...όσα θα θέλατε να είχατε διαβάσει...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 20-09-08 ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ ''ΑΘΛΗΤΗΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ''

Αρση βαρών, μύθος και πραγματικότητα Τo άθλημα που έχει παρεξηγηθεί ότι «κονταίνει», αποτελεί βασικό στοιχείο της προπόνησης σε πολλά αθλήματαΤου Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Η άρση βαρών δεν περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα των αγώνων της αρχαιότητας. Ηταν, όμως, βασικό μέσο για την εξάσκηση των αθλητών. Εν τούτοις, οι ιστορικοί αναφέρουν θαυμαστά κατορθώματα αρχαίων αθλητών, οι οποίοι σήκωσαν μεγάλα βάρη, συνήθως υπερμεγέθεις λίθους ή βράχους. Οι πιο γνωστοί ήταν ο Βύβων και ο Ευμάστας. Ομως, από το πρόγραμμα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων η άρση βαρών ουδέποτε έλειψε από το 1896 κι έπειτα. Ως άσκηση, αποτελεί βασικό μέρος της προπόνησης στα περισσότερα αθλήματα, διότι βελτιώνει τη δύναμη και την εκρηκτικότητα. Παρά ταύτα, αρκετοί την αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό. Την κατηγορούν ως υπαίτιο για πρόκληση τραυματισμών, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι «κονταίνει» τον άνθρωπο. Οι πιο λογικοί από αυτούς λένε ότι, ναι μεν δεν τον κονταίνει, δεν τον κάνει, ας πούμε από 1,70 μ., 1,65, αλλά δεν του επιτρέπει να ψηλώσει όσο θα μπορούσε. Τα απορρίπτει κατηγορηματικά αυτά ο Γιώργος Τσικούρης, χειρουργός ορθοπεδικός, με μεταπτυχιακό αθλητιατρικής στο πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ (Μ. Βρετανία) και επίτιμο μέλος της αρθροσκοπικής εταιρείας Βόρειας Αμερικής. Λέει σχετικά ο κ. Τσικούρης, που είναι ο ορθοπεδικός της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών. «Επικρατεί ο μύθος ότι όποιος κάνει άρση βαρών μένει κοντός. Υπάρχουν έρευνες από το πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα (ΗΠΑ), από γερμανικά και άλλα πανεπιστήμια, που δείχνουν ότι νέοι 10-17 ετών, κάνοντας άρση βαρών, είχαν σωματική εξέλιξη ανάλογη με των λοιπών συνομηλίκων τους. Η μόνη περίπτωση στην οποία υπάρχει κίνδυνος να αποτραπεί η επιταχυνόμενη ανάπτυξη σε αυτές τις ηλικίες είναι όταν τραυματίζονται, από μη σωστή τεχνική, οι επιφυσιακές πλάκες των μακρών οστών του σκελετού. Επομένως, η σωστή προπόνηση με βάρη, με τη σωστή τεχνική, όχι μόνο δεν αποτελεί αντένδειξη για τη σωματική ανάπτυξη του νέου, αλλά αυξάνει την ανθεκτικότητα του σκελετού, μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης οστεοπόρωσης και, επί πλέον, επιτυγχάνει, με την κατάλληλη ηθική διαπαιδαγώγηση, την εμφάνιση του «καλός καγαθός»». Σχετικά με την οστεοπόρωση, ο κ. Τσικούρης επισημαίνει: «Η άρση βαρών και, γενικά, η γυμναστική με βάρη αυξάνει την πυκνότητα του κοκάλου κι έτσι, στις μεγάλες ηλικίες, ελαττώνεται ο κίνδυνος εμφάνισης οστεοπόρωσης. Ο άνθρωπος που κάνει βάρη έχει πιο συμπαγή οστική δόμηση. Η άσκηση με βάρη αυξάνει την πυκνότητα και την αντοχή του οστού. Εχει καταδειχθεί ότι στους μεσήλικες και στους ηλικιωμένους, πρόγραμμα με βάρη διάρκειας 30-60΄, τρεις φορές την εβδομάδα, μειώνει κατά πολύ τον χρόνο εμφάνισης της οστεοπόρωσης. Αρα, η άρση βαρών δρα ευεργετικά και μετά την ηλικία των 30 ετών, οπότε έχει ολοκληρωθεί η σωματική ανάπτυξη». Αναφερόμενος ειδικά στην άρση βαρών, τονίζει ότι είναι εφαλτήριο σχεδόν για οποιοδήποτε άλλο άθλημα. «Επιτυγχάνει την αύξηση της δύναμης, της εκρηκτικότητας και της αντοχής σε επώδυνη σωματική καταπόνηση. Στην αρχαία Ελλάδα, εκτός του ότι αναδείκνυε τη σωματική ρώμη, χρησιμοποιείτο για να αυξήσει τη δύναμη των αθλητών, οι οποίοι σήκωναν πέτρες και κορμούς δένδρων. Με την πάροδο του χρόνου διαπίστωσαν ότι, ενισχύοντας τη δύναμη, βελτίωναν την απόδοσή τους», λέει. Τονίζει, πάντως, ότι η άρση βαρών, επειδή είναι στατικό άθλημα, δεν αυξάνει την καρδιοαναπνευστική ικανότητα όσο άλλα αθλήματα. «Σε περίπτωση που υπάρχουν παθήσεις των αγγείων (ανευρύσματα ή αθηροσκληρώσεις), η συμβουλή του ειδικού αθλητιάτρου είναι επιβεβλημένη, γιατί μπορεί να εκδηλωθούν καρδιαγγειακά και νευρολογικά νοσήματα λόγω της έντασης κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα αθλήματα», υπογραμμίζει. Τέλος, συνιστά ο νεαρός αθλητής σταδιακά να αυξάνει τον όγκο προπόνησης. «Το βασικό είναι να μάθει σωστή τεχνική για να μην τραυματίζεται. Από την ηλικία των 17-18 ετών μπορεί να αρχίσει να φορτώνει κιλά. Ο οργανισμός κάνει σταδιακή αφομοίωση του βάρους που μπορεί να αντέξει. Ο αθλητής πρέπει σταδιακά να αυξάνει τον όγκο προπόνησης και τα κιλά, που προσπαθεί να σηκώσει, βάσει των δυνατοτήτων κάθε οργανισμού. Η απότομη αύξηση της ικανότητας ανύψωσης βαρών σε νεαρή ηλικία μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, είτε άμεσων είτε από υπερχρησία, και να αποβεί απαγορευτική για την αθλητική εξέλιξη». Θέληση από τα παιδιά χρειάζεται, όχι χρήματα Ο εξοπλισμός της άρσης βαρών δεν είναι ιδιαίτερα δαπανηρός. Για τις προπονήσεις το παιδί χρειάζεται ό,τι κάθε αθλητής των περισσότερων αθλημάτων της ξηράς: φανέλα, σορτσάκι, φόρμα, αλλά και ειδικά παπούτσια. Ειδικά τα παπούτσια, επειδή είναι σχετικά ακριβά, συνήθως τα χορηγούν οι σύλλογοι. Για τους αγώνες, το παιδί, εκτός από τα προαναφερθέντα, χρειάζεται και την ειδική στολή, που είναι μαγιό της άρσης βαρών, το οποίο, επίσης, χορηγούν τα σωματεία. Σε αντίθεση με πολλά αθλήματα, οι σύλλογοι της άρσης βαρών δεν εισπράττουν χρήματα από τους γονείς των παιδιών που πηγαίνουν για να μάθουν το άθλημα. Και τούτο, διότι σκοπός τους είναι να προσελκύσουν στην άρση βαρών περισσότερους νέους. Επιπλέον, συνήθως τα παιδιά που πηγαίνουν στο γυμναστήριο για να σηκώνουν βάρη, προέρχονται από τα λεγόμενα «λαϊκά στρώματα», που δεν είναι εύπορα