Φωνάξτε, αλλά σχεδιάστε!...

• 
• 
• 
• 

Χρήστος Σαράντος

Φωνάξτε, αλλά σχεδιάστε!

23/12/10

Σε λίγο φεύγει το 2010 και το ασύστολο πάρτι που είχαν στήσει μερικοί προύχοντες και αρκετοί παρατρεχάμενοι έχει τελειώσει. Η λυπητερή έχει πέσει στο κεφάλι όλων των υπολοίπων και κοιταζόμαστε για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα.

Ο αθλητισμός χτισμένος δίπλα και μέσα στο κεντρικό κτίριο, που διεξαγόταν η ασύδοτη διασκέδαση της ελίτ έχει υποστεί μεγάλο σοκ. Το κτήμα ερήμωσε κι αυτοί που το εκμεταλλεύθηκαν έβγαλαν τα λεφτά έξω και μακριά. Εκεί όπου η φαντασία μπορεί και να φτάσει, όχι όμως ο νόμος.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού στο πόλο πέταξαν τα σκουφάκια τους. Οι βολεϊμπολίστες σκέφτονται να αλλάξουν δουλειά (αν βρουν) για να ζήσουν. Οι ποδοσφαιριστές τη βγάζουν ακόμα. Δεν ξέρουμε για πόσο. Οι υπόλοιποι φυτοζωούσαν και στις καλές εποχές, τώρα απλώς η φωνή τους έχει πνιγεί στις κραυγές των υπολοίπων, οι οποίοι δεν είχαν συνηθίσει την αφάνεια.

Οι ομοσπονδίες δεν ήταν καθόλου έτοιμες για κάτι τέτοιο. Είχαν συνηθίσει να κάνουν περισσότερο πολιτικό παιχνίδι εξουσίας και λιγότερο δουλειά για την ενίσχυση του αθλήματός τους. Το παραδάκι έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν από το κράτος, συν κάποιες προσωπικές γνωριμίες με χορηγούς. Σοβαρό εμπορικό πλάνο δεν υπήρξε ποτέ και σε καμία. Ούτε καν την εποχή πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Τώρα μάς τελειώνουν και τα δύο. Το κράτος αρνείται να επιχορηγήσει ή στην καλύτερη περίπτωση υπόσχεται ότι θα δώσει χρήματα κάποια στιγμή. Οι χορηγοί έχουν λακίσει, που λένε και στο χωριό μου, καθότι έχουν επιτελέσει το έργο τους και μπορούν να αποχαιρετήσουν τονίζοντας «...δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε καμία εξήγηση», όπως θα έλεγε κι ο Ανδρέας Βγενόπουλος.

Ποια είναι η επόμενη ημέρα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Οταν όλοι σταματήσουν να χτυπούν στου «κουφού την πόρτα», ενδεχομένως να σκεφτούν προς τα πού θα κινηθεί ο αθλητισμός. Και μιλάω για τον ερασιτεχνικό, ο οποίος για κάποιο (ύποπτο) λόγο πάντα ήταν προσανατολισμένος στην παραγωγή πρωταθλητών. Μόνο που ο πρωταθλητισμός απαιτεί επαγγελματικά πρότυπα και στη μορφή αυτή από τούδε και στο εξής θα μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από αθλητές, οι οποίοι θα έχουν κληρονομήσει περιουσία αρκετή για να μην χρειάζεται να δουλέψουν για να ζήσουν.

Η Πολιτεία έχει μια σοβαρή υποχρέωση απέναντι στον μαζικό αθλητισμό, όχι όμως στον πρωταθλητισμό. Οφείλει να τονώσει το σχολικό αθλητισμό, αλλά δεν χρωστάει παρά μόνο ελάχιστα βασικά στον σωματειακό αθλητισμό. Είναι υπόλογη για αυτά που έχει παραλόγως συμφωνήσει και δεν μπορεί ή αρνείται να εκπληρώσει. Πολύ περισσότερο για τα χρήματα που πρόσφερε σε διάφορες ομοσπονδίες που μπορούσε να σκαρφιστεί ο καθένας. Σόρι, αλλά δεν καταλαβαίνω τι είδους αθλητισμός είναι αυτός που υπηρετεί η ομοσπονδία «Σωματικής Διάπλασης» (στα ελληνικά… body building), η οποία έπαιρνε κι αυτή μια μικρή μεν, επιχορήγηση δε! Για να μην μιλήσουμε για τις μεγάλες ομοσπονδίες, που έχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την σοβαρή έλλειψη υποδομών.

Το μεγάλο δίκιο που έχουν οι ομοσπονδίες και τα σωματεία είναι οι υποσχέσεις από την Πολιτεία. Εχουν κάνει ένα σχετικό σχεδιασμό με βάση αυτά που λάμβαναν και τώρα βρέθηκαν εκτεθειμένες. Σαν τον δημόσιο υπάλληλο που μειώθηκαν οι αποδοχές του κατά 10%, τα επιδόματά του κατά 50% και δεν έχει να πληρώσει το στεγαστικό δάνειό του, το οποίο είχε πάρει χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι θα χάσει τα «προνόμιά» του.

Μπορούν, λοιπόν, να συνεχίσουν να φωνάζουν και να διεκδικούν. Ομως, θα πρέπει κάποια στιγμή, εφόσον έχουν τη διάθεση και την αγάπη για τον τομέα που υπηρετούν, να σχεδιάσουν ένα αποκρατικοποιημένο αθλητισμό, που θα μπορεί να σταθεί στα πόδια του, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα το δεκανίκι της Πολιτείας. Σύμφωνοι, αυτή η εποχή δεν είναι η καλύτερη για να βρεις επενδυτές. Ομως, ας υπάρχει τουλάχιστον το σχέδιο ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί τη στιγμή που θα το ευνοήσουν οι συνθήκες.

Πηγή :exedra.gr