...όσα θα θέλατε ...Η ΠΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.

Πάλη, το πιο δημοφιλές άθλημα Ελληνορωμαϊκή και ελευθέρα είναι τα δύο είδη στα οποία αγωνίζονται άνδρες και γυναίκες Επιμέλεια: Ν. Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Η πάλη, αρχαίο άθλημα, βρίσκεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από το 1896. Είναι από τα δημοφιλέστερα αθλήματα των Αγώνων. Υπάρχουν δύο είδη Ολυμπιακής πάλης. Η ελληνορωμαϊκή και η ελευθέρα. Στην πρώτη, οι παλαιστές μπορούν να πιάνονται και να εφαρμόζουν λαβές, μόνο από τη μέση και πάνω. Οποιαδήποτε προσπάθεια για εφαρμογή λαβής στα πόδια ακυρώνεται, ενώ, αν ο αθλητής προσπαθήσει να ξεφύγει από δύσκολη κατάσταση πιάνοντας το πόδι του αντιπάλου, τιμωρείται με εις βάρος του πόντο ή πόντους (σημεία). Από το 2004 στο Ολυμπιακό πρόγραμμα περιλαμβάνεται και η ελευθέρα πάλη γυναικών. Οι παλαιστές χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το σωματικό τους βάρος. Οι σύγχρονες κατηγορίες (παλαιότερα υπήρχαν άλλες), είναι: Ανδρες: Ως 55 κιλά, 60, 66, 74, 84, 96, 120 κ. Γυναίκες: Ως 48, 51, 55, 59, 63, 67, 72 κιλά. Σε κάθε αγώνα ο ένας παλαιστής φοράει μπλε μαγιό και ο άλλος κόκκινο. Για ν’ αναδειχθεί κάποιος νικητής, πρέπει να πάρει δύο «σετ» (γύρους). Κάθε γύρος διαρκεί το πολύ δύο «καθαρά» αγωνιστικά λεπτά. Συνεπώς, η μεγαλύτερη διάρκεια ενός αγώνα είναι τα έξι λεπτά. Εκτός κι αν υπάρξει παράταση. Αυτό ισχύει, πάντως, μόνο για τους αγώνες της ελευθέρας. Σε αυτούς, σε περίπτωση, που ο γύρος λήξει ισόπαλος χωρίς σημεία, γίνεται κλήρωση. Οποιος είναι τυχερός, «δένει» τον αντίπαλό του, ο οποίος στέκεται όρθιος στη μέση του ταπί (έτσι ονομάζεται ο αγωνιστικός χώρος), από το πόδι. Μόλις ο διαιτητής δώσει το σύνθημα, αυτός που έχει «δέσει», τραβάει το πόδι. Ουσιαστικά, ο όρθιος παλαιστής είναι καταδικασμένος να χάσει τον γύρο. Σ’ ελάχιστες περιπτώσεις ο όρθιος δεν έχει παραχωρήσει σημείο. Η παράταση διαρκεί το πολύ 30΄΄. Αν σε αυτά ο παλαιστής, που έχει «δέσει» δεν πάρει σημείο, χάνει τον γύρο. Στην ελληνορωμαϊκή ο τρόπος διεξαγωγής του αγώνα διαφέρει. Επί ένα λεπτό οι παλαιστές παλεύουν όρθιοι, εκτός κι αν κάποιος πετάξει τον άλλον στο ταπί. Στο λεπτό διακόπτεται ο αγώνας για ν’ αρχίσει η κάτω πάλη. Αν κάποιος αθλητής προηγείται, τότε εκείνος «δένει» τον αντίπαλό του, ο οποίος έχει στηθεί «στα τέσσερα». Αν υπάρχει ισοπαλία γίνεται κλήρωση και ο τυχερός «δένει». Αυτός που δένει έχει 30’’ στη διάθεσή του για να πάρει πόντο. Αν δεν τα καταφέρει, σημείο κερδίζει ο αντίπαλός του. Στη συνέχεια, ο άτυχος της κλήρωσης «δένει» τον αντίπαλο και ακολουθείται η ίδια διαδικασία. Και στα δύο στυλ, ο αγώνας λήγει αν ο ένας παλαιστής βρεθεί σε θέση πτώσης. Αν, δηλαδή, ακουμπήσουν και οι δύο ωμοπλάτες του στο ταπί. Ο γύρος λήγει αν ο ένας παλαιστής έχει μεγάλη υπεροχή (διαφορά τουλάχιστον έξι σημείων) ή αν εφαρμόσει στον αντίπαλό του λαβή «υψηλής τεχνικής», που βαθμολογείται με πέντε σημεία ή αν πάρει μέσα στον ίδιο γύρο δύο «κόλπα» των τριών βαθμών το καθένα, ασχέτως του πόσο είναι το σκορ εκείνη τη στιγμή. Η τεχνική αξία των λαβών είναι 1, 2, 3 και 5 σημεία. Και στα δύο στυλ, αν στο τέλος του γύρου υπάρχει ισοπαλία με σκορ και οι παλαιστές έχουν πάρει ίσης αξίας σημεία, τότε νικητής αναδεικνύεται όποιος πήρε σημείο τελευταίος. Αν τα σημεία τους έχουν διαφορετική αξία (π. χ. ο κόκκινος έχει 2,1 και ο μπλε 1,1,1), τότε νικά, όποιος έχει κάνει λαβή μεγαλύτερης τεχνικής αξίας. Εν προκειμένω, ο κόκκινος. Αυτό μπορεί ν’ ανατραπεί μόνο αν ο ένας (στο παράδειγμά μας, ο κόκκινος) έχει παρατηρήσεις εις βάρος του.