματα έμπνευσης, όπως τα Laundromat, Do you Read Me, A Million Miles Away, Bad Penny, αλλά και στο classic/hard rock, το οποίο εμπλούτισε με κομμάτια όπως το Moonchild, το Shadow Play, το Last of the Independents κ.ο.κ. Αλλωστε, οι 30 εκατ. δίσκοι που πούλησε το μαρτυρούν μόνοι τους.
Το ξεκίνημα της καριέρας του έγινε με τους Taste, μπάντα η οποία άντεξε 10 χρόνια (1960-70). Όμως, το ταλέντο του βιρτουόζου Ιρλανδού δεν μπορούσε να περιοριστεί εκεί. Επρεπε να εκφραστεί και μέσω solo καριέρας. Και έγινε, όταν βρήκε στο πρόσωπο του Τζέρι Μακ Αμβόι τον άνθρωπο που με το μπάσο του θα «συνταξίδευαν» μέσα στις επιτυχίες για τα επόμενα χρόνια. 21 για την ακρίβεια. Σχεδόν μια ζωή σε στούντιο ηχογραφήσεων και μουσικές σκηνές δηλαδή.
Εξάλλου, για τον Ρόρι δεν υπήρχε άλλος δρόμος εκτός από τη μουσική. Γόνος οικογένειας μουσικών από το Μπαλισάνον της Ιρλανδίας (δίπλα στην πολύπαθη Βόρειο Ιρλανδία), με αδελφό (τον Ντόναλ) επίσης αφοσιωμένο στο πεντάγραμμο, ήταν λογικό πως θα ακολουθήσει τα χνάρια. Και το έκανε πολύ καλύτερα από όλους, Ισως και σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί αργότερα ανοίξει το δικό του μονοπάτι, που μετατράπηκε σε… λεωφόρος, γιατί πολλοί επηρεάστηκαν από αυτόν και θέλησαν να τον ακολουθήσουν Όχι όμως να τον φτάσουν. Δεν το λέμε εμείς άλλωστε, το είπε ο Τζίμι Χέντριξ!
Η μετακόμιση της οικογένειάς του στο Κορκ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Εκεί, στην πόλη που μεγάλωσε, ανδρώθηκε και «χτίστηκε» η προσωπικότητά του, ήρθε σε ηλικία 15 ετών πρώτη φορά σε επαφή με τη γυναίκα που αγάπησε (ίσως) περισσότερο από όλες. Τη Fender Stratocaster του 1961, που αγόρασε για 100 λίρες και δεν αποχωρίστηκε ποτέ στην καριέρα του. Οσο μεγάλος και τρανός κι αν έγινε.
Οσοι βρέθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981 στο «Νίκος Γκούμας» της Νέας Φιλαδέλφειας τον είδαν από κοντά να «μαγεύει» μαζί της τα πλήθη μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει την καλύτερη συναυλία που έχουν δει στη ζωή τους. Μια συναυλία που έμεινε για πάντα «χαραγμένη» στη μνήμη και του ίδιου του Γκάλαχερ, επειδή σημειώθηκαν επεισόδια εντός και εκτός γηπέδου, επειδή πολλοί άνθρωποι ήθελαν να μπουν στο γήπεδο και να τον απολαύσουν.
Τι είδαν όμως τότε οι 40.000 άνθρωποι (και πολλοί άλλοι παγκοσμίως) που τους έκαναν να παραληρούν; Ας αφήσουμε τα λόγια και ας απολαύσουμε. Αναπαύσου εν ειρήνη Ρόρι. Μας έδωσες πολλά και ας έφυγες νωρίς…
Moonchild
Shadow Play
The Last of The Independents
Shin Kicker
Laundromat
Off the Handle
Bad Penny
Tattoo'd Lady
Bullfrog Blues
Philby
A Million Miles Away
Out on a Western Plain
Too Much Alcohol
Και ένα bonus Moonchild, Ζωντανά στην Αθήνα το 1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου