Τάσος Παπαχρήστου
Nα εξοστρακίσει την εσωστρέφεια η ελληνική πάλη
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Δευτέρα 05 Νοεμβρίου 2012
Τα ταλέντα στο άθλημα της πάλης δεν στερεύουν ποτέ στον τόπο μας.
Τα γεννά η ελληνική περιφέρεια, τα χωριά μας, κυρίως ψηλά στον Βορρά.
Γερά παιδιά, με ροζιασμένα χέρια από τις δουλειές στα χωράφια, με παλάμες που θυμίζουν φτυάρια και με ψυχή.
Πάνω από όλα ψυχή.
Η εισαγωγή αθλητών από την πρώην Σοβιετική Ενωση δεν έφερε απαραίτητα την άνοιξη της πάλης στην Ελλάδα.
Υπό ορισμένες μάλιστα προϋποθέσεις, οι εισαγόμενοι παλαιστές, πιο έτοιμοι ηλικιακά και με μεγαλύτερη πείρα και παραστάσεις, απλά εξαφάνιζαν από τον ορίζοντα τα ελληνικά ταλέντα.
Πολλές διοικήσεις της ΕΟΦΠ απλά ήθελαν πιο γρήγορες διακρίσεις.
Το άκουσμα λοιπόν της είδησης, με αφορμή την τρίτη θέση του Γιάννη Αρζουμανίδη στην κατηγορία των 120 κιλών, ότι το τελευταίο μετάλλιο της χώρας μας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ελευθέρας πάλης ήρθε πριν από 18 χρόνια, προκάλεσε, όχι μόνο σε εμένα αλλά σε πολλούς, μία πελώρια έκπληξη αλλά και χαρά.
Φανταστείτε ότι ο Ηρακλής Δεσκουλίδης, που κέρδισε εκείνο το χάλκινο μετάλλιο το 1991, είναι σήμερα 48 χρόνων, υπαστυνόμος της ΕΛ.ΑΣ. και αρχηγός αποστολής της ομάδας πάλης της αστυνομίας στο πρωτάθλημα ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας που διεξάγεται σήμερα και αύριο στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης.
Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε ιστορικά σωστοί, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, αν είχε αλλάξει νωρίτερα ο κανονισμός με την απονομή δύο χάλκινων μεταλλίων αντί ενός, όπως ήταν παλαιότερα, δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε τόσα πολλά χρόνια.
Το 1998 ο Καρντάνοφ και το 1999 ο Ξανθόπουλος έμειναν με την 4η θέση εκτός βάθρου νικητών, ενώ ο γίγαντας Αρζουμανίδης πάτησε τώρα το τρίτο σκαλί.
Η ελληνική πάλη πρέπει επιτέλους να βρει το δρόμο της.
Πρέπει να αποκτήσει και πάλι τις αίθουσες προπόνησης που έχασε στο ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ. Να αποκαταστήσει τις διεθνείς σχέσεις της και πάνω από όλα να εξοστρακίσει τον μεγάλο της εχθρό, την εσωστρέφεια, που την κατατρώγει σαν σαράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου