ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 11 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2013
Ν' αφυπνισθούν οι αρμόδιοι
 |
| Ο μεγάλος Μπάμπης Χολίδης (δεξιά) σ' εποχές, την δεκαετία του '80, που έσωζε την τιμή του ελληνικού αθλητισμού. |
Του Νίκου G
Το ζήτημα της πτώσης της ελληνικής πάλης σε ανταγωνιστικό παγκόσμιο επίπεδο, είναι κάτι που το διαπιστώνει κάποιος, είτε είναι γνώστης των πραγμάτων είτε όχι. Μακρινή ανάμνηση αποτελούν τα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Οι παλιοί και, ίσως πιο σχετικοί από τον γράφοντα, θα θυμούνται ότι, σε πολλές περιπτώσεις (Μόσχα 1980, Λος Άντζελες 1984, Σεούλ 1988), τα λιγοστά μετάλλια (ανεξαρτήτου χρώματος), έσωζαν την τιμή της ελληνικής αποστολής αλλά και της χώρας που αυτή εκπροσωπούσε.
Δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να βοηθήσω στο να εξηγηθεί το πώς φθάσαμε ως εδώ, ωστόσο, κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχουν μερικοί παράγοντες που σωρευτικά έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη.
Δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να βοηθήσω στο να εξηγηθεί το πώς φθάσαμε ως εδώ, ωστόσο, κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχουν μερικοί παράγοντες που σωρευτικά έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη.
Ο πρώτος είναι, οπωσδήποτε, η προβολή. Η πάλη είναι από τα αθλήματα που, παρά την παράδοση και το ειδικό βάρος το οποίο κουβαλούν, δεν έχουν τύχει της αντίστοιχης αντιμετώπισης από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης για τους λόγους που και ο πλέον αδαής καταλαβαίνει.
Δευτερευόντως, νομίζω ότι πρόκειται για άθλημα με απαιτήσεις στις οποίες δύσκολα μπορεί να αντεπεξέλθει ένα νέο παιδί. Είναι ένα, καλώς εννοούμενο, "βρώμικο" άθλημα. Εχει έντονη σωματική επαφή, η οποία φέρνει γρήγορα τον αθλητή στα όριά του και απευθύνεται σε σκληροτράχηλους ανθρώπους. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι εύκολο να αφήσουν τις ανέσεις της καθημερινότητάς τους και το γενικότερο πλαίσιο της ζωής τους (κοινωνική δικτύωση, εκπαιδευτικού τύπου απαιτήσεις, καθιστική ζωή κλ.π.) τα κάνει ιδιαίτερα μαλθακά, αποκλείοντας, ουσιαστικά, τη συμμετοχή τους σε αθλήματα που χρειάζονται "τσαγανό" και ατελείωτες ώρες προπόνησης... Η άποψη αυτή δείχνει να ενισχύεται και από την αναφορά στις επιτυχίες των βετεράνων αθλητών μας, ανθρώπων που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν σε μια "άλλη" εποχή...
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα υφίσταται και το ιδιαίτερα εκτενές άρθρο (σημείωση μπλογκ: αναφέρεται στο άρθρο "Η πάλη σε συνεχή πτώση"), ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει στην αφύπνιση των αρμοδίων και, κατ' επέκταση, στην επάνοδο του πολύ ωραίου αυτού αθλήματος στο δρόμο των επιτυχιών.
Δευτερευόντως, νομίζω ότι πρόκειται για άθλημα με απαιτήσεις στις οποίες δύσκολα μπορεί να αντεπεξέλθει ένα νέο παιδί. Είναι ένα, καλώς εννοούμενο, "βρώμικο" άθλημα. Εχει έντονη σωματική επαφή, η οποία φέρνει γρήγορα τον αθλητή στα όριά του και απευθύνεται σε σκληροτράχηλους ανθρώπους. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι εύκολο να αφήσουν τις ανέσεις της καθημερινότητάς τους και το γενικότερο πλαίσιο της ζωής τους (κοινωνική δικτύωση, εκπαιδευτικού τύπου απαιτήσεις, καθιστική ζωή κλ.π.) τα κάνει ιδιαίτερα μαλθακά, αποκλείοντας, ουσιαστικά, τη συμμετοχή τους σε αθλήματα που χρειάζονται "τσαγανό" και ατελείωτες ώρες προπόνησης... Η άποψη αυτή δείχνει να ενισχύεται και από την αναφορά στις επιτυχίες των βετεράνων αθλητών μας, ανθρώπων που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν σε μια "άλλη" εποχή...
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα υφίσταται και το ιδιαίτερα εκτενές άρθρο (σημείωση μπλογκ: αναφέρεται στο άρθρο "Η πάλη σε συνεχή πτώση"), ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει στην αφύπνιση των αρμοδίων και, κατ' επέκταση, στην επάνοδο του πολύ ωραίου αυτού αθλήματος στο δρόμο των επιτυχιών.
*O Νίκος G είναι αγωνιζόμενος βετεράνος αθλητής του στίβου (ρίπτης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου