| Η αλεπού κι ο πελαργός |
| Συντάχθηκε απο τον/την Ζυγούρη Σταυρούλα |
| Παρασκευή, 26 Μάρτιος 2010 11:15 |
Ποιος λογικός άνθρωπος (πόσο μάλλον επαγγελματίας του χώρου), θα έκρινε ορθό να διοργανώσει αγώνες, σεδύο μέρη της Ελλάδας ταυτόχρονα; Σε δύο πόλεις που απέχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα η μία από την άλλη ακριβώς τις ίδιες ημερομηνίες; Ποιος "ιθύνων νους", θα έβαζε τους έφηβους να αγωνίζονται στην Αθήνα και τους παίδες να κάνουν το ίδιο στην ... Θεσσαλονίκη; Για όποιον δεν το έχει ακόμα συνειδητοποιήσει, πρέπει δυστυχώς να ... επισημανθεί, πως στην πάλη (αλλά και πουθενά αλλού), δεν υπάρχουν σωματεία που να την καλλιεργούν αποκλειστικά σε κάποια συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία! Δεν έχουμε δηλαδή συλλόγους εφήβων, συλλόγους κορασίδων ή όποιας άλλης υποδιαίρεσης μπορεί να υπάρξει. Ούτε βέβαια τους έχουμε διασπείρει γεωγραφικά στη χώρα ανάλογα με την ηλικία, ώστε οι μικρότεροι να κατοικούν στην Βόρειο Ελλάδα, οι μεγαλύτεροι στην Νότιο και στην Κεντρική ... κανένας! (Όποιος μένει εκεί, θα ταξιδεύει πάντα!) Επιπλέον, οι αγώνες στο άθλημά μας απαιτούν ακόμα, την αυτοπρόσωπη παρουσία του προπονητή κάθε σωματείου και ως γνωστόν, ουδείς μπορεί να παρευρίσκεται σε δύο σημεία ταυτόχρονα, τουλάχιστον με τις παρούσες ... τεχνολογικές συνθήκες!Μόνο σε κάποιο άλλο "χωρόχρονο" λοιπόν, θα ήταν εφικτό να στηθεί με επιτυχία το παραπάνω "σκηνικό". Κάπου αλλού και σίγουρα όχι στην σύγχρονη πραγματικότητα θα έπρεπε να προκηρυχτούν αγώνες (από επίσημο μάλιστα αθλητικό φορέα), που θα απαιτούσαν από έναν άλλο αθλητικό φορέα (τον σύλλογο), είτε να ... τεμαχίσει έναν υπάλληλό του (προπονητή)είτε να διαλέξει αυθαίρετα να οδηγήσει στους αγώνες ένα μέρος μόνο των αθλητών του, αποκλείοντας τους άλλους! Όλα αυτά αφού έχει κατασταθεί εκ των προτέρων σαφές τόσο το ότι, όλα τα έξοδα (μετακίνησης, διαμονής, διατροφής και ... για πρώτη φορά συμμετοχής!), θα επιβαρύνουν τους ίδιους τους αθλητές και τους συλλόγους τους όσο και το ότι, δεν θα υπάρξει κανένα βαθμολογικό όφελος για τους συλλόγους και καμία πιθανότητα να γίνουν επιλογές αθλητών για τα αντίστοιχα Εθνικά μας συγκροτήματα από τους αγώνες αυτούς, παρότι πρόκειται για επίσημη και προγραμματισμένη διοργάνωση! Σαν σκηνή του παραλόγου: Την ίδια στιγμή που η επίσημη πολιτεία προσπαθεί να βρει τρόπους, να διαπιστώσει ποια από τα πολλά στη χώρα μας αθλητικά σωματεία, συμμετέχουν ενεργά σε επίσημες διοργανώσεις, η Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης διοργανώνει αγώνες και καλεί για συμμετοχή, αλλά δεν θέλει, με κανέναν τρόπο, να ... αφήσει την Γενική Γραμματεία να το μάθει! Γιατί αν δεν υπάρχει βαθμολογία, δεν μπορεί βεβαίως να αποδειχτεί και η δραστηριότητα! Σύμφωνα με τη νομοθεσία αλλά και με τη λογική, θα έπρεπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί είναι άλλο πράγμα να λες ότι δεν έχεις τους πόρους για να διοργανώσεις επίσημους αγώνες και εξ ανάγκης μένουν αβαθμολόγητα σωματεία που έχουν δραστηριότητα και εντελώς άλλο, όταν επιτέλους τους διοργανώνεις, να μην βαθμολογείς αυτούς που θα συμμετέχουν! Καταλήγουν όμως στο ίδιο αποτέλεσμα! Στη χειραγώγηση του μελλοντικού εκλογικού σώματος κατά το δοκούν. Γιατί δυστυχώς, μόνο ως τέτοιο αντιμετωπίζει η διοίκηση της ΕΟΦΠ τα μέλη της. Σαν εκλογικό σώμα, χωρισμένο μάλιστα σε έτερους και ημετέρους! Για το άθλημα; Ούτε λόγος!
Όλες οι παράμετροι αυτής της "ιστορίας" (αλλά και όσων την διαδεχθούν), γίνονται ορατές πλήρως, αν τηναντιπαραβάλλουμε με το γνωστό μύθο του Αισώπου, «η αλεπού και ο πελαργός»! Θα βρούμε τρομερές ομοιότητες και ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε πως στη ζωή, δεν έχει το δικαίωμα καμία "πονηρή αλεπού", με το ένα χέρι να μας "ταΐζει", με το άλλο να "μας παίρνει τη μπουκιά από το στόμα" και στο τέλος να περιμένει να ... της ανταποδώσουμε και το κέρασμα! Στους λίγους που μεγάλωσαν και ίσως ξέχασαν, ήρθε η ώρα να θυμίσουμε, αυτό το αρχαίο παραμύθι: "... Κάλεσε κάποτε η πονηρή αλεπού τον πελαργό σε γεύμα, αλλά για να τον κοροϊδέψει και να φάει εκείνη και τη δική του μερίδα, τον σέρβιρε σε ρηχό πιάτο! ... ". Βιάστηκε να γελάσει όταν τον έβλεπε να φεύγει νηστικός και ... υποχρεωμένος. Ο μύθος όμως δεν τελειώνει εδώ. Έχει και δεύτερο μέρος. Την εκδίκηση του φαινομενικά αφελούς (και ουσιαστικά πανέξυπνου) πελαργού, που ανταποδίδει την επομένη το κάλεσμα της αλεπούς, σερβίροντάς την όμως με τη σειρά, του σε ... μπουκάλι! Το ηθικό δίδαγμα είναι προφανές: Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Άσε που όταν όλα τελειώσουν, ο πονηρός μένει νηστικός και με ... το μπουκάλι! Σταυρούλα Ζυγούρη, Ολυμπιονίκης της πάλης, Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής |
Είναι φυσικό και επόμενο, να μην βρίσκονται αθλητές για να συμμετάσχουν σε μια διοργάνωση, όταν οι όροι συμμετοχής σε αυτήν (αλλά και στην πλειονότητα αυτών που θα ακολουθήσουν), είναι εκ προοιμίου επιεικώς ... αποθαρρυντικοί, για τους περισσότερους από όσους απευθύνεται. Από μια πρώτη ματιά και μόνο, θα μπορούσαμε να δούμε ότι καθένας από τους πιθανούς συμμετέχοντες, συγκέντρωνε καμία ... δεκαριά (!)λόγους, οι οποίοι στην ουσία του απαγόρευαν έστω και να σκεφτεί, την πιθανότητα να πάει!
Ποιος, σχετικός με οποιοδήποτε είδος αθλητισμού άνθρωπος, θα τολμούσε να υποθέσει ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα στεφόταν από επιτυχία; Αν έρθουμε στο χώρο της πάλης τώρα, όπου για σειρά ετών δεν διοργανώνονταν καν αγώνες σε αυτές τις ηλικίες, με την πρόφαση της οικονομικής δυσπραγίας. Δεν έχει καμία λογική, να έρχεται η ώρα που δίνεις - ως διοίκηση - έναν αγώνα στον "κόσμο σου", αλλά του αφαιρείς το νόμιμο δικαίωμα να τον αξιοποιήσει!
