ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ...«Η μεγάλη μου η κόρη, η "κοράκλα" που λέμε η Ελένη όταν συζητούσα το ενδεχόμενο να γίνω πρόεδρος της Ομοσπονδίας, έκλαιγε. Ήταν αρνητική προς το θέμα αυτό. Κι αυτό διότι τα παιδιά δεν με είχαν κοντά τους όλα τα χρόνια που αγωνιζόμουν. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο τα Χριστούγεννα. Κάτι σαν ναυτικός ήμουν για τα παιδιά!».

Δήμας: "Δεν κατάλαβα πως πέρασαν"

7/2 15:19

Ο τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης και πρόεδρος της Ομοσπονδίας της άρσης βαρών, Πύρρος Δήμας μίλησε στον Sentra 103,3 με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα.

Για τα 20 χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα και τις μνήμες του εχρομού του από την Αλβανία στην Ελλάδα:«Είμαι 20 χρόνια στην Ελλάδα, αλλά δεν κατάλαβα πως πέρασαν. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι όλες αυτές τις επιτυχίες. Έχω μια όμορφη οικογένεια, πήρα ένα πτυχίο Πανεπιστημίου, είμαι πρόεδρος της Ομοσπονδίας, είμαι ταγματάρχης στον ελληνικό στρατό, θωρώ πως είναι ζηλευτό, έχω κάνει ότι θα ήθελα μέχρι στιγμής.
Εξαιτίας της ομίχλης, στις 6 Φεβρουαρίου το απόγευμα έχασα το αεροπλάνο για να φύγω από τα Τίρανα και έφυγα την επομένη και στις 7 το πρωί ήμουν στην Κακαβιά. Ο πρόεδρος του Μίλωνα τότε, ο Γιάννης Σγουρός, είχε στείλει τον αδελφό μου και τον προπονητή με ταξί, που με περίμεναν και με έφεραν στο Μίλωνα. Στην Αλβανία είχαμε πει πως έπρεπε να κάνω επέμβαση για να μπορώ ν' αγωνιστώ. Ήταν αρχή και δεν ήθελα να υπάρξουν αντιδράσεις. Είχε φύγει πριν από εμένα και ο αδελφός μου, ο Οδυσσέας τάχα μου για επέμβαση. Τα είχε κανονίσει όλα ο προπονητής μου, ο Ζοσέφ».

Για το... οδοιπορικό του προς την κορυφή και τον συναγωνισμό που βρήκε ερχόμενος στην Ελλάδα:
«Ημουν ένας αθλητής πολύ δουλεμένος, από πιτσιρίκι είχα μάθει στην πολύ δουλειά. Απλά δεν είχα τις συνθήκες να πετύχω αυτό που έκανα εδώ. Μου δόθηκαν όλες οι δυνατότητες, είτε από την πλευρά της Ομοσπονδίας και τον πρόεδρο της, τον Γιάννη Σγουρό, είτε από τη σωστή προπόνηση, το γυμναστήριο. Ήρθαν και τα παιδιά, ο Βαλέριος (σ.σ Λεωνίδης), ο Κάχι (σ.σ Κακιασβίλι), ο Μήτρου, ο Τζελίλης, ο Σαμπάνης, ο Κόκας, τα παιδιά που ήταν ήδη εδώ, ο Σαλτσίδης, ο Γραμματικόπουλος, ο Δρακόπουλος, ο Παναγιωτάκης, και υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός, αυτό με έκανε να αναζητώ επί καθημερινής βάσης το κάτι καλύτερο».

Για τα προβλήματα που έβαλε η Αλβανία σχετικά με τον ερχομού του:
«Είχαμε ξεκαθαρίσει, αλλά για καλή μας τύχη το 1992, είχε γίνει για ένα εξάμηνο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Αλβανίας ο προπονητής μου, ο Ζοσέφ και έδωσε την άδεια και σε εμένα και σε άλλα παιδιά. Το διαβατήριο το πήραν την ημέρα που πετούσαμε για Βαρκελώνη, στο αεροδρόμιο το έλαβα στα χέρια μου. Είχα το εισιτήριο και τις βαλίτσες και δεν ήξερα αν θα πετάξω. Τελικά βρέθηκα εκεί, και πράγματι απάντησα στους δημοσιογράφους που με περίμεναν ότι στόχος μου είναι το χρυσό μετάλλιο! Με κοίταζαν απορημένοι. Δεν είχα, τότε την εμπειρία που απαιτούσαν οι καταστάσεις, αλλά ήταν καλό για μένα που είχα ανθρώπους δίπλα μου που με προστάτευαν καθημερινά».

Για το αν ξεχωρίζει κάποια από τις αθλητικές του επιτυχίες:
«Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, όλα έχουν τη δική τους ομορφιά. Είναι σαν παιδιά μου. Αυτό που δεν θα άλλαζα με τίποτα είναι η απονομή του μεταλλίου στην Αθήνα. Αυτό μπορώ να ξεχωρίσω από όλη την καριέρα μου. Ήταν χειροκρότημα γενικότερα για την πορεία, για τη συμπεριφορά και το ήθος. Το επιδίωξα να κλείσω την καριέρα στη πατρίδα μου. Από το 2001 ως το 2004 είχα τρία χειρουργεία, τραβούσα πολλά, πόνο και κλάμα».

Για τα παιδιά του:
«Η μεγάλη μου η κόρη, η "κοράκλα" που λέμε η Ελένη όταν συζητούσα το ενδεχόμενο να γίνω πρόεδρος της Ομοσπονδίας, έκλαιγε. Ήταν αρνητική προς το θέμα αυτό. Κι αυτό διότι τα παιδιά δεν με είχαν κοντά τους όλα τα χρόνια που αγωνιζόμουν. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο τα Χριστούγεννα. Κάτι σαν ναυτικός ήμουν για τα παιδιά!».

Για τη βία στα γήπεδα και συγκεκριμένα για τα μέτρα στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό:
«Ολα αυτά είναι ακραία. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, ειδικότερα την Τετάρτη, διότι το κράτος είχε 1700 αστυνομικούς και ελικόπτερα, με όλη αυτήν τη κρίση. Θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο; Να υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός; Βγάλτα πέρα μόνος σου, στο τέλος, τέλος διέλυσε το, το πρωτάθλημα. Αφού πάμε ν' αλλάξουμε κάποια πράγματα σαν χώρα, μην μένουμε στα ίδια. Φτάνει πια να βλέπουμε κάθε σαββατοκύριακο να σκοτώνεται κόσμος στα γήπεδα. Έλεος! Είναι τρελό και είναι λάθος η πολιτεία, αυτά τα λεφτά καλύτερα να πήγαιναν στον αθλητισμό και την παιδεία, παρά να πληρώνουμε αυτό το πράγμα. Ποτέ να μην γίνονται οι αγώνες».

Για το αν υπάρχουν ταλέντα στη νέα γενιά: «Υπάρχουν ταλέντα, όχι μόνο στην άρση βαρών, αλλά σε όλους τους τομείς. Το θέμα είναι πόσο βοηθάς αυτά τα ταλέντα και πόσο τα στηρίζεις, ώστε να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να φτάσουν εκεί που έφτασα εγώ. Οτι δίνεις παίρνεις».

Για το αν τα σημερινά παιδιά είναι βολεμένα: «Με την κρίση που υπάρχει και έτσι όπως έρχονται τα πράγματα κανένας δεν είναι βολεμένος. Αυτά που ζητάμε σήμερα από τα παιδιά είναι τρελά. Δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, κουράζονται, έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής. Γιατί και η παιδεία είναι σε λάθος βάσεις. Όταν από το πρωί μέχρι το μεσημέρι πάει στο σχολείο και μετά σε φροντιστήριο για να μάθει ξένες γλώσσες αλλά και τα μαθήματα που κάνει στο σχολείο τα ξανακάνει στο φροντιστήριο, πότε το παιδί θα προλάβει να κάνει αθλητισμό και να πάει στο γυμναστήριο; Πρέπει να μπει ο αθλητισμός σε καινούργιες βάσεις. Να ξεκινήσουμε από το σχολικό και μαζικό αθλητισμό και μετά να δούμε τα σωματεία που έχουμε παραμελήσει. Στην άρση βαρών μας ζητούν να καλύψουμε εμείς τα σχολικά πρωταθλήματα. Ως ομοσπονδία το κάνουμε, αλλά χρειάζεται μετακίνηση και διατροφή για τα παιδιά, που δεν μπορεί να το καλύψει η ομοσπονδία ούτε το Υπουργείο. Η λύση που πάει να γίνει αυτή τη στιγμή είναι να το καλύψουν οι γονείς. Αυτός που το παιδί του θα βγει πρώτο ή δεύτερος θα έρθει, αυτός που είναι από εκεί και κάτω, ο 5ος, ο 6ος, θα ρθει; Ασε που αν δεν υπάρχουν 16 αθλητές στην κατηγορία δεν αναγνωρίζεται η πρωτιά».

Για το πτυχίο του:
«Οταν σταμάτησα τον αθλητισμό το 2004 ήταν όνειρο ζωής να τελειώσω ένα Πανεπιστήμιο. Αυτό όμως, που είχα σκοπό μέχρι τότε ήταν να πάω στη γυμναστική ακαδημία. Είχα γραφτεί κάποια στιγμή, αλλά δεν πάτησα πότε. Τότε σκέφτηκα πως αυτή η σχολή θα μου πρόσφερε κάποια πράγματα που λίγο πολύ τα έχω ζήσει. Δεν θα μου έδινε αυτό που ήθελα εγώ απέναντι στα παιδιά μου και απέναντι στον Πύρρο, ο οποίος καλώς ή κακώς μεγάλψσε αλλού. Αρα θα έπρεπε να είναι  αντάξιος πατέρας και αντάξιος Πύρος. Ετσι αποφάσισα να πάω στην παιδαγωγική και πήγα. Ευχαριστώ τους καθηγητές που με βοήθησαν πολύ. Παρακολούθησα όλα τα μαθήματα, έκανα και τις πρακτικές που έπρεπε να γίνουν, πήρα αυτά που ήθελα να πάρω. Είμαι ταγματάρχης στο στρατό και δεν υπάρχει δυνατότητα να εξασκήσω το επάγγελμα, απλά το έκανα για μένα να γίνω καλύτερος άνθρωπος και δόξα το Θεό έχω τέσσερα παιδιά να διαβάσω. Κάθε βδομάδα είμαι σε κάποιο σχολείο, έχω επαφή με παιδιά. Είναι σωστό εμείς οι Ολυμπιονίκες, ως πρέσβεις του αθλητισμού, να τους μάθουμε να αγαπάνε τον αθλητισμό και γιατί όχι να πετύχουν πράγματα μέσω αυτού».