Άνοιξε η συζήτηση για ένα άλλο μοντέλο αθλητισμού στην χώρα μας…

Άνοιξε η συζήτηση για ένα άλλο μοντέλο αθλητισμού στην χώρα μας…

(ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΜΑΪΟΥ 2011)

Το έπιασα στο φτερό από έναν συνάδελφο που κάνει κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, όμως το θεωρώ μια σημαντική εξέλιξη. Εγινε, δηλαδή, μια επίσκεψη χθες το απόγευμα στην ομάδα μορφωτικών υποθέσεων του ΠΑΣΟΚ. Από τρείς προέδρους ομοσπονδιών. Και συγκεκριμένα τον
Βασίλη Σεβαστή του στίβου, τον Πύρρο Δήμα της άρσης βαρών και τον Κώστα Θάνο της πάλης.

Ποιο ήταν το θέμα συζήτησης; Απ’ ό,τι έμαθα οι τρείς παράγοντες ήθελαν να εκφράσουν τις αγωνίες τους για το σήμερα και το αύριο του ελληνικού αθλητισμού. Και να κάνουν τις προτάσεις τους για ένα άλλο, ένα νέο μοντέλο, συμβατό με την εποχή, που θα μπορέσει να προσφέρει κοινωνικά, αλλά κι αθλητικά. 

Δεν πήγαν, δηλαδή, οι πρόεδροι των ομοσπονδιών με το χέρι απλωμένο για να κλαφτούν και να ζητήσουν λεφτά. Οχι τέτοια πράγματα. Στον κόσμο ζούνε οι παράγοντες, στον δικό μας κόσμο, και ξέρουν πολύ καλά το λούκι που τραβάνε όλοι σ’ αυτόν τον τόπο.

Εγινε, λοιπόν, ουσιαστικά το άνοιγμα της κουβέντας «τι αθλητισμό θέλουμε». Μια συζήτηση που έπρεπε να είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, όμως ίσως τελικά τώρα να ήρθε ο καιρός για κάτι τέτοιο. Τώρα να ωρίμασαν οι συνθήκες.

Και, μάλιστα, ενώ πλέον βλέπουμε ότι στις συνεδριάσεις της βουλής πάνε ελάχιστοι βουλευτές πια και τα έδρανα είναι άδεια, ωστόσο χθες μαζεύτηκαν αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κι έδειξαν να εισπράττουν αυτή την αγωνία των εκπροσώπων των ομοσπονδιών. Προβληματίστηκαν, δηλαδή. Οντως κάτι πρέπει να γίνει, σου λένε κι αυτοί.

Περισσότερα δεν έμαθα για το τι ακριβώς ειπώθηκε, διότι το γεγονός της απογευματινής σύσκεψης το πληροφορήθηκα σχετικά αργά, όμως απ’ ό,τι μπορώ να υποθέσω βάσιμα θα γίνουν αντίστοιχες επισκέψεις και στην μορφωτικών υποθέσεων των άλλων κομμάτων. Ολων των κομμάτων, έτσι ώστε άπαντες να αποκτήσουν γνώση για την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου πάνω από κόμματα, πάνω από χρήματα και με βασικό προσανατολισμό την απάντηση στο αναπάντητο εδώ και δεκαετίες ερώτημα για το τι αθλητισμό θέλουμε, σε συνδυασμό με την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Με κοινή

συνείδηση

Να πω κάτι; Είναι μονόδρομος αυτό που πάει να γίνει. Μια τέτοια προσέγγιση, δηλαδή, που θα ανοίξει ξανά τις πόρτες στα παιδιά, στους εφήβους, στα ταλέντα. Να μπορέσει λίγο να ανασάνει και η κοινωνία μας. Να δει και ο αθλητισμός διαφορετικά την κοινωνία και η κοινωνία διαφορετικά τον αθλητισμό.

Και γιατί είναι μονόδρομος; Διότι η Ελλάδα έχει περάσει σταδιακά διάφορες φάσεις στον αθλητισμό της, με αποκορύφωμα τους ολυμπιακούς αγώνες που γίνανε στην Αθήνα. Κι εν τέλει φαίνεται να γίνεται κοινή συνείδηση πως θα πρέπει να περάσουμε και σε μια άλλη αντίληψη για τον αθλητισμό. Αυτήν που φαίνεται σιγά – σιγά να ξεκινάει και να ακούγεται. Και μακάρι να μπορέσει να μετατραπεί και σε πράξη.

«Κάτι πρέπει να γίνει»

Τρείς πρώην αθλητές, λοιπόν, ο Πύρρος Δήμας με την εκτυφλωτική του ακτινοβολία, ο Κώστας Θάνος που κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε πολύ υψηλό επίπεδο για χρόνια στα ταπί και να κάνει μεγάλες διακρίσεις και ο Βασίλης Σεβαστής που έκανε τις επιτυχίες σε μια άλλη εποχή, σε μια δύσκολη αλλά ωραία εποχή, τότε που ο στίβος γέμιζε τα στάδια ακόμα και για βαλκανικούς αγώνες από δεκάδες χιλιάδες διψασμένο κόσμο, τα έβαλαν κάτω και είπανε «κάτι πρέπει να γίνει».

Τα ιστορικά

κυβικά της…

Τι να κοιτάμε; Το χθες; Νομίζω ότι πρέπει να κοιτάμε το αύριο. Κι αν δεν το κοιτάξουμε τώρα, δεν θα έρθει ποτέ αυτό το αύριο. Πρέπει να κοιτάξουν όλοι μπροστά. Προσωπικά, πάντα ευχόμουν να έρθει αυτή η στιγμή. Να μπορέσουμε, δηλαδή, να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της Ελλάδας να παίξει στον αθλητισμό σύμφωνα με τα ιστορικά κυβικά της.

Να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του…

Δεν γνωρίζω αν όντως το αθλητικό κίνημα θα καταφέρει να σκεφτεί εν τέλει στο σύνολό του υπερκομματικά και παναθλητικά, αν η κυβέρνηση η σημερινή ή, η αυριανή θα στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις μια τέτοια προοπτική ανοίγματος προς τα παιδιά και το νέο αίμα της κοινωνίας μας, όμως, αγαπητοί φίλοι, ακόμα και μόνο μία πιθανότητα να υπάρχει για να γίνει κάτι τέτοιο, τότε δεν μπορώ παρά να το δω με ενθουσιασμό. Και δεν μπορώ παρά να πω ένα μπράβο για την πρωτοβουλία. Και μακάρι να πλαισιωθεί απ’ όλο τον αθλητικό κόσμο.

Λεφτά δεν υπάρχουν! Τελείωσαν. Οχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά για κανέναν. Αλλο αυτό, όμως, κι άλλο απαξιώνω τον αθλητισμό. Αν, λοιπόν, όλοι μείνουν τώρα με τα χέρια σταυρωμένα, τότε ο αθλητισμός θα καταργηθεί. Οχι με την μορφή που τον ξέραμε, αλλά γενικώς.

Οταν βλέπεις ότι ακόμα και σε ένα ντέρμπι ποδοσφαίρου Παναθηναϊκός – ΑΕΚ πάνε μόνο 5.000 κόσμος, τότε τι να περιμένουμε σε μια διοργάνωση στίβου, πυγμαχίας ή, τζούντο κι ενόργανης γυμναστικής; Κι όμως, ίσως αυτή να είναι η χρυσή ευκαιρία. Μήπως, δηλαδή, και ο ελληνικός αθλητισμός πετύχει να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Εκεί που δεν το περιμένει κανείς… Εκεί που όλοι τον έχουν για τελειωμένο… Εκεί που η πίστη για ένα άλλο μοντέλο αθλητισμού μοιάζει να έχει χαθεί.

Δεν στέκομαι τόσο σε πρόσωπα. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι οι τάδε ή, οι δείνα πρόεδροι ομοσπονδιών αυτοί που είπανε «ώρα να ξεκινήσουμε την κουβέντα, ώρα να αρχίσουμε να καταθέτουμε προτάσεις, διότι έτσι όπως πάμε δεν θα υπάρξει αύριο, ούτε μεθαύριο».

Οι καιροί…

Το αίσθημα ευθύνης απέναντι στον αθλητισμό νομίζω ότι θα το βρούνε κάποιοι εν τέλει, είτε αυτοί, είτε άλλοι, για να μπούμε σε μια άλλη φάση. Κι έχω την πίστη για κάτι τέτοιο, επειδή ακριβώς περνάμε την πιο δύσκολη περιπέτεια μεταπολεμικά στην χώρα μας. Οι ανατροπές έρχονται σε τέτοιους καιρούς, όχι στα χρόνια της καλοπέρασης, που τα είδαμε, τα γευθήκαμε, άλλοτε χαρήκαμε κι άλλοτε πικραθήκαμε. Κι αυτοί οι καιροί πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Δημιουργικά

την ενέργεια…

Αυτή την ώρα ο αθλητισμός μπορεί να βρει τον προορισμό του. Και ο προορισμός του είναι τα παιδιά να γεμίζουν τα στάδια και να αθλούνται. Να αποκτούν αθλητική παιδεία. Να μεγαλώνουν με υγεία κι όχι με αρρώστια, κολλημένα μπροστά σε παιχνιδομηχανές μέσα στην κλεισούρα. Να καλλιεργούν το ταλέντο τους. Να βγάζουν την ενέργειά τους δημιουργικά.

Θα το καταφέρει η Ελλάδα; Αν πέσουν σοβαρές προτάσεις στο τραπέζι, αν όλοι κινητοποιηθούν κι αν οι κυβερνήσεις δώσουν την απαραίτητη προσοχή, νομίζω πως ίσως κάτι να γίνει αυτή τη φορά.

Τουλάχιστον, υπάρχει μια ελπίδα. Ενα φως. Οταν παράγοντες επισκέπτονται βουλευτές και δεν τους ζητάνε λεφτά για τις ομοσπονδίες τους, ούτε τους υπόσχονται δεκάδες μετάλλια, αλλά μιλάνε για έναν άλλον αθλητισμό απ’ αυτόν που ξέραμε, τότε ναι, υπάρχει ελπίδα. Κι ακόμα και η ελπίδα σκέτη, είναι κάτι καλό σ’ αυτή τη φάση…

πηγη:vgaloupis.blogspot.com