ΑΡΘΡΑ-ΑΠΟΨΕΙΣ
Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013, 12:57
Η βραδιά του Πύρρου Δήμα
Από τον ΑΓΓΕΛΟ ΜΕΝΔΡΙΝΟ
Τέτοια μέρα ήρθαν τα πάνω κάτω στον ελληνικό αθλητισμό. Η ανύπαρκτη στο διεθνή χάρτη αθλητικά Ελλάδα είχε από το 1960 να πάρει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι επειδή τόχε πάρει ο τέως βασιλιάς δεν το πολυ έλεγαν.
Και ξαφνικά ήρθε από το πουθενά τέτοια μέρα το 1992 ο Πύρρος Δήμας να πάρει το χρυσό μετάλλιο στην Άρση Βαρών. Μην κρυβόμαστε. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχε αθλητής Πύρρος Δήμας. Σ' ένα βράδυ τον έμαθαν όλοι. Ακόμη κι η ΕΡΤ, για να τα λέμε όλα, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Από το ΜΕΓΚΑ το έμαθε ότι πήραμε χρυσό μετάλλιο!
Βέβαια η περίπτωση του Πύρρου Δήμα είναι χαρακτηριστική του πόσο χώρα του χύμα είμαστε. Κι όχι τώρα που υπάρχει η δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, αλλά και τότε που έρρεε το χρήμα.
Λοιπόν ο Γιάννης Σγουρός, νομάρχης σήμερα, είχε γνωρίσει τον Πύρρο ως αθλητή της Αλβανίας σε κάποιους Βαλκανικούς Αγώνες. Στην ομοσπονδία Άρσης Βαρών ήταν και ο Κυριάκος Βιρβιδάκης, γιατρός, ανηψιός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και αξιόλογος άνθρωπος.
Η τύχη τόφερε να γίνει ο Βιρβιδάκης ΓΓΑ κι ο Σγουρός ως πρόεδρος της ομοσπονδίας Άρσης Βαρών να έχει ένα άνθρωπο να συννενοηθεί.
Βλέπετε το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να βγάλει χαρτιά σε έναν αποδεδειγμένα ελληνικής καταγωγής Αλβανό πολίτη. Την ίδια φυσικά εποχή με λίγο... λάδωμα έκαναν έκαναν αυθεντικούς Αλβανούς Έλληνες, βάφτιζαν αυθεντικούς Ρώσσους, ρωσοπόντιους και πάει λέγοντας.
Ο Πύρρος, παιδί της Χειμάρας, με ελληνικότατο όνομα και πατέρα που κάθε τρεις και λίγο έμπαινε φυλακή επειδή φώναζε ότι είναι Έλληνας δεν είχε τα προσόντα να γίνει και με τη βούλα Έλληνας!
Αν δεν υπήρχε η επιμονή του Σγουρού και του Βιρβιδάκη η Ελλάδα θα είχε χάσει το ένα από τα τρία χρυσά του Πύρρου. Και κανείς δεν θα έβρισκε τον υπεύθυνο. Θα γινόταν, εάν γινόταν, ΕΔΕ και το πράγμα δεν θα έφτανε πουθενά.
Όπως και στην ΕΡΤ που έχασαν το μετάλλιο, που δεν βρέθηκε ένας με τη κοινή λογική να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να πει στο κοντρόλ "βγάλτε με στον αέρα".
Αυτό που δεν έκανε κανένας από τους τόσους απεσταλμένους της ΕΡΤ το έκανε για το ΜΕΓΚΑ ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, ο μόνος απεσταλμένος του είχε το κανάλι στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος βγήκε στο δελτίο, στο τηλέφωνο, έδωσε την είδηση και καθώς βρισκόταν στο κέντρο τύπου έκανε το απλούστερο. Άνοιξε τον ήχο μιας τηλεοπτικής συσκευής για να ακούσουμε τον Εθνικό Ύμνο που ακουγόταν για Ολυμπιονίκη για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια! Κι αργότερα κατάφερε να μπει στο Ολυμπιακό Χωριό και να στείλει την πρώτη συνέντευξη του νέου Ολυμπιονίκη που έπαιξε στο δελτίο ειδήσεων τα μεσάνυχτα. Ακόμα θυμάμαι τον διευθυντή ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ Γιώργο Λεβεντογιάννη να πιάνει τα χέρια του Άκη Τσόπελα που μόνταρε το θέμα και να τον ρωτά με αγωνία: "Θα προλάβουμε;"
- Αν μου αφήσετε τα χέρια μπορεί και να προλάβουμε, του απάντησε με άγνοια κινδύνου ο Άκης...
Λίγο αργότερα το μεθύσι του '92 συμπληρώθηκε με το χρυσό της Βούλας Πατουλίδου κι η Ελλάδα απογειώθηκε. Ήταν η εποχή που μια χώρα ετοιμαζόταν να ζήσει τη δική της άνοιξη και στον αθλητισμό.
Τι έμεινε απ' όλα αυτά; Σχεδόν τίποτα. Οι αναμνήσεις και η στυφή γεύση ότι αυτή η χώρα δεν κατάφερε να κεφαλοποιήσει καμία επιτυχία της. Ούτε αρσιβαρίστες βγάλαμε, ούτε μεγάλους αθλητές στίβου, ούτε καν καλύτερη τηλεόραση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου