(Δημοσιεύθηκε στην στήλη "Ντόπες" στην Live Sport, το Σάββατο 24-8-2013)
Τον διάβαζα πολύ πριν πάω στον Φίλαθλο το 1990. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είχα την ευτυχία να επιμελούμαι τα κείμενά του για 15 χρόνια στην εφημερίδα και να γίνομαι καθημερινά σοφότερος μέσα από την μελέτη των γραπτών του. Στο σπίτι μου έχω κρατήσει αποκόμματα από περισσότερα δικά του κείμενα, παρά δικά μου ή οποιουδήποτε άλλου.
Δεν είναι εύκολο να συγκροτηθούν σαν κομματάκια από παζλ οι σκέψεις, όμως θα το προσπαθήσω. Ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν αυτός που συνέβαλε πάρα πολύ στο να αλλάξει την εικόνα της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Μέχρι την στιγμή που μπήκε η στήλη του στον Φίλαθλο, αρχές δεκαετίας του ’80, δεν υπήρχε περίπτωση ένας αθλητικός δημοσιογράφος να τολμήσει να γράψει κάτι άλλο στα κείμενά του, πέρα από μπάλα. Από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, Άρη, Ηρακλή και Πανιώνιο. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε στο σύμπαν. Μια μπάλα.
Με το που έγινε γνωστή η τραγική και ξαφνική για τους περισσότερους είδηση της απώλειάς του, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άναψαν. Και τα τηλέφωνα σπάσανε. Όλοι είχαν να πούνε έναν καλό λόγο για την αξία του. Για την αισθητική του. Για την υψηλή του ποιότητα μέσα σε μια σύγχρονη πραγματικότητα χαμηλής ποιότητας. Και να γράψουν μια κουβέντα στήριξης στην υπέροχη οικογένειά του, που όλοι αισθάνονται δίπλα της τούτη την ώρα.
Ο Ηλίας Μπαζίνας έχει επηρεάσει γενιές αναγνωστών. Ήταν άνθρωπος με πάθος, αλλά δεν υποδαύλιζε τα πάθη. Ήταν άνθρωπος της γνώσης, αλλά δεν την επεδείκνυε. Κέρδιζε τον σεβασμό, δεν τον επέβαλλε. Έβλεπε όλες τις οπτικές κι όχι μια ή αυτή που τον βόλευε. Ήταν άνθρωπος που δεν διαπραγματεύθηκε ποτέ την ακεραιότητά του, τα πιστεύω του. Άνθρωπος βαθιά τρυφερός, με συμπόνια κι αγάπη προς όλα τα αδύναμα πλάσματα.
Τον διάβαζα πολύ πριν πάω στον Φίλαθλο το 1990. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είχα την ευτυχία να επιμελούμαι τα κείμενά του για 15 χρόνια στην εφημερίδα και να γίνομαι καθημερινά σοφότερος μέσα από την μελέτη των γραπτών του. Στο σπίτι μου έχω κρατήσει αποκόμματα από περισσότερα δικά του κείμενα, παρά δικά μου ή οποιουδήποτε άλλου.
Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Ηλίας Μπαζίνας δεν βρίσκεται στην ζωή. Μου είναι αδύνατον ότι δεν θα τον ξαναδιαβάσω, όπως έκανα καθημερινά εδώ και περίπου 30 χρόνια. Δεν μπορώ ούτε σαν εικόνα να σκεφτώ κάτι διαφορετικό από τον Μπαζίνα να είναι όρθιος. Και δεν έχω και την δύναμη να αντικρίσω κάτι άλλο.
Έχω την αίσθηση ότι δεν έχει περάσει καλύτερη πένα από τον ελληνικό αθλητικό Τύπο. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να θυμάμαι ποτέ να γράφει έτσι. Και, προφανώς, δεν πρόκειται να ξαναδούμε στον αιώνα τον άπαντα τέτοια θεϊκά κείμενα στο συνάφι μας.
Ο Ηλίας Μπαζίνας δεν ήταν μόνο πηγή έμπνευσης, αλλά και ο καθρέφτης του ήθους στο γράψιμο. Διάβαζες Μπαζίνα κι ένιωθες ότι γινόταν κάθαρση στα σώψυχά σου. Σε έκανε καθαρότερο σαν άνθρωπο η τριβή με τα κείμενά του.
Τέλος
Έχω την εντύπωση ότι η απώλεια του Ηλία Μπαζίνα αποτελεί από μόνη της ένα γεγονός που θα σημάνει το τέλος εποχής για αρκετά πράγματα…
Ο πλούτος
Δεν είναι εύκολο να συγκροτηθούν σαν κομματάκια από παζλ οι σκέψεις, όμως θα το προσπαθήσω. Ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν αυτός που συνέβαλε πάρα πολύ στο να αλλάξει την εικόνα της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Μέχρι την στιγμή που μπήκε η στήλη του στον Φίλαθλο, αρχές δεκαετίας του ’80, δεν υπήρχε περίπτωση ένας αθλητικός δημοσιογράφος να τολμήσει να γράψει κάτι άλλο στα κείμενά του, πέρα από μπάλα. Από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, Άρη, Ηρακλή και Πανιώνιο. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε στο σύμπαν. Μια μπάλα.
Κι έρχεται ο περήφανος Μανιάτης, ένας άνθρωπος πολυδιαβασμένος που μιλούσε τόσες ξένες γλώσσες, και άρχισε να στριμώχνει όλο τον πλούτο της παγκόσμιας γνώσης μέσα σε μια γωνιά εφημερίδας. Αθλητικής εφημερίδας, μάλιστα.
Το μεγαλύτερο βραβείο!
Πρώτη σελίδα του Φιλάθλου ένα κομματάκι, που μπορεί να ξεκινούσε να λέει για τον π.χ. Ολυμπιακό, και πιο μέσα η συνέχεια. Που έμπλεκε ιστορία, σινεμά, μουσική, σκυλιά, όπλα, χειροπάλη, πυγμαχία, άρση βαρών, ταξίδια, συγγραφείς και ποιητάδες…
Υπάρχουν άνθρωποι που έμαθαν ιστορία ή παρακινήθηκαν να διαβάσουν ιστορία επειδή ο Ηλίας Μπαζίνας έγραφε αυτά στην στήλη του. Που ξεκίνησαν αθλητισμό επειδή τους ενέπνευσε. Που έμαθαν τι είναι Ελλάδα, τι είναι ελευθερία, τι είναι κόσμος, τι είναι δημοκρατία απ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Ο Μπαζίνας, δηλαδή, από μόνος του, και δεν υπερβάλλω σ’ αυτό, ανέβασε το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Μιας δημοσιογραφίας που χρόνο με το χρόνο έκανε σε μεγάλο βαθμό πια ένα φτηνό εμπόριο φανατίλας και καφρίλας.
Δεν υπάρχει κανένα βραβείο μεγαλύτερο από την εκτίμηση του απλού κόσμου. Και δέκα Όσκαρ, και δέκα Νόμπελ, και δέκα Πούλιτζερ να πάρει ο οποιοσδήποτε, δεν έχουν καμία αξία αν ο κόσμος όταν σε βλέπει στο δρόμο δεν σου λέει «προχώρα». Ο Μπαζίνας αγαπήθηκε πολύ από το κοινό του. Σαν άνθρωπος πάνω απ’ όλα.
Στήριξη
Με το που έγινε γνωστή η τραγική και ξαφνική για τους περισσότερους είδηση της απώλειάς του, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άναψαν. Και τα τηλέφωνα σπάσανε. Όλοι είχαν να πούνε έναν καλό λόγο για την αξία του. Για την αισθητική του. Για την υψηλή του ποιότητα μέσα σε μια σύγχρονη πραγματικότητα χαμηλής ποιότητας. Και να γράψουν μια κουβέντα στήριξης στην υπέροχη οικογένειά του, που όλοι αισθάνονται δίπλα της τούτη την ώρα.
Δεν προλάβαμε, παιδιά
Πρόσφατα πήγα σε κλαμπ φίλων στου Ζωγράφου. Έπιασα κουβέντα με αρκετούς παρευρισκόμενους, κάποιους εκ των οποίων δεν γνώριζα καν. Ήταν, όμως, αναγνώστες του Φιλάθλου, αλλά και της Live Sport.
Συζητήσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, τους είπα και μου είπαν. «Ρε Βασίλη, κάνε μας μια χάρη. Φέρε μια μέρα τον κυρ Ηλία από εδώ να τον γνωρίσουμε. Θα μαζευτούμε γύρω – γύρω να τον ακούμε. Δεν θα βγάζουμε κιχ, κανείς δεν θα τον διακόψει. Απλά να τον δούμε. Και να μας πει δυο πράγματα μήπως και καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας». Με δέος μιλάγανε για τον Μπαζίνα. Και ο καθένας τον θεωρούσε «δικό του» άνθρωπο! Οικείο.
Δεν προλάβαμε, παιδιά. Υπάρχει, όμως, ένα βιβλίο που κυκλοφορεί (Χωρίς Παρωπίδες, εκδόσεις Αλκυών). Υπάρχουν και δημοσιευμένα κείμενά του που μπορεί να βρεί κάποιος δεξιά – αριστερά. Η γνώση που μετέδιδε, δεν χάνεται.
Δεν σβήνει ο φάρος του!
Ο Ηλίας Μπαζίνας έχει επηρεάσει γενιές αναγνωστών. Ήταν άνθρωπος με πάθος, αλλά δεν υποδαύλιζε τα πάθη. Ήταν άνθρωπος της γνώσης, αλλά δεν την επεδείκνυε. Κέρδιζε τον σεβασμό, δεν τον επέβαλλε. Έβλεπε όλες τις οπτικές κι όχι μια ή αυτή που τον βόλευε. Ήταν άνθρωπος που δεν διαπραγματεύθηκε ποτέ την ακεραιότητά του, τα πιστεύω του. Άνθρωπος βαθιά τρυφερός, με συμπόνια κι αγάπη προς όλα τα αδύναμα πλάσματα.
Το κεράκι του Ηλία Μπαζίνα έσβησε, όμως όχι και ο φάρος του. Αυτός που κάποιοι θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε για να μας οδηγεί στο ξέφωτο. Κι όλοι ξέρουν ότι έζησε σαν άντρας κι «έφυγε» σαν άντρας. Παλεύοντας παλικαρίσια μέχρι την τελευταία στιγμή… Κι ας γνώριζε ότι ο αγώνας ήταν άνισος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου