Κοινωνική προσφορά...

ΒΟΛΕΣ  Κοινωνική προσφοράTου Ν. Α. Kωνσταντοπουλου Ο αναγνώστης ήταν θυμωμένος, αλλά ευγενικός. «Γιατί κ. Κωνσταντόπουλε δεν θέλατε να γίνουν οι Μεσογειακοί αγώνες στη Λάρισα και στον Βόλο; Εχετε κάτι με την περιοχή;» με ρώτησε, αναφερόμενος στο κείμενο που δημοσιεύτηκε σε αυτή τη στήλη ακριβώς πριν από μία εβδομάδα. Η φωνή του ήταν ήρεμη, αλλά γεμάτη ένταση. «Οχι, φυσικά δεν έχω» απάντησα. Και προσπάθησα να του εξηγήσω τα επιχειρήματά μου, τα οποία, άλλωστε είχα αναφέρει και την εποχή, κατά την οποία διεκδικούσαμε τη διοργάνωση, το 2007. Δεν φάνηκε να πείθεται. «Μα ξέρετε, η περιοχή έχει ανάγκες. Χρειαζόμαστε νέους δρόμους, προαστιακό σιδηρόδρομο και άλλα έργα» είπε. «Και αυτός είναι λόγος για να ξοδέψουμε πολλά εκατομμύρια ευρώ για μια διοργάνωση, που εδώ και χρόνια έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος;» ρώτησα. «Μόνον έτσι γίνονται τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα. Θυμηθείτε την κοσμογονία στην Αττική εν όψει των Ολυμπιακών του 2004», επιχειρηματολόγησε. Εχει δίκιο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα συνδέουμε πολλά αναγκαία έργα με κάποια εκδήλωση. Συνηθέστατα αθλητική. Αυτό είναι ανόητο, ακατανόητο και αδιανόητο. Είναι κάποια έργα αναγκαία; Να κατασκευαστούν. Διαφορετικά, όχι. Ηταν η σειρά μου να ρωτήσω τον αναγνώστη: «Αθλητικά, θ’ αποκομίσει κάτι η περιοχή; Εγγυάστε σεις ή, τέλος πάντων, η τοπική ηγεσία ότι τα στάδια θα έχουν κόσμο κατά τη διάρκεια των αγώνων;». Φυσικά δεν μπορούσε να διαβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Αντέτεινε όμως πως με τους Μεσογειακούς θα κινηθεί η τοπική αγορά. Του ανέλυσα την πρόταση του ΣΕΓΑΣ, για διεξαγωγή στη Θεσσαλία, από εφέτος έως και το 2013, αρκετών πανελληνίων πρωταθλημάτων στίβου και την προτροπή του προς τις άλλες ομοσπονδίες να πράξουν το ίδιο, και δεν διαφώνησε. Είχε, όμως, άλλο ένα ερώτημα ο αναγνώστης: «Γιατί δεν γράφετε κάτι και για τους παγκόσμιους αγώνες των Σπέσιαλ Ολύμπικς; Τους έχουμε ανάγκη ως χώρα;». Λογικό το ερώτημά του. Οχι. Ως χώρα, δεν τους έχουμε ανάγκη. Δεν μπορώ, όμως, να ξεχάσω τη χαρά που είδα στα μάτια και στα πρόσωπα των αθλητών της δυναμικής άρσης βαρών, κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής διοργάνωσης του αθλήματος, όταν έκαναν μια επιτυχημένη προσπάθεια ή όταν έπαιρναν τα μετάλλιά τους. Γι’ αυτή και μόνο τη χαρά, δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι κατά της διοργάνωσης. Ισως αναρωτηθείτε, «Καλά, πρέπει να γίνουν παγκόσμιοι αγώνες για να χαρούν τα παιδιά; Δεν θα γίνει το ίδιο σε πανελλήνιους;». Πιθανόν τα περισσότερα παιδιά, ειδικά εκείνα που έχουν πιο σοβαρό πρόβλημα, να χαρούν εξίσου. Ομως, η διοργάνωση αυτή προσφέρει μια άλλου είδους ευκαιρία. Δίνει τη δυνατότητα σε γονείς, των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα και οι ίδιοι ντρέπονται γι’ αυτό και τα περιορίζουν στο σπίτι, να διαπιστώσουν, πως η αρρώστια δεν είναι ντροπή. Και ότι αντιμετωπίζεται πολύ καλύτερα με την κοινωνικοποίηση του παιδιού. Και ποια καλύτερη μορφή κοινωνικοποίησης από τον αθλητισμό;