Η πάλη πληρώνει
ακριβά και τα δικά της λάθη
Ν. Α. Κωνσταντοπουλος
Κινητοποιήθηκαν, λοιπόν, οι άνθρωποι της πάλης -και όχι μόνον αυτοί, έως και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν επενέβη- με απώτερο σκοπό την παραμονή του αρχαιοτάτου και θεαματικού αθλήματος στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν άμεση σχέση με αυτήν, όπως ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, Νίκος Κακλαμανάκης εξοργίσθηκαν με την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής (Ε.Ε.) της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, να προτείνει την αφαίρεση της πάλης από τους Αγώνες του 2020 και μετέπειτα. Μήπως, όμως, τα πράγματα έφθασαν έως αυτό το σημείο και μ’ ευθύνη των παραγόντων, που διοικούν τα τελευταία χρόνια το άθλημα; Μήπως ο, από το 2002, πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας, ο Ελβετός επιχειρηματίας και παλιός απλώς καλός παλαιστής, Ραφαέλ Μαρτινέτι, που παραιτήθηκε μετά την απόφαση της Ε.Ε., και η διοίκηση της FILA έχουν τις ευθύνες τους;
Φυσικά και έχουν. Για διάφορους λόγους. Κατ’ αρχήν εδώ και χρόνια, η πάλη έχει γίνει και ολίγον (ή, ενίοτε, περισσότερο) άθλημα και τύχης. Στην ελευθέρα, π.χ., αν ένας γύρος λήξει ισόπαλος 0-0, γίνεται κλήρωση και ο τυχερός «δένει» τον αντίπαλό του στο ένα πόδι και τον τραβάει. Γιατί, λοιπόν, να μην παίζεται η νίκη στα... ζάρια; Εκεί οι πιθανότητες θα ήταν μοιρασμένες. Αντιθέτως, με την κλήρωση, ο τυχερός έχει ίσως και περισσότερες από 90% πιθανότητες να νικήσει. Είναι και άλλα πολλά. Οι γύροι, που είναι σαν τα σετ των αθλημάτων με φιλέ. Μπορεί κάποιος να πάρει, ας πούμε, έξι σημεία, ο αντίπαλός του δύο και να χάσει αυτός με τα έξι. Διότι οι αγώνες κρίνονται, πλέον, στους γύρους. Νικά όποιος επικρατήσει σε δύο. Με σκορ 1-1 στους γύρους, παίζεται και τρίτος. Είναι και το ότι μπορεί να βρεθούν αντίπαλοι στην Α΄ φάση όλοι οι καλοί, ν’ αποκλειστούν οι μισοί, και, γενικότερα, η κλήρωση να τα φέρει έτσι, ώστε στον τελικό να φθάσει κάποιος παλαιστής μέσου επιπέδου και να έχει αποκλειστεί ένας πολύ καλός.
Επιπλέον, η FILA, μη αναμένοντας τέτοια εξέλιξη, παρέμενε απαθής, ενώ οι διοικήσεις άλλων αθλημάτων δρούσαν στο προσκήνιο, κυρίως, όμως, στο παρασκήνιο. Αλλά τι έκανε η Ε.Ε.; «Πονάει δόντι, βγάζει δόντι». Ναι, αλλά όταν πονάει το μάτι, το βγάζεις; Οχι, φυσικά. Και για τον αθλητισμό, ειδικά δε, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πάλη είναι κάτι σαν το μάτι για τον άνθρωπο. Απαραίτητη και αναντικατάστατη.
«Ως παιδί μ’ ενέπνευσε η απλότητα και η σεμνότητα του Στέλιου Μυγιάκη όταν πήρε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1980. Ορισμένα σύμβολα δεν τα γκρεμίζεις. Είναι η ιστορία, οι ρίζες σου. Δεν μπορεί να έχεις τον Ολυμπιακό ύμνο και να βγάλεις την πάλη από τους Αγώνες (Σ.Σ.: Ο Υμνος αναφέρει:... Στον δρόμο και στο πάλεμα...). Πιο εύκολο είναι ν’ αναβαθμιστεί ένα άθλημα, που έχει συνδεθεί με την ιστορία. Πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς για να το κρατήσεις. Πιστεύω ότι θα πρυτανεύσει η λογική. Με θύμωσε ως Ελληνα η απόφαση. Δεν νοείται να καθορίζουν τους Ολυμπιακούς οι χορηγοί και τα μέσα ενημέρωσης. Ας φύγει το Ολύμπικ και ας μείνει το «games». Ή ας αποκληθούν, «χορηγιάδες». Η ουσία των Αγώνων είναι οι αθλητές. Πρέπει να είναι πάνω από τους χορηγούς και την τηλεθέαση», μας είπε ο Κακλαμανάκης.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου