Τελ. ενημέρωση: 10:00
Πυγμαχία
- η νύχτα που ο Κάσιους Κλέι
έγινε Μοχάμεντ Άλι
25 Φεβ. 09
Είναι γνωστός ως "the greatest" και "champ." Το περιοδικό "Sports Illustrated" τον ανακήρυξε ως το κορυφαίο αθλητή του αιώνα. Το sportnet θυμάται μία από τις σημαντικότερες νύχτες της καριέρας του Μοχάμεντ Άλι. Τη νύχτα της 25ης Φεβρουαρίου του 1964.
Ο έβδομος γύρος στον τελικό των βαρέων βαρών ανάμεσα στον Μοχάμεντ Άλι (τότε ακόμα Κάσιους Κλέι) και τον Σόνυ Λίνστον δεν ξεκίνησε ποτέ. Ο Λίνστον καταβεβλημμένος από τα χτυπήματα δεν επανήλθε στο ρινγκ και έμεινε στη γωνία του. Εκείνη τη νύχτα ο Κλέι κέρδιζε στην Φλόριντα τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο, νικώντας τον αήττητο επί 35 συνεχείς αγώνες αντίπαλό του.
Πολύ περισσότερο από την ίδια τη νίκη, μετράει ο συμβολισμός της: το κλασικό πρότυπο που ήθελε τον μαύρο μικροκακοποιό και υποτελή γονάτιζε μπροστά στο πρότυπο του μαύρου ακτιβιστή που διεκδικεί και απαιτεί. Λίγες ώρες αργότερα γινόταν γνωστό πως ο Κλέι ασπάζεται τη μουσουλμανική θρησκεία, ακολουθώντας τις προτροπές μίας από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του αφροαμερικανικού κινήματος, τον Μάλκομ Χ.
ι.
Η ιστορία του Άλι περιέχει πολλά από εκείνα τα βαρετά κινηματογραφικά και μυθιστορηματικά κλισέ: γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά της πιο μεγάλης πόλης του Κεντάκι, του Λιούβιλ, έστησε τα γράμματα και το σχολείο στο ραντεβού που είχαν δώσει μαζί του και κάποια στιγμή συνέβη το περιστατικό που του άλλαξε τη ζωή: σε ηλικία 12 χρονών τού κλέβουν το ποδήλατο και πάει να καταγγείλει το περιστατικό στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εκεί βρίσκει έναν σαραντάχρονο αστυνομικό, τον Τζο Μάρτιν, ο οποίος με μειλίχιο ύφος εξήγησε στον πιτσιρικά ότι θα πρέπει να δώσει ένα γερό χέρι ξύλο στον κλέφτη.
Ο πιτσιρικάς πείθεται και αρχίζει να προπονείται με τον κύριο Μάρτιν. Ο κύριος, βέβαια, δεν ήταν κανένας τυχαίος. Ήταν ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές μποξ στην Αμερική με ακόμα πιο επιτυχημένους αθλητές στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Η πρώτη ύλη "Κλέι" στα χέρια του Μάρτιν έλαβε υπόσταση: χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης και συνολικά 100 νίκες στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Το πραγματικό μποξ παιζόταν όμως στο επαγγελματικό πρωτάθλημα
.Η ιστορία του Άλι περιέχει πολλά από εκείνα τα βαρετά κινηματογραφικά και μυθιστορηματικά κλισέ: γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά της πιο μεγάλης πόλης του Κεντάκι, του Λιούβιλ, έστησε τα γράμματα και το σχολείο στο ραντεβού που είχαν δώσει μαζί του και κάποια στιγμή συνέβη το περιστατικό που του άλλαξε τη ζωή: σε ηλικία 12 χρονών τού κλέβουν το ποδήλατο και πάει να καταγγείλει το περιστατικό στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εκεί βρίσκει έναν σαραντάχρονο αστυνομικό, τον Τζο Μάρτιν, ο οποίος με μειλίχιο ύφος εξήγησε στον πιτσιρικά ότι θα πρέπει να δώσει ένα γερό χέρι ξύλο στον κλέφτη.
Η ιστορία του Άλι περιέχει πολλά από εκείνα τα βαρετά κινηματογραφικά και μυθιστορηματικά κλισέ: γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά της πιο μεγάλης πόλης του Κεντάκι, του Λιούβιλ, έστησε τα γράμματα και το σχολείο στο ραντεβού που είχαν δώσει μαζί του και κάποια στιγμή συνέβη το περιστατικό που του άλλαξε τη ζωή: σε ηλικία 12 χρονών τού κλέβουν το ποδήλατο και πάει να καταγγείλει το περιστατικό στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εκεί βρίσκει έναν σαραντάχρονο αστυνομικό, τον Τζο Μάρτιν, ο οποίος με μειλίχιο ύφος εξήγησε στον πιτσιρικά ότι θα πρέπει να δώσει ένα γερό χέρι ξύλο στον κλέφτη.
Ο πιτσιρικάς πείθεται και αρχίζει να προπονείται με τον κύριο Μάρτιν. Ο κύριος, βέβαια, δεν ήταν κανένας τυχαίος. Ήταν ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές μποξ στην Αμερική με ακόμα πιο επιτυχημένους αθλητές στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Η πρώτη ύλη "Κλέι" στα χέρια του Μάρτιν έλαβε υπόσταση: χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης και συνολικά 100 νίκες στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Το πραγματικό μποξ παιζόταν όμως στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Η μεταπήδηση του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα προκάλεσε πάταγο, όχι μόνο γιατί το ταλέντο του απειλούσε να αμφισβητήσει ανοιχτά το μέχρι τότε διαμορφωμένο status quo του πρωταθλήματος, αλλά και γιατί ήταν ο πρώτος πολιτικά ευαισθητοποιημένος μαύρος αθλητής.
Φρόντισε να το αποδείξει αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, όταν, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, πέταξε το χρυσό μετάλλιο στον ποταμό Οχάιο επειδή αρνήθηκαν να τον σερβίρουν σε ένα από τα αμέτρητα εκείνη την εποχή εστιατόρια που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά λευκούς πελάτες.
Μέχρι να συναντήσει τον Λίνστον στο πρώτο τελικό της καριέρας του δεν είχε ηττηθεί από κανένα. Παράλληλα με τα ρεκόρ χτίζει και την πολιτική του συνείδηση. Συνδέεται στενά με το Μουσουλμάνο ακτιβιστή Μάλκομ X, τον κερδίζουν οι θέσεις του και λαμβάνει μέρος στον οργανωμένο αγώνα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Πολλές φορές προκαλεί με τις δηλώσεις του «Η ενσωμάτωση (σ.σ. των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία) δεν είναι λύση. Απλούστατα δεν θέλουμε να ζήσουμε με τους λευκούς», είχε πει κάποτε.
Το 1967, τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή βραδιά του 1964, αρνείται να καταταγεί στις αμερικανικές δυνάμεις και να υπηρετήσει στο Βιετνάμ. Στο στρατοδικείο εξηγεί ότι δεν θέλει να πολεμήσει τους Βιετκόνγκ «διότι κανένας από αυτούς ουδέποτε τον αποκάλεσε ''αράπη''».
Ο τελικός λίγο έλειψε να ματαιωθεί, όταν διέρρευσε από τον διοργανωτή, Μπιλ Φέιβερσαμ, ότι ο Άλι είχε ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Την εποχή εκείνη, οι Αφροαμερικανοί μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από τους λευκούς λόγω των θέσεων του ηγέτη τους, Μάλκομ Χ.
Ο Άλι απείλησε ότι δεν θα συμμετάσχει, αλλά ο Φέιβερσαμ, προκειμένου να γλιτώσει την οικονομική καταστροφή, υποσχέθηκε ότι θα σταματήσει να διαρρέει τις φήμες και τον παρακάλεσε να κάνει την όποια ανακοίνωση για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις μετά το τέλος του αγώνα.
Πάνω στο ρινγκ, εμφανίστηκε άριστα προετοιμασμένος. Κατάφερε να ζαλίσει τον «βαρύ» Λίνστον, ακολουθώντας πιστά το κλασσικό του στυλ της πεταλούδας, δηλαδή της διαρκούς και γρήγορης κίνησης σε όλο το χώρο του ρίνγκ. Την παραμονή του αγώνα είχε αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα απέφευγε τις δυνατές γροθιές του Λίνστον: «θα είμαι γρήγορος σαν πεταλούδα και θα χτυπώ σαν το κεντρί της μέλισσας. Ο Λίνστον δε θα με χτυπήσει για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προλαβαίνεις να χτυπήσεις αυτό που δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μάτια σου».
Η μόνη στιγμή που κινδύνευσε ήταν κατά τη διάρκεια του 4ου γύρω, όταν και δεν μπορούσε να δει καθαρά εξαιτίας μίας αλοιφής που χρησιμοποιούσε ο Λίνστον για να επουλώνει τα τραύματά του και με ένα μυστήριο (;) τρόπο βρέθηκε πάνω στα γάντια του, με αποτέλεσμα κάθε γροθιά που έδινε στον Άλι εκτός από τραύματα να προκαλεί και ένα οξύ πόνο στα μάτια.
Ο επαναληπτικός αγώνας που διεξήχθη μετά από 1,5 χρόνο απλώς επιβεβαίωσε τη διαφορά κλάσης μεταξύ τους. Στο δεύτερο γύρο ο Άλι με τη θρυλική πλέον «phantom punch» ξάπλωσε με νοκ-άουτ στο ρινγκ τον Λίνστον. Ωστόσο, πολλοί υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι αγώνας ήταν στημένος, αφού εκείνη την εποχή ο Λίνστον είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και επέλεξε να χάσει επίτηδες.
Ακόμα και έτσι να είναι, τα ασύλληπτα ρεκόρ του Άλι δεν επισκιάζονται. Σε 61 αγώνες σημείωσε 56 νίκες, από τις οποίες οι 37 με νοκ-αόυτ. Οι τρεις αναμετρήσεις με τον Φρέιζερ έμειναν στην ιστορία, όπως και το θρυλικό "Rumble in the jungle" εναντίον του Φόρμαν.
Το πιο αιμοβόρικο και βίαιο highlight που μας χάρισε ήταν το 1967, όταν αντιμετώπισε τον τότε πρωταθλητή, Έρνι Τέρελ. Ο Τέρελ θέλοντας να εξοργίσει τον αντίπαλό του τον αποκαλούσε συνεχώς Κλέι. Και τα κατάφερε. Επί 15 γύρους ο Άλι τον χτυπούσε αλύπητα, φωνάζοντας: «Ποιο είναι το όνομά μου;». Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άλι επίτηδες δεν έβγαζε νοκ-άουτ τον Τερέλ, διότι ήθελε να τον ξεφτιλίσει και να τον κάνει να υποφέρει.
Ο πιτσιρικάς πείθεται και αρχίζει να προπονείται με τον κύριο Μάρτιν. Ο κύριος, βέβαια, δεν ήταν κανένας τυχαίος. Ήταν ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές μποξ στην Αμερική με ακόμα πιο επιτυχημένους αθλητές στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Η πρώτη ύλη "Κλέι" στα χέρια του Μάρτιν έλαβε υπόσταση: χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης και συνολικά 100 νίκες στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Το πραγματικό μποξ παιζόταν όμως στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Η μεταπήδηση του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα προκάλεσε πάταγο, όχι μόνο γιατί το ταλέντο του απειλούσε να αμφισβητήσει ανοιχτά το μέχρι τότε διαμορφωμένο status quo του πρωταθλήματος, αλλά και γιατί ήταν ο πρώτος πολιτικά ευαισθητοποιημένος μαύρος αθλητής.
Φρόντισε να το αποδείξει αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, όταν, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, πέταξε το χρυσό μετάλλιο στον ποταμό Οχάιο επειδή αρνήθηκαν να τον σερβίρουν σε ένα από τα αμέτρητα εκείνη την εποχή εστιατόρια που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά λευκούς πελάτες.
Μέχρι να συναντήσει τον Λίνστον στο πρώτο τελικό της καριέρας του δεν είχε ηττηθεί από κανένα. Παράλληλα με τα ρεκόρ χτίζει και την πολιτική του συνείδηση. Συνδέεται στενά με το Μουσουλμάνο ακτιβιστή Μάλκομ X, τον κερδίζουν οι θέσεις του και λαμβάνει μέρος στον οργανωμένο αγώνα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Πολλές φορές προκαλεί με τις δηλώσεις του «Η ενσωμάτωση (σ.σ. των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία) δεν είναι λύση. Απλούστατα δεν θέλουμε να ζήσουμε με τους λευκούς», είχε πει κάποτε.
Το 1967, τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή βραδιά του 1964, αρνείται να καταταγεί στις αμερικανικές δυνάμεις και να υπηρετήσει στο Βιετνάμ. Στο στρατοδικείο εξηγεί ότι δεν θέλει να πολεμήσει τους Βιετκόνγκ «διότι κανένας από αυτούς ουδέποτε τον αποκάλεσε ''αράπη''».
Ο τελικός λίγο έλειψε να ματαιωθεί, όταν διέρρευσε από τον διοργανωτή, Μπιλ Φέιβερσαμ, ότι ο Άλι είχε ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Την εποχή εκείνη, οι Αφροαμερικανοί μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από τους λευκούς λόγω των θέσεων του ηγέτη τους, Μάλκομ Χ.
Ο Άλι απείλησε ότι δεν θα συμμετάσχει, αλλά ο Φέιβερσαμ, προκειμένου να γλιτώσει την οικονομική καταστροφή, υποσχέθηκε ότι θα σταματήσει να διαρρέει τις φήμες και τον παρακάλεσε να κάνει την όποια ανακοίνωση για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις μετά το τέλος του αγώνα.
Πάνω στο ρινγκ, εμφανίστηκε άριστα προετοιμασμένος. Κατάφερε να ζαλίσει τον «βαρύ» Λίνστον, ακολουθώντας πιστά το κλασσικό του στυλ της πεταλούδας, δηλαδή της διαρκούς και γρήγορης κίνησης σε όλο το χώρο του ρίνγκ. Την παραμονή του αγώνα είχε αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα απέφευγε τις δυνατές γροθιές του Λίνστον: «θα είμαι γρήγορος σαν πεταλούδα και θα χτυπώ σαν το κεντρί της μέλισσας. Ο Λίνστον δε θα με χτυπήσει για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προλαβαίνεις να χτυπήσεις αυτό που δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μάτια σου».
Η μόνη στιγμή που κινδύνευσε ήταν κατά τη διάρκεια του 4ου γύρω, όταν και δεν μπορούσε να δει καθαρά εξαιτίας μίας αλοιφής που χρησιμοποιούσε ο Λίνστον για να επουλώνει τα τραύματά του και με ένα μυστήριο (;) τρόπο βρέθηκε πάνω στα γάντια του, με αποτέλεσμα κάθε γροθιά που έδινε στον Άλι εκτός από τραύματα να προκαλεί και ένα οξύ πόνο στα μάτια.
Ο επαναληπτικός αγώνας που διεξήχθη μετά από 1,5 χρόνο απλώς επιβεβαίωσε τη διαφορά κλάσης μεταξύ τους. Στο δεύτερο γύρο ο Άλι με τη θρυλική πλέον «phantom punch» ξάπλωσε με νοκ-άουτ στο ρινγκ τον Λίνστον. Ωστόσο, πολλοί υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι αγώνας ήταν στημένος, αφού εκείνη την εποχή ο Λίνστον είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και επέλεξε να χάσει επίτηδες.
Ακόμα και έτσι να είναι, τα ασύλληπτα ρεκόρ του Άλι δεν επισκιάζονται. Σε 61 αγώνες σημείωσε 56 νίκες, από τις οποίες οι 37 με νοκ-αόυτ. Οι τρεις αναμετρήσεις με τον Φρέιζερ έμειναν στην ιστορία, όπως και το θρυλικό "Rumble in the jungle" εναντίον του Φόρμαν.
Το πιο αιμοβόρικο και βίαιο highlight που μας χάρισε ήταν το 1967, όταν αντιμετώπισε τον τότε πρωταθλητή, Έρνι Τέρελ. Ο Τέρελ θέλοντας να εξοργίσει τον αντίπαλό του τον αποκαλούσε συνεχώς Κλέι. Και τα κατάφερε. Επί 15 γύρους ο Άλι τον χτυπούσε αλύπητα, φωνάζοντας: «Ποιο είναι το όνομά μου;». Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άλι επίτηδες δεν έβγαζε νοκ-άουτ τον Τερέλ, διότι ήθελε να τον ξεφτιλίσει και να τον κάνει να υποφέρει.
Η μεταπήδηση του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα προκάλεσε πάταγο, όχι μόνο γιατί το ταλέντο του απειλούσε να αμφισβητήσει ανοιχτά το μέχρι τότε διαμορφωμένο status quo του πρωταθλήματος, αλλά και γιατί ήταν ο πρώτος πολιτικά ευαισθητοποιημένος μαύρος αθλητής.
Φρόντισε να το αποδείξει αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, όταν, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, πέταξε το χρυσό μετάλλιο στον ποταμό Οχάιο επειδή αρνήθηκαν να τον σερβίρουν σε ένα από τα αμέτρητα εκείνη την εποχή εστιατόρια που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά λευκούς πελάτες.
Μέχρι να συναντήσει τον Λίνστον στο πρώτο τελικό της καριέρας του δεν είχε ηττηθεί από κανένα. Παράλληλα με τα ρεκόρ χτίζει και την πολιτική του συνείδηση. Συνδέεται στενά με το Μουσουλμάνο ακτιβιστή Μάλκομ X, τον κερδίζουν οι θέσεις του και λαμβάνει μέρος στον οργανωμένο αγώνα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Πολλές φορές προκαλεί με τις δηλώσεις του «Η ενσωμάτωση (σ.σ. των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία) δεν είναι λύση. Απλούστατα δεν θέλουμε να ζήσουμε με τους λευκούς», είχε πει κάποτε.
Το 1967, τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή βραδιά του 1964, αρνείται να καταταγεί στις αμερικανικές δυνάμεις και να υπηρετήσει στο Βιετνάμ. Στο στρατοδικείο εξηγεί ότι δεν θέλει να πολεμήσει τους Βιετκόνγκ «διότι κανένας από αυτούς ουδέποτε τον αποκάλεσε ''αράπη''».
Ο τελικός λίγο έλειψε να ματαιωθεί, όταν διέρρευσε από τον διοργανωτή, Μπιλ Φέιβερσαμ, ότι ο Άλι είχε ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Την εποχή εκείνη, οι Αφροαμερικανοί μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από τους λευκούς λόγω των θέσεων του ηγέτη τους, Μάλκομ Χ.
Ο Άλι απείλησε ότι δεν θα συμμετάσχει, αλλά ο Φέιβερσαμ, προκειμένου να γλιτώσει την οικονομική καταστροφή, υποσχέθηκε ότι θα σταματήσει να διαρρέει τις φήμες και τον παρακάλεσε να κάνει την όποια ανακοίνωση για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις μετά το τέλος του αγώνα.
Πάνω στο ρινγκ, εμφανίστηκε άριστα προετοιμασμένος. Κατάφερε να ζαλίσει τον «βαρύ» Λίνστον, ακολουθώντας πιστά το κλασσικό του στυλ της πεταλούδας, δηλαδή της διαρκούς και γρήγορης κίνησης σε όλο το χώρο του ρίνγκ. Την παραμονή του αγώνα είχε αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα απέφευγε τις δυνατές γροθιές του Λίνστον: «θα είμαι γρήγορος σαν πεταλούδα και θα χτυπώ σαν το κεντρί της μέλισσας. Ο Λίνστον δε θα με χτυπήσει για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προλαβαίνεις να χτυπήσεις αυτό που δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μάτια σου».
Η μόνη στιγμή που κινδύνευσε ήταν κατά τη διάρκεια του 4ου γύρω, όταν και δεν μπορούσε να δει καθαρά εξαιτίας μίας αλοιφής που χρησιμοποιούσε ο Λίνστον για να επουλώνει τα τραύματά του και με ένα μυστήριο (;) τρόπο βρέθηκε πάνω στα γάντια του, με αποτέλεσμα κάθε γροθιά που έδινε στον Άλι εκτός από τραύματα να προκαλεί και ένα οξύ πόνο στα μάτια.
Ο επαναληπτικός αγώνας που διεξήχθη μετά από 1,5 χρόνο απλώς επιβεβαίωσε τη διαφορά κλάσης μεταξύ τους. Στο δεύτερο γύρο ο Άλι με τη θρυλική πλέον «phantom punch» ξάπλωσε με νοκ-άουτ στο ρινγκ τον Λίνστον. Ωστόσο, πολλοί υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι αγώνας ήταν στημένος, αφού εκείνη την εποχή ο Λίνστον είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και επέλεξε να χάσει επίτηδες.
Ακόμα και έτσι να είναι, τα ασύλληπτα ρεκόρ του Άλι δεν επισκιάζονται. Σε 61 αγώνες σημείωσε 56 νίκες, από τις οποίες οι 37 με νοκ-αόυτ. Οι τρεις αναμετρήσεις με τον Φρέιζερ έμειναν στην ιστορία, όπως και το θρυλικό "Rumble in the jungle" εναντίον του Φόρμαν.
Το πιο αιμοβόρικο και βίαιο highlight που μας χάρισε ήταν το 1967, όταν αντιμετώπισε τον τότε πρωταθλητή, Έρνι Τέρελ. Ο Τέρελ θέλοντας να εξοργίσει τον αντίπαλό του τον αποκαλούσε συνεχώς Κλέι. Και τα κατάφερε. Επί 15 γύρους ο Άλι τον χτυπούσε αλύπητα, φωνάζοντας: «Ποιο είναι το όνομά μου;». Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άλι επίτηδες δεν έβγαζε νοκ-άουτ τον Τερέλ, διότι ήθελε να τον ξεφτιλίσει και να τον κάνει να υποφέρει.Η ιστορία του Άλι περιέχει πολλά από εκείνα τα βαρετά κινηματογραφικά και μυθιστορηματικά κλισέ: γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά της πιο μεγάλης πόλης του Κεντάκι, του Λιούβιλ, έστησε τα γράμματα και το σχολείο στο ραντεβού που είχαν δώσει μαζί του και κάποια στιγμή συνέβη το περιστατικό που του άλλαξε τη ζωή: σε ηλικία 12 χρονών τού κλέβουν το ποδήλατο και πάει να καταγγείλει το περιστατικό στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εκεί βρίσκει έναν σαραντάχρονο αστυνομικό, τον Τζο Μάρτιν, ο οποίος με μειλίχιο ύφος εξήγησε στον πιτσιρικά ότι θα πρέπει να δώσει ένα γερό χέρι ξύλο στον κλέφτη.
Ο πιτσιρικάς πείθεται και αρχίζει να προπονείται με τον κύριο Μάρτιν. Ο κύριος, βέβαια, δεν ήταν κανένας τυχαίος. Ήταν ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές μποξ στην Αμερική με ακόμα πιο επιτυχημένους αθλητές στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Η πρώτη ύλη "Κλέι" στα χέρια του Μάρτιν έλαβε υπόσταση: χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης και συνολικά 100 νίκες στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Το πραγματικό μποξ παιζόταν όμως στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Η μεταπήδηση του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα προκάλεσε πάταγο, όχι μόνο γιατί το ταλέντο του απειλούσε να αμφισβητήσει ανοιχτά το μέχρι τότε διαμορφωμένο status quo του πρωταθλήματος, αλλά και γιατί ήταν ο πρώτος πολιτικά ευαισθητοποιημένος μαύρος αθλητής.
Φρόντισε να το αποδείξει αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, όταν, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, πέταξε το χρυσό μετάλλιο στον ποταμό Οχάιο επειδή αρνήθηκαν να τον σερβίρουν σε ένα από τα αμέτρητα εκείνη την εποχή εστιατόρια που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά λευκούς πελάτες.
Μέχρι να συναντήσει τον Λίνστον στο πρώτο τελικό της καριέρας του δεν είχε ηττηθεί από κανένα. Παράλληλα με τα ρεκόρ χτίζει και την πολιτική του συνείδηση. Συνδέεται στενά με το Μουσουλμάνο ακτιβιστή Μάλκομ X, τον κερδίζουν οι θέσεις του και λαμβάνει μέρος στον οργανωμένο αγώνα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Πολλές φορές προκαλεί με τις δηλώσεις του «Η ενσωμάτωση (σ.σ. των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία) δεν είναι λύση. Απλούστατα δεν θέλουμε να ζήσουμε με τους λευκούς», είχε πει κάποτε.
Το 1967, τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή βραδιά του 1964, αρνείται να καταταγεί στις αμερικανικές δυνάμεις και να υπηρετήσει στο Βιετνάμ. Στο στρατοδικείο εξηγεί ότι δεν θέλει να πολεμήσει τους Βιετκόνγκ «διότι κανένας από αυτούς ουδέποτε τον αποκάλεσε ''αράπη''».
Ο τελικός λίγο έλειψε να ματαιωθεί, όταν διέρρευσε από τον διοργανωτή, Μπιλ Φέιβερσαμ, ότι ο Άλι είχε ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Την εποχή εκείνη, οι Αφροαμερικανοί μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από τους λευκούς λόγω των θέσεων του ηγέτη τους, Μάλκομ Χ.
Ο Άλι απείλησε ότι δεν θα συμμετάσχει, αλλά ο Φέιβερσαμ, προκειμένου να γλιτώσει την οικονομική καταστροφή, υποσχέθηκε ότι θα σταματήσει να διαρρέει τις φήμες και τον παρακάλεσε να κάνει την όποια ανακοίνωση για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις μετά το τέλος του αγώνα.
Πάνω στο ρινγκ, εμφανίστηκε άριστα προετοιμασμένος. Κατάφερε να ζαλίσει τον «βαρύ» Λίνστον, ακολουθώντας πιστά το κλασσικό του στυλ της πεταλούδας, δηλαδή της διαρκούς και γρήγορης κίνησης σε όλο το χώρο του ρίνγκ. Την παραμονή του αγώνα είχε αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα απέφευγε τις δυνατές γροθιές του Λίνστον: «θα είμαι γρήγορος σαν πεταλούδα και θα χτυπώ σαν το κεντρί της μέλισσας. Ο Λίνστον δε θα με χτυπήσει για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προλαβαίνεις να χτυπήσεις αυτό που δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μάτια σου».
Η μόνη στιγμή που κινδύνευσε ήταν κατά τη διάρκεια του 4ου γύρω, όταν και δεν μπορούσε να δει καθαρά εξαιτίας μίας αλοιφής που χρησιμοποιούσε ο Λίνστον για να επουλώνει τα τραύματά του και με ένα μυστήριο (;) τρόπο βρέθηκε πάνω στα γάντια του, με αποτέλεσμα κάθε γροθιά που έδινε στον Άλι εκτός από τραύματα να προκαλεί και ένα οξύ πόνο στα μάτια.
Ο επαναληπτικός αγώνας που διεξήχθη μετά από 1,5 χρόνο απλώς επιβεβαίωσε τη διαφορά κλάσης μεταξύ τους. Στο δεύτερο γύρο ο Άλι με τη θρυλική πλέον «phantom punch» ξάπλωσε με νοκ-άουτ στο ρινγκ τον Λίνστον. Ωστόσο, πολλοί υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι αγώνας ήταν στημένος, αφού εκείνη την εποχή ο Λίνστον είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και επέλεξε να χάσει επίτηδες.
Ακόμα και έτσι να είναι, τα ασύλληπτα ρεκόρ του Άλι δεν επισκιάζονται. Σε 61 αγώνες σημείωσε 56 νίκες, από τις οποίες οι 37 με νοκ-αόυτ. Οι τρεις αναμετρήσεις με τον Φρέιζερ έμειναν στην ιστορία, όπως και το θρυλικό "Rumble in the jungle" εναντίον του Φόρμαν.
Το πιο αιμοβόρικο και βίαιο highlight που μας χάρισε ήταν το 1967, όταν αντιμετώπισε τον τότε πρωταθλητή, Έρνι Τέρελ. Ο Τέρελ θέλοντας να εξοργίσει τον αντίπαλό του τον αποκαλούσε συνεχώς Κλέι. Και τα κατάφερε. Επί 15 γύρους ο Άλι τον χτυπούσε αλύπητα, φωνάζοντας: «Ποιο είναι το όνομά μου;». Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άλι επίτηδες δεν έβγαζε νοκ-άουτ τον Τερέλ, διότι ήθελε να τον ξεφτιλίσει και να τον κάνει να υποφέρει.
